Nieuwe stad, nieuw leven?

102

Ik plooide al mijn kleren en stak ze in mijn kast. Ik legde mijn nieuwe spulletjes waar ze hoorden en deed mijn pyjama aan.

Er werd aangeklopt. "Ja" zei ik. Yasmin deed de deur open. "Kom je mee eten?" vroeg ze. "Nee, dankje" Ze glimlachte en ging weer weg. Ik ging voor mijn raam staan en keek naar buiten. Ik zag Mamadou en Idris samen met hun vrienden. Ik begon te lachen. Ik staarde een beetje naar buiten en hoorde Youssef en Yasmin lachen. Ik voelde een steek 😔

Ik ging in mijn bed liggen en hoorde ze lachen en praten. Waar is die tijd dat hij me kon doen lachen? Dat als ik al gewoon zijn naam hoorde, er een glimlach op mijn gezicht verscheen. Nu is alles anders, hij bezorgd me meer tranen en pijn dan iets anders.

Youssef :

Yasmin is de hele dag bij mij gebleven. Ze wou niet, ik heb het haar 4x gevraagd, maar ze 'heeft me te veel gemist' Mohim het stoort me niet echt dat ze blijft, ze brengt een beetje gezelschap. Ilham moet gewoon niet denken dat er tussen mij en haar iets is, want ze is gewoon een vriendin, niks meer.

Om 19h00, kwam Ilham pas thuis. Ze ging meteen naar haar kamer. Ze is nog steeds op me. Mohim ik meende het niet, het kwam er gewoon uit. Ze moet ook wel tegen een stootje kunnen he.

Rond 21h00 ging Yasmin weg. Ik bleef voor de tv zitten, keek naar de voetbal en rond half 12 ging ik naar mijn kamer. Ik liep langs haar kamer en liep stilletjes naar binnen. Ze lag te slapen net een prinses, ik ging naast haar bed staan.

Ik ging op mijn hurken zitten en staarde haar een paar secondjes aan. Ik aaide zachtjes over haar haren. Ze is een parel en ik een monster. Ze heeft een gouden hart, ik van steen. Ik weet dat ik haar veel pijn heb gedaan, ik weet dat ze elke nacht huilt door mij, maar ik kan er niks aandoen. Ik ben niet meer de Youssef van vroeger en dat gaat iedereen moeten accepteren, zelf ik. In die 4 jaar heb ik geleerd dat je niemand moet vertrouwen en elk moment op je eentje moet kunnen verder gaan. "Het spijt me Ilham" zei ik zacht en duwde een kusje op haar haren. Ik hoop dat ze het me ooit vergeeft, want na die 4 jaar ben ik veel veranderd, maar mijn gevoelens voor haar niet.

Een week later :

Ilham :

Ik en Youssef praten nog altijd niet. Ik zie ook niet in waarom, ik ben hier omdat het thuis te gevaarlijk is voor mij en niet om het goed te maken met hem. Als iemand het goed moet maken, dan is hij het wel.

Ik ging voor de tv zitten en keek naar mijn favoriete serie. Youssef is niet thuis. Hij is de laatste tijd vaak weg, blijkbaar heeft hij zijn bedrijf kunnen starten in België en wacht hij gewoon op wanneer we terug kunnen gaan.

Na mijn aflevering uitgekeken te hebben, besloot ik om een beetje het huis op te kuisen. Ik veegde de vloer toen ik iets zag blinken op de grond. Het was een ketting. Ik nam het op en zag dat de letter I er aanhing. Dat is Youssef zijn ketting... Ik greep naar de mijne, ik heb die ook nog altijd aan. De ketting die hij me 4 jaar geleden heeft gegeven met de letter Y, heb ik nooit afgedaan. Als ik hem afdeed, voelde het leeg aan. Ik ging naar zijn kamer en legde het op zijn nachtkastje.

Ik ging verder met het huishouden en kookte daarna een gratin met salade en kipfilet. Ik hoorde de voordeur opengaan. Youssef kwam binnen, hij was bezig aan de telefoon. Hij keek me snel aan en ging naar zijn kamer.

Ik schepte op voor mezelf en ging aan tafel zitten. Ik at in me eentje en ruimde daarna alles op. "Wat heb je gemaakt?" vroeg hij. "Gratin" "Hmm" Hij schepte op voor zichzelf, ik deed de afwas en ging naar mijn kamer. De rest van de dag heb ik in mijn kamer doorgebracht. Ik zit niet graag in de woonkamer als hij er ook is.

Ik las een boek die ik vorig week had gekocht. Hij was niet zo leuk, maar zo doodde ik een beetje de tijd.

01u35 :

Ik had nog altijd geen slaap. Ik stond op en liep naar de woonkamer. Ik schonk mezelf een glas water en ging naar het balkon. Het uitzicht was niet wauw, maar de frisse lucht deed me goed. Op zulke momenten ga ik weer aan mijn leven denken en aan Youssef. En als je over de duivelt spreekt...

Ik hoorde voetstappen achter me. Ik draaide me niet om. Hij kwam naast me staan en stak zijn sigaret aan. Ik keek hem met gefronste blik aan, hij negeerde het gewoon.

Ik besloot om naar binnen te gaan, maar hij trok me terug. "Wacht" zei hij schor. Ik draaide me om. "Heb jij die ketting op mijn nachtkastje gelegd?" Ik knikte. "Hmm" Ik wou weer naar binnen gaan, maar hij trok me terug. "Ik weet dat ik ben veranderd, maar dat moet je gewoon accepteren" Hij keek me diep in de ogen aan. Die lichtbruine ogen waar ik verliefd op werd. Ik keek weg. "Die 4 jaren waren ook moeilijk voor mij, denk je dat het makkelijk was voor mij om al mijn geliefden achter te laten en hier alleen te komen wonen?" Ik zei niks. "Ik heb veel afgezien, veel gehuild en dat heeft me alleen maar harder gemaakt. Daarom ben ik zo 'ongevoelig' zoals jullie dat noemen" Ik keek hem weer aan. "Jij verdient zo'n monster niet zoals mij, maar ik hou van je Ilham, altijd al gedaan en zal ik altijd doen" Mijn hart begon sneller te kloppen. "Ik heb je nooit in de steek gelaten" "Dat weet ik" zei ik zacht. "Jij was de reden waarom ik me zo sterk hield, ik dacht elke dag aan je" Ik glimlachte. Hij glimlachte ook. Dit is de 2de keer dat ik hem zie glimlachen. Zijn kuiltjes kwamen te voorschijn 😍

Hij hield mijn hand vast. "Jij bent de enige aan wie ik mijn hart heb gelucht, dus hou het ook voor jezelf" Mijn hersenen waren gestopt bij die 'ik hou van je' "Ow ik praat tegen je" "Uh ja...ja" "Heb je gehoord wat ik zei?" Ik knikte. "Ok ik ga slapen" zei hij en duwde een kusje op mijn voorhoofd. Hij liep naar binnen en ik bleef daar staan. Ik zit in de wolken. Nooit gedacht dat deze harteloze, bipolaire gast dit zou zeggen. Ik herkende voor 2 minuten de oude Youssef weer, mijn Youssef 💕