Nieuwe stad, nieuw leven?

149

5 dagen later :

Ik nam afscheid van mijn ma en liep naar buiten. Ik stapte mijn auto in en reed naar mijn huis. Morgenvroeg komt Youssef eindelijk. Dus nog 1 dagje volhouden zonder hem.

Thuis aangekomen, begon ik meteen met het huishouden. Daarna sprong ik de keuken in om  pompoensoep te maken en vervolgens nam ik een heerlijke warme bad.

Nisrine belde me. Ik nam op. "Salam schat" "Walikoum salam alles goed?" vroeg ze. "Hamdoulah jij?" "Hamdoulah ben je thuis?" "Ja" "Oke ik kom zo meteen" "Goed!" "Tot straks schat" "Beslema" Ze legde af en ik haastte me. Ik waste me snel en liep uit bad. Ik trok een warme pyjama aan, liet mijn haren los en liep naar beneden.

Niet veel later werd er aangebeld. Ik ging open doen en liet haar binnen. "SALAAAAMM!" riep ze voor het hele huis. "Geluk dat Youssef er niet is of hij had je per direct naar buiten geschopt" Ze begon te lachen en liep meteen naar de keuken. "Heb je eten gemaakt?" "Nee alleen soep" "Pfff maar het is nog niet klaar" "Jawel ik moet alleen nog mixen" "Ok doe snel ik heb honger" "Ok chef" zei ik sarcastisch.

De hele avond heeft ze met mij doorgebracht. We hebben een film gekeken, eten gemaakt en vooral veel gepraat over van alles en nog wat.

"Oh my god" zei ik. "Wat?" "De baby schopte!" "ECHTT?!" Ze kwam meteen naar me toe en voelde aan me buik. "Voel je het?" "Omg jaa!" Zelf geen minuut later belde Youssef. "Wejow die baby voelde hem gewoon aan" zei Nisrine. Ik begon te lachen en nam op.

"Salam lieverd alles goed" zei hij. "Hmdlh met jou?" "Nee ik mis je kk hard" "Awww ik ook" "Morgen ben ik er eindelijk" "Ja man werd tijd" "Hoe gaat het met mijn babytje?" "Goed hmdlh, hij bewoog net" "Echt? Toz als ik er ben, schopt hij nooit" Ik begon te lachen. "Ewa ja, wie komt je morgen halen?" "Een vriend van mij" "Oke is goed, hoe laat heb je je vlucht?" "Om 7u00, dus rond half 9 ga ik landen" "Oke is goed" "Mohim ik ga je laten tot morgen inshallah love you en groetjes aan mijn baby" "Zal ik doen en love you to" zei ik en hij legde af.

"Awww schattig" zei Nisrine. Ik glimlachte. Haar gsm ging af. "Adnane?" Ze knikte en nam op.

"Hij komt me halen" zei ze. "Oh zo snel al" "Het is al bijna 22u00 schat" Ik keek naar het uur. "Wejow tijd vliegt" zei ik. "Ja ja" Ze stond op en trok haar schoenen en jas aan. 10 minuten later stond Adnane er. Hij kwam eventjes naar binnen om me te groeten en ze gingen te samen weg.

Ik liep naar mijn kamer, keek nog een beetje tv en viel in slaap.

Volgende morgen :

Mijn alarm ging af om 08u00. Ik drukte het weg en nam mijn gsm. Ik zag dat ik een gemiste gesprek had en een berichtje van Youssef.

'Ik heb je gebeld, maar je ligt zeker nog te slapen. Ik ga zo meteen opstijgen, over een paar uurtjes ben ik weer bij jou en kan ik je in mijn armen vasthebben, tot straks schat love you'

Ik glimlachte en stond op. Over een uur is hij hier. Ik ging ontbijt maken en keek nog naar een film, kwestie om tijd te doden.

10u00 :

Ik belde Youssef, maar hij nam niet op. Normaal zou hij er al moeten zijn. Waarschijnlijk staat hij  nog in file ofso.

Mijn gsm ging af. Het was Youssef. Mijn hart maakte een vreugdesprongetje en ik nam op. "Salam" "Salam" hoorde ik. Maar dit is Youssef niet? "Youssef?" "Nee ik ben zijn vriend Ismael" "Ohw waar is Youssef?" "Hij... is net naar het ziekenhuis gebracht" "Wat??!" "Hij heeft een auto ongeval gehad" Ik kreeg helemaal een black out. Wat?! Auto ongeval?! "Welke ziekenhuis?" vroeg ik. "Erasmus" Ik legde af en barstte in tranen uit. Nee Youssef aub nee!!!

Ik sprintte naar boven, deed mijn lange zwarte jas aan, trok mijn sneackers aan en liep terug naar beneden. Ik nam de autosleutels en ging richting het ziekenhuis!

Amper een kwartier later, was ik er al. Ik rende naar binnen en vroeg aan de balie achter Youssef Bensalmi. "Hij zit in de operatiezaal mevrouw" Ik hield mijn tranen in. "U mag naar huis en als de operatie verlopen is, bellen we jou" "Nee ik blijf hier" "Dan mag u in de wachtzaal wachten" Ik liep naar de wachtzaal en zag 2 Marokkaanse mannen zitten die me aanstaarden. Waarschijnlijk zijn dat de vrienden van Youssef. Ik ging naar ze toe. "Zijn jullie hier voor Youssef?" vroeg ik. "Ja ben je zijn vrouw?" Ik knikte. "Wat is er gebeurd?" vroeg ik. "Ze zijn tegen een vrachtwagen aangereden" Ik probeerde mijn tranen te bedwingen, wat dus echt moeilijk ging. Ik stond op en liep naar buiten. Ik haat het als mensen me zien huilen.

Ik nam mijn gsm erbij en bekeek zijn laatste berichtje van deze morgen.

'Ik heb je gebeld, maar je ligt zeker nog te slapen. Ik ga zo meteen opstijgen, over een paar uurtjes ben ik weer bij jou en kan ik je in mijn armen vasthebben, tot straks schat love you'

'Over een paar uurtjes ben ik weer bij jou...'  Die zin las ik wel 20x na elkaar en elke keer stroomden er meer en meer tranen naar beneden. Ik plaatste mijn handen op mijn buik. Ik wil niet dat mijn kind zonder vader opgroeit. Ik wil geen alleenstaande moeder zijn. Ya Allah laat het allemaal goed komen.