Nieuwe stad, nieuw leven?

160

3 uur later :

Ik zit hier nog steeds hopeloos voor me uit te staren, hopend dat alles goed zal komen. Ik kijk naar buiten en zie dat het al donker begint te worden. Ik kijk naar Ayoub en zie dat hij in slaap is gevallen. Ik staar hem eventjes aan en voel mijn ogen al prikken, als Youssef me ooit verlaat, dan is Ayoub de enige die ons nog samen verbind.

"Mevrouw Ilham" hoorde ik. Ik draaide me meteen om. "Uw man is klaar met zijn operatie, u kunt hem gaan bezoeken" zei een verpleegster. Ik keek haar dankbaar aan, stond op, nam Ayoub mee en liep naar zijn kamer.

Voor ik naar binnenging, moest ik een maskertje opdoen. Ik legde mijn hand op de deurklink en liep zenuwachtig naar binnen.

Om hem zo te zien, in deze staat, breekt mijn hart. Ik krijg tranen in mijn ogen, maar hou ze tegen. Ik moet sterk zijn, ik moet tonen dat wij sterk genoeg zijn om deze strijd te winnen inshallah!

Halfuur later :

Ik zit hier al een halfuur naast zijn bed. Mijn 2 schatjes liggen allebei te slapen en ik zit hier te denken, net als altijd.

"Ilham" hoorde ik zachtjes. "Youssef!" zei ik en stond in een ruk op. Hij glimlachte moeilijk. "Rustig" "Eindelijk je bent wakker" "Wat is er gebeurd" zei hij en probeerde te bewegen. "Nee rustig, je komt net uit een operatie" "Wat? Waarom?" "Dat weet ik nog niet, ik werd gebeld en ik moest hierheen komen" Hij zuchtte. "Het spijt me, het spijt me Ilham" "Doe effe normaal ja" "Nee ik had je beloofd dat we vanavond uit eten gingen en nu zit ik hier weer... in deze verdomde ziekenhuis" "Wat is er nu belangrijker eten of je gezondheid?" "Jou glimlach en die van Ayoub" zei hij. Ik glimlachte en kuste zijn hand. "Er zijn nog genoeg andere dagen waar we kunnen gaan eten, nu moet je rusten en denken aan je gezondheid" Hij schudde zijn hoofd en ik zag dat er een traantje van zijn ooghoek ontsnapte.

Youssef :

Ik opende mijn ogen en zag wazig, maar ik herkende meteen die ziekenhuisgeur. Ik knipperde een paar keer en herkende die muren, die tafel,...

"Ilham" "Youssef!" zei ze en sprong overeind. Ik glimlachte, al deed het pijn. "Rustig" "Eindelijk je bent wakker" zei ze met een opgeluchte stem. "Wat is er gebeurd?" vroeg ik en probeerde recht te zitten. "Nee rustig, je komt net uit een operatie" "Wat? Waarom?" "Dat weet ik nog niet, ik werd gebeld en ik moest hierheen komen" zei ze. Ik zuchtte. "Het spijt me, het spijt me Ilham" "Doe effe normaal ja" "Nee ik had je beloofd dat we vanavond uit eten gingen en nu zit ik hier weer... in deze verdomde ziekenhuis" zei ik en voelde die boosheid weer naar boven komen. "Wat is er nu belangrijker eten of je gezondheid?" "Jou glimlach en die van Ayoub" zei ik. Ze glimlachte en kuste mijn hoofd. "Er zijn genoeg andere dagen waar we kunnen gaan eten, nu moet je rusten en denken aan je gezondheid" Ik schudde mijn hoofd.

Wat als er niet genoeg dagen zijn? Wat als mijn ziekte de controle over me neemt? Wat als ik elke week in het ziekenhuis moet doobrengen? Wat als ik niet meer voor mijn gezin kan zorgen? Wat als... wat als ik mijn gezin verlaat...

Er ontsnapte een traan van mijn ooghoek. Ik wil er niet aandenken. Ik ga ze niet verlaten. Ik ga sterk genoeg zijn en ik zal deze strijd winnen om mijn zoontje te zien op groeien en samen oud te worden met mijn vrouw, zoals ik al altijd heb gewild.

Ilham :

Er kwam een verpleegster naar binnen. "Goedenavond, hoe voel je je?" zei ze. Youssef glimlachte en knikte. "Ik kom je medicijnen brengen" zei ze en gaf hem een bakje met medicijnen in. "Bedankt" zei hij en slikte ze door. "Over een uur mag u weer eten, dan komt er wel een andere verpleegster langs" Youssef knikte vriendelijk en ze ging weg.

"Hoe voel je je?" vroeg ik en ging weer naar zijn bed staan. "Ik zou liegen als ik zei dat ik me goed voelde, maar ik voel me beter" "Hou je sterk oke schat, ik ben er, we zijn er allemaal voor je" Hij knikte en kuste mijn hand.

Die avond bracht ik door met Youssef in de kamer. Jammer genoeg, mocht ik de nacht niet blijven. Ik nam afscheid en zei dat ik er morgenvroeg weer zou staan. Ik gaf hem een kusje en verliet de kamer. Onderweg naar huis, dacht ik aan van alles en nog wat.

Thuis aangekomen, stopte ik Ayoub in zijn bedje en belde ik Amel om te vragen of ik Ayoub morgen bij haar mocht laten. Dat gedaan, nam ik een rustgevende bad, trok mijn pyjama aan en ging liggen in bed, helemaal alleen, zonder Youssef aan mijn zijde.