Nieuwe stad, nieuw leven?

162

Ik glimlachte en ging terug zitten. "Ik heb zin om naar buiten te gaan, 't is zo mooi weer" zei hij. "Mag je naar buiten?" vroeg ik. Hij knikte. "Ben je zeker" "Ewa ja toch" "Wacht ik ga een rolstoel vragen" "Nee niet nodig, ik kan wel stappen" "Ben je z..." "Ja ik ben zeker!" stopte hij me. Ik zuchtte. "Stop met zo onbezorgd te zijn voor niks, ik voel toch zelf aan mijn lichaam of ik het kan of niet, ben toch geen kind meer" Ik zweeg en hielp hem met rechtstaan. Hij kan me toch niet kwalijk nemen dat ik om hem geef en niet wil dat er iets gebeurd? Maar ik laat hem gewoon, want hij heeft het moeilijk genoeg.

We liepen naar buiten. We hadden van in de kamer nog steeds niks gezegd tegen elkaar. Ik wil ook niks meer zeggen. Zo meteen word hij weer boos en daar wil ik niet op in gaan.

Ik voelde dat hij zijn arm om me heen sloeg. We liepen gewoon verder. Hij drukte wat kusjes op mijn haren en wang. Ik liep gewoon door, maar vond het stiekem wel leuk. Hij stopte me met zijn brede armen. Ik keek hem aan en hij trok me tegen hem aan. Hij kuste mijn wangen en ging zo naar mijn oor. "Het spijt me" fluisterde hij. Ik kreeg kippenvel overal. Hij ging zo naar mijn lippen en drukte wild de zijne tegen de mijne. Ik duwde hem weg en keek rond. "Er is niemand, gewoon jij en ik" zei hij en kuste me verder.

We wandelden verder hand in hand. Heerlijk weer was het vandaag. Ik belde Amel zodat ze Ayoub op luidspreker zette en Youssef hem kon horen. Hij brabbelde van alles en nog wat en ik zag aan Youssefs ogen dat hij de gelukkigste man was ter wereld.

We zaten op een bankje. Mijn hoofd op zijn schouder en zijn hand op mijn dij. Ik dacht de hele tijd aan de dokter zijn woorden. "Youssef" zei ik en trok mezelf recht. "Wat is er" zei hij terwijl hij me aankeek. "Ik kwam daarnet de dokter tegen" "Wanneer" "Toen ik koffie ging halen" "Ja en" "En ik heb met hem gesproken" "Ja dus" "Je moet nog een paar operaties ondergaan" Hij keek naar de grond en zuchtte. "Maar bekijk het positief" zei ik. "Positief? Dat er nog aan mij word gesneden en dat ik nog langer tussen die muren moet doorbrengen?" "Nee, maar dat jij wel het geluk hebt dat je behandeld kan worden en dat het misschien zelfs weg kan gaan" Hij zuchtte. "Er zijn mensen die eraan sterven gewoon omdat ze niet behandeld kunnen worden" zei ik en ging dichter bij hem zitten. "Ik weet het, maar het is moeilijk" Ik hield zijn hand vast. "Dat weet ik, maar het is ook moeilijk voor ons, denk je dat ik het leuk vind om je zo te zien? Je moet gewoon sterk zijn" Hij knikte en kuste mijn hoofd.

We besloten om terug naar binnen te gaan. Ik bleef nog de hele dag bij hem. Uiteindelijk moest ik in de avond weer weg. "Morgen ben  ik er weer" Hij lachte. "Ben je hoofd al beu" "OK!" zei ik en deed alsof ik weg ging. Hij trok me terug. "Kus"

Ik stapte de auto in en reed richting Amal. Ik heb mijn kleine sloeber gemist.

Aangekomen, belde ik aan. Ze deed open en ik liep naar binnen. Ik gaf haar 2 kusjes. "Ayoub ligt te slapen" zei ze. Ik liep de woonkamer in en zag dat hij lag te slapen. Hoe schattig! "Hoe is het met Youssef?" "Ca va" "Heeft de dokter nog iets gezegd" "Hij moet nog een paar operaties ondergaan" "Inshallah komt het allemaal goed" "Inshallah" zei ik. Ik bleef nog die avond bij haar tot ik moe werd en terug naar huis reed.