Nieuwe stad, nieuw leven?

93

Ik opende mijn ogen en voelde Youssef zijn brede armen om me heen. Ik kreeg er kippenvel van en probeerde zo min mogelijk te bewegen. Ik keek naar het uur. 6u28, wat doe ik zo vroeg wakker? Ik had nog steeds hoofdpijn en mijn enkel deed zoveel pijn. Ik moet echt een dokter zien.

Ik begon te hoesten, hard te hoesten. Ik kreeg het warm en kon moeilijk ademen. Ik ging rechtop zitten en hoestte nog meer. Water, ik heb water nodig. Youssef werd wakker en ging rechtop zitten. "Ilham? Gaat het?" "Waa..ter" zei ik. Hij stond snel op en ging de kamer uit.

Hij kwam terug met een glas water. Ik dronk het in 1 keer leeg. "Gaat het?" Ik knikte en ging weer liggen. Hij legde zijn hand op mijn voorhoofd. "Je hebt koorts" zei hij. "We gaan naar de dokter" Hij stond op en liep naar zijn kast. Wow hij is 10x breder geworden. Ik staarde even naar zijn lijf. Sixpack, rugspieren, v-line en armspieren. Damn boy what happend with you.

Hij draaide zich om en ik sloeg mijn blik meteen weg. "Kleed je om" "Ik heb geen shirt" "Kijk in me kast" zei hij en ging de deur uit. Ik stond met moeilijkheden op en liep naar zijn kast. Ik nam er een grijze nike trui uit en trok die aan. Hij was wel oversized, maar hij zat lekker.

Ik trok snel mijn broek en schoenen aan en stak mijn haren in een slordige knot. Ik nam mijn tas en liep trapje per trapje naar beneden. Ik trof hem voor de deur aan en volgde hem zonder iets te zeggen naar de auto.

Het was zo stil in de auto tot we aankwamen. Ik heb hem niks te zeggen en hij mij blijkbaar ook niet. Ik ben zo teleurgesteld in hem dat ik niet eens boos kan zijn. Al ga ik niet ontkennen dat hij veel is verknapt. Hij is een echte man geworden en dat maakt zijn charme 100 x aantrekkelijker.

We stapten af en liepen naar binnen. We gingen in de wachtzaal zitten, maar er was niemand. "Ik kom zo" zei hij en ging even weg. Ik bleef zitten en keek naar mijn enkel die echt dik stond. Ieuw, beter kijk ik er gewoon niet naar.

2 minuten later kwam Youssef terug samen met de dokter. "U mag me volgen" zei hij. Ik stond op en we liepen naar zijn bureau.

Ik legde hem uit waar ik pijn had en door wat het kwam. Hij bekeek mijn enkel en wikkelde er een verband om heen. "U moet dit verband een week a 2 dragen. Het is belangrijk om veel te rusten en je voet niet veel te bewegen" zei de dokter. Ik knikte begrijpend. "Ik zal je een zalfje voorschrijven die je elke avond moet smeren voor je gaat slapen en voor je koorts schrijf ik je gewone antibiotica voor" zei hij. "Oke bedankt"

Hij gaf me de voorschriften. "Vriendelijk bedankt" zei ik en stond op. Youssef wou me helpen, maar ik duwde hem weg. "Ik kan zelf wel lopen" zei ik. Hij keek me met gefronste wenkbrauwen aan en liep naar de auto.

Ik stapte in en hij reed door. Het was weer dezelfde gespannen sfeer in de auto als daarnet. Het is niet meer zoals vroeger tussen ons. Youssef is veel veranderd. Lijkt wel of hij een ander persoon is geworden.

We stopten langs de apotheker en hij stapte af om mijn medicijnen te gaan kopen. 5 minuten later kwam hij weer terug. "Kan je me thuis afzetten aub" zei ik droog. Hij antwoordde niet en reed gewoon door.

Hij reed mijn straat in en ik haalde alvast mijn sleutels uit mijn tas. Hij stopte voor mijn deur en ik stapte moeilijk af. "Ilham" Ik draaide me om. "Vergeet niet goed uit te rusten" Ik knikte snel en sloeg  de deur dicht. Ik liep naar mijn deur, opende het heel voorzichtig en liep naar binnen zonder hem nog een blik te gunnen.

Ik liep stilletjes naar boven, wat best wel moeilijk ging, zonder veel lawaai te maken en ging naar mijn kamer. Ik gooide mijn tas op de grond, trok mijn broek en schoenen voorzichtig uit en ging in bed liggen. Ik had Youssef zijn shirt nog aan, maar die zat zo lekker dat ik er mee in slaap viel.

4 uurtjes later :

"OPSTAAAAN PRINSES!" riep Amel. Ufff daar heb ik dus totaal geen zin he. "Ga weg" zei ik. "Nee mama zei dat je nu moet opstaan" "Oke ga weg" "NUUU OPSTAAN!" begon ze irritant te doen. "IK ZEI GA WEG!" riep ik luid. Ze keek me geschrokken aan en liep mijn kamer uit. Ufff hoofdpijn van 'smorgens vroeg. (Ondertussen was het al 3 uur in de namiddag, ma bon)

Ik stond op en liep de douche in. Ik waste al het vuil van me af en de tranen vloeiden naar beneden als een rivier. Ik ging zitten op de grond, terwijl de waterdruppeltjes als regen op me neervielen. Waarom ik huil? Omdat ik me alleen voel. Ik heb geen zin meer in niks. Mijn werk die ik o zo graag deed, wil ik zelf niet meer doen. Mijn o zo lieve zus, verlaat binnenkort het huis (wat ik haar totaal gun) Mijn o zo lieve beste vriendin (Nisrine), liet me in de steek omdat ze een jongen heeft leren kennen. Mijn o zo lieve vader liet me als baby in de steek omdat... laat maar ik wil er niet over praten.

Ik stapte de douche uit en wikkelde een handdoek om me heen. Mijn ogen waren zo rood alsof ik net 3 joints heb gerookt. Ik wikkelde het verband weer rond mijn enkel en droogde mijn lichaam en haren. Ik poetste mijn tanden, waste mijn gezicht en trok Youssef zijn shirt aan. Zijn heerlijke mannenparfum geur hing er nog aan. Ik liep de douche uit en hoorde stemmen van beneden komen. Ik ging rechtstreeks naar mijn kamer. Heb nu geen zin in niemand of niets. Heb gewoon wat tijd voor mezelf nodig.

Een uur later :

Ik lig hier nog steeds in mijn bed, starend naar het plafond, denkend aan mijn leven.

Kennen jullie dat moment wanneer je op een punt bent gekomen in je leven, waar je je leven in vraag stelt. Je vraagt je af, waarom dingen zo moesten gebeuren, waarom het jou juist moest overkomen, waarom je geen betere beslissingen hebt genomen, waarom je domme fouten hebt gemaakt en waarom er geen replay knop bestaat. Op zulke momenten willen we allemaal wel vanaf 0 beginnen. Om onze domme fouten recht te trekken, om onze slechte beslissingen opnieuw te maken en om als een betere persoon verder te gaan in je leven.