Nieuwe stad, nieuw leven?

47

De volgende morgen besloot ik om niet naar school te gaan. Voelde me niet zo lekker en ik weet dat ik het moeilijk zou hebben, als ik naar school zou gaan en geen Youssef zou zien. Ik hoop echt dat hij straks voor me deur komt en zegt dat het allemaal een grap was. Dat hij gewoon wou testen, hoeveel ik van hem hou...

Ik ging naar mijn kamer en ging slapen. Tenminste dan vergeet je alles, al de pijn en verdriet, je voelt niks meer!

Ik en Youssef zaten aan het atomium met een ijsje in onze handen en we zaten te lachen over de domste dingen. Hij nam me in zijn armen en drukte lange kusjes op mijn wangen en hoofd. "Je bent de vrouw van mijn leven" Ik glimlachte. "Ik ben misschien te jong om dit te zeggen, maar ik voel het gewoon al, je word de moeder van mijn kinderen" "Jij word de man waar ik later oud mee zal worden" Hij drukte snel een kus op mijn lippen, voor dat iemand ons zou zien. Opeens hoorden we allemaal geweerschoten. 4 mannen kwamen naar hem toe en grepen hem langs alle kanten. "YOUSSEF!" riep ik. Ik werd tegengehouden en er werd iets voor mijn mond gedaan. "LAAT HAAR LOS!" schreeuwde hij en probeerde zichzelf los te trekken. "ILHAM IK HOU VAN JE WOLLAH IK GA ALTIJD VAN JE BLIJVEN HOUDEN! VERGEET MIJ NIET! VERGEET MIJ NOOIT!" riep hij tot hij in de auto werd gestopt. Ik zag hoe de auto voor mijn ogen wegreed en ik kon niks meer doen. Niks. Hier stond ik dan. Helemaal alleen, zonder Youssef, zonder iets.

Ik schoot wakker. Wow dit leek zo echt. Ik keek om me heen en zag dat het al 15u00 was. Heb ik al de hele tijd zitten slapen? Pfff ik stond op en liep naar beneden. Ohja iedereen is weg. Amel is op school en mama is naar werk. Ik ging voor de tv zitten en zette netflix op. Ik keek naar riverdale. Al was ik er niet echt bij met mijn hoofd. Ik dacht aan die ene keer toen ik met Youssef naar de stad ging en dat we gingen wegrennen omdat er jongens achter ons liepen. Ik weet nog hoe boos en gestrest hij toen was. Er klopt iets niet... Om eerlijk te zijn, denk ik dat dit er iets mee te maken heeft...

Ik belde mo. Ik hoop dat hij opneemt. Na aantal keer rinkelen, legde ik af. Hij zit sowieso in de les.

5 minuten later, belde hij me terug.

Mo : A izan waarom ben je er nie

Ik : Ziekjes

Mo : Tnawiesszz

Ik begon te lachen.

Mo : Waarom bel je?

Ik : Uhm kan je straks na school langskomen?

Mo : Waarvoor?

Ik : Kom nou gewoon

Mo : Ok

Ik : Shokran beslema

Mo : Ciao

Amel :

School was gedaan en aangezien Ilham er niet is vandaag en Youssef ook niet... wachtte ik op mo. Gelukkig heb ik hem, i'm soo gelukkig with hem. Ik zag hem aankomen en meteen verscheen er een glimlach op me face. Hij lachte terug en kwam naar me toe. "Ewa" zei hij en knuffelde me. "Dag bolletje" Hij gaf me een kusje op de wang en we gingen door.

"Ik ga met je mee" zei hij. "Hoe bedoel je?" "Naar huis" "Uhmm?" "Ja Ilham vroeg of ik kon langskomen" "Ohw zo, waarom?" "Ik weet niet" "Mohim is goed!" We namen de metro en ging naar huis.

Thuis aangekomen, lag Ilham op de bank. Ze zag er niet uit. Ik bedoel, ze was niet afschuwelijk, maar ze zag er wel ziekjes uit. Wallen, haren in een slordige knot, zakdoekjes overal. Je weet wel die liefdesverdriet fase.

We gingen naast haar zitten. "Iwollah je loog niet toen je zei dat je ziek was" zei mo. Ilham ging rechtop zitten en glimlachte moeilijk. "Allah y shafiek" zei mo en knuffelde haar. Ze knuffelde hem terug en ik zag dat het haar goed deed. Alles wat met Youssef te maken heeft, hecht ze veel waarde aan en aangezien mo goed bevriend was met hem, snapje.

"Mo" zei ze. "Ja" "Youssef is weg" "Hoe bedoel je?" "Hij is weg, ik weet niet naar waar of hoelang, maar hij is weg" "Huh?" Mo snapte er niks van en ik zag dat Ilham het steeds moeilijk kreeg. "Zijn moeder heeft gisteren een brief gebracht waarin stond dat hij weg was, hij kon niet zeggen voor hoelang of naar waar, maar misschien komt hij niet meer terug" legde ik uit. "Jullie maken grapje toch?" Ik schudde mijn hoofd. "Kifesh hij is weg?!" Ik hief mijn schouders op. Mo werd helemaal parra, is normaal, het waren praktische beste vrienden.

