Nieuwe stad, nieuw leven?

52

Ik bevond me in een gang waar zich wel 8 deuren bevonden. Ik keek nog eens achter me en er was gelukkig niemand. Ik begon alle deuren te openen, op zoek naar Youssef en Samir.

Bij elke deur die ik opende, klopte mijn hart sneller. Ik opende de laatste deur op het einde van de gang en daar zaten ze dan...

Vastgebonden aan een stoel met bloed en niks anders dan een onderbroek aan. Ik was even in shock, maar bedacht me snel dat ik aan het werk moest. Ik schudde hun zachtjes wakker, bang om hun pijn te doen.

Youssef opende met moeite zijn ogen. "Youssef youssef, ik kom je hier uithalen kom" zei ik en probeerde hem los te maken. "M..o" zei hij moeilijk. Ondertussen probeerde ik Samir ook wakker te maken. "Kom op we hebben niet zoveel tijd" zei ik. "Ni...ee..t...d..doen" zei Youssef. "Wat? Jawel we hebben nog 3 minuten we kunnen dit halen" Youssef schudde langzaam zijn hoofd. "Nee het is te gevaarlijk, ze komen jullie achterna" zei hij moeilijk. "Ik kom jullie hier uithalen! Ik laat jullie hier niet achter!" zei ik vastberaden. "Ga! Ga voor het te laat is en ze je ook vastnemen" "IK KOM JULLIE HIER UITHALEN!" riep ik zacht. Hij schudde weer zijn hoofd en ik zag dat het veel energie van hem vroeg.

"M..o... ze gaan ons nooit gerust laten, bemoei je er niet mee of je gaat ook in de nesten geraken. Ze zijn gevaarlijk" zei Samir die ook wakker werd. Ik stopte met wat ik deed en keek hun aan. Ze hadden overal schrammetjes, bloed en littekens. Blauwe ogen en ze zagen er onverzorgd uit. "Willen jullie dood? Dit ziet er niet goed uit jongens, laat me jullie aub helpen" zei ik.

"Je begrijpt het niet, ze gaan ons nooit gerust laten en als je nu niet vertrekt, gaan ze jou ook pakken aub mo ga zo snel mogelijk weg" zei Youssef. "Ik kan jullie toch niet hier achterlaten?! Kijk naar jullie hella!" "Dit is onze fout" zei Youssef. "Dit is allemaal mijn schuld" zei Samir en ik zag een traan naar beneden glijden. Wollah ik wist niet wat ik moest doen en de tijd tikte. Ze wouden geen hulp en ik heb geen tijd. Zo meteen vinden ze me hier en ben ik ook de dupe. Ik hoorde stemmen en lawaai beneden. Ik moet hier weg en nu meteen!

"Mo ga nu!" riep Samir. Ik panikeerde en rende naar de deur. "Mo!" riep Youssef nog. Ik draaide me om. "Zeg tegen Ilham dat ik van haar hou en dat zij de reden is waarom ik me nog zo sterk hou en broer wollah bedankt voor alles ik hou van je" zei hij.

Ik liep de deur uit en rende naar beneden. Ik voelde de tranen opkomen, maar ik weigerde ze naar beneden te laten vallen. Ik haalde diep adem en ging naar beneden. "Ben je bevallen" zei een brede man. Ik lachte fake en zei dat ik ervan door moest.

"WACHT!" hoorde ik. Ik draaide me om. Mijn hart klopte in mijn keel. "Hier, dit is mijn nummer, contacteer me als je nog zaken wilt doen" zei die enge man met wahd litteken op zijn hoofd van hier tot Tokio. Ik knikte en nam het briefje aan.

Ik liep naar buiten, stapte mijn lambo in en schuurde de straat uit. Ik sloeg hard op mijn stuur. HET IS ME NIET GELUKT! Ik ben mijn vriend achtergelaten! Ik dacht aan hoe Youssef daar zat. Om eerlijk te zijn, denk ik niet dat ze het nog lang gaan redden... Je moest ze zien. Geen energie, zelf praten was te veel gevraagd en toch proberen ze mij te redden door me er niet bij te trekken.

Ik reed naar Naim en belde aan. Amper een minuut later, ging de deur open. Ik liep boos naar binnen en ging naar Naim zijn kantoor. Zonder te kloppen, liep ik naar binnen. "Waar zijn ze?" vroeg hij met een glimlach. Ik schudde mijn hoofd. "Ze wouden niet" "Wat wouden ze niet?!" "Geholpen worden" "Over wat praat je? Ze zijn toch meegekomen? Waar zijn ze" "Nee, ze zijn daar nog" "WAT?!" "Ze wouden geen hulp, ze zeiden dat het gevaarlijk is voor mij" Naim keek me met een verwarde blik aan. "Ik kon niks doen, ik had geen tijd en zij wouden niet geholpen worden" Naim schopte gefrustreerd tegen zijn bureau. "Wat hebben ze gezegd?!!" "Dat ik me niet moest moeien of ik geraak ook nog in de problemen" "Ze wouden geen hulp?" Ik schudde mijn hoofd. "Ik wist het! Ik wist het! Ze willen niet dat anderen gewond raken, maar ze zijn er zelf niet goed aan toe!" riep Naim. Ik slikte een brok weg.

"Hoe zagen ze eruit?" "Vol bloed, schrammetjes, littekens..." Naim schudde zijn hoofd. "Geen sprake van dat ik hun daar laat!" riep hij en liep boos de kamer uit. Ik keek naar de grond en dacht aan wat Youssef me zei. "Broer wollah bedankt voor alles ik hou van je" Youssef is een real one. Iemand die je niet gaat laten zitten. Iemand die je zal helpen, al gaat hij er zelf aan. Youssef... Ik hoop dat dit allemaal goed komt. Ik zou er alles voor doen. Maar als ze niet geholpen willen worden... Ik hoop dat Naim snel met een nieuwe en goeie plan komt die ze daar uit gaat halen.