"Wat zei hij nog meer?" vroeg hij. "Dat hij van me hield en dat hij wou dat ik hem niet vergat" Mo zuchtte. "Wollah dit kan echt niet" zei hij. Hij staarde naar de grond en was stil. "En je weet echt niet waarheen?" vroeg hij. Ilham schudde haar hoofd. "Maar..."

"Maar wat?" onderbrak mo haar. "Een paar maanden geleden, ging ik naar de stad met hem en toen liepen er jongens achter ons aan. Hij greep me vast en we renden kk snel weg" "Hoezo?" "Ik weet niet, hij was echt boos en gestrest" zei Ilham. Mo keek haar nadenkend aan. "Weet je hier meer over?" vroeg ze. "Wie waren die jongens?" "Ik weet niet, had geen tijd om te kijken" Hij zuchtte en stond op. "Kan niet dat Youssef zomaar weggaat, er moet iets zijn" "Ja dat weet ik, maar we weten niks helemaal niks! En de kans dat we ooit meer te weten komen is echt klein" zei Ilham. Mo staarde haar even aan.

"Heb je die ketting van hem gekregen" Ze knikte en greep hem vast. "Hij zat bij de envelop" "Hmmm" zei mo knikkend met zijn hoofd terwijl hij lang naar de ketting staarde. "Mag ik zien?" Ze knikte en deed hem af. Hij nam het aan en keek er goed naar. "Mooi mooi" zei hij. Ze glimlachte en deed hem weer aan.

"Mohim ik ga ervandoor, als ik iets weet laat ik je weten" zei hij. Ilham knikte dankbaar. Ze gaven elkaar een knuffel en ik ging met hem mee naar de deur. Ik zag wel dat mo zich serieuzer gedroeg. Zijn blik veranderde meteen. Wat wel sexy was haha. "Schat, beloof je me dat je er alles voor doet om meer te weten?" vroeg ik. Hij knikte. "Dankje" Ik gaf hem een kus en hij ging weg.

Mo :

Youssef is dus weg... Waarheen en voor hoelang? Dat weet niemand, maar ik hoop dat ik er snel achter kan komen. Ik ging langs zijn deur en belde aan. Niet veel later deed zijn zusje open. "Salam, is Samir hier?" vroeg ik. "Samir? Nee die is van gisteren niet thuis gekomen" "Oh oke shokran" "Beslema" Ik glimlachte en ging weg. Samir en Youssef zijn weg... Ik denk dat ik al genoeg weet.

Ik klopte bij Soufiane aan die net naast hem woont. Niet veel later deed zijn ma open. "Salam galti, Soufiane keyen fe dar?" (is Soufiane thuis?) "Weh weh, ik ga roepen" "Shokran" Ze ging weg en 2 minuten later stond Soufiane voor me. "Wesh bro alles goed" zei hij en gaf me een handshake. "Kom binnen" Ik liep naar binnen. "Ik wil je spreken" zei ik. "Waarover?" "Kom naar je kamer" "Safe" We liepen naar boven en gingen zitten.

"Youssef is weg, ik weet niet of je het weet" zei ik. "Hoezo weg?" Ik hief mijn schouders op. "Daarom neemt hij niet op" Ik schudde mijn hoofd. "Naar waar?" "Ik weet niks" zei ik. "Kifesh" "Mohim kijk hij heeft brief geschreven voor Ilham en een ketting gegeven" "En?" "Die ketting... hij was van echt goud" "Huh?" "Kijk, paar jaar geleden vertelde Youssef mij over een gang (bende) waar zijn broer Samir in zat" zei ik. "Ga verder" "Mohim misschien met de jaren heen kunnen er dingen gebeurd zijn en misschien dat ze daarom nu weg zijn" "Is Samir ook weg?" Ik knikte. "Wat heeft het te maken met die ketting dan?" vroeg Souf. "Denk je dat echt goud 2,5 euro kost?" "Wat wil je nu zeggen?" "Misschien hebben sam en yous problemen met die bende of weet ik veel wat" "Wel ver gezocht..." "Nee want Ilham vertelde dat ze de vorige keer achterna werden gerend ofso in de stad" "Pfff is moeilijk als we niks weten he" "Ik weet misschien wel 1 iemand die ons kan helpen" "Wie?" "Hij heet Naim en woont in Sint-Gilles" "Weet je precies waar?" "Nee, maar als we gaan kan ik het me misschien nog herinneren" "Oke dan gaan we morgen na school" "Saaf" zei ik en stond op. "En Soufiane, dit blijft tussen ons. NIEMAND mag het weten. Ilham ook niet" "Sowieso!" Ik glimlachte, gaf hem een hand en liep naar beneden.