KAYBEDENLER

Zehirli Dal

22. Bölüm | Zehirli Dal

                                  ♧

"Sana hayranım biliyor musun?" teni buz kesti ama gözlerinde saldırmaya hazır bi kurtun tavrı vardı. En ufak adım dahi pençelerini harekete geçirecekmiş gibi. Şahin, ona yavaşça bir adım attı o an Bozkurt hızla silahını ona doğrultup dişlerini sıktığında avukat olduğu yerde duraksayıp iki elini yavaşça kaldırdırmıştı. "Tamam sakin ol... Seni kızdırmak istemiyorum, nihayetinde bir misafir olarak evime geldin değil mi?" Azra yerinden kıpırdandı ancak tek kelime etmedi, bakışları usta bir avcı kadar keskindi ve köşeye kıstırılmış bi kurt kadar öfkeliydi.

"Lütfen, silahını indir." deyip bir adım daha atacağı sırada tavana doğru hızla ateş etti, o an adamlardan biri ona ateş edeceği an hızlı davranıp adamı bileğinden vurdu. "Size ateş edin demedim!" Otoriter bir sesle bağıran avukattı yine, gergince adamlara bakıp tekar gözlerini Bozkurt'a dikti. Yabani bir avcı kadar saldırgandı, mücadele etmek konusunda korkakca davranmayacak gibiydi. "Silahını indirirsen her şey daha güzel olacak, ben senin düşmanın değilim Azra. Ne kadar mâsum olduğunu biliyorum çünkü." Gözlerine sinen karanlık kararlıydı, asla geri adım atmayack gibiydi ve kendini hislerinden soyutlamışcasına tehlikeli hâline bürunmüştü; masumluğundan arınıp duygusuz bir katile dönüştüğü kimliğine.

"Her yerde seni arıyorlar çünkü Asım komiseri sen öldürdün. Ama... neden öldürdüğünü kim biliyor?" gergince güldü, "Sadece ben. Sen hep mâsumdun Azra, hep. Bana bunları Enes anlattı." Azra vücuduna yayılan gerginlik dalgasıyla bedenini kastı, elleri kontrolsüzce titriyordu. Ne zaman bu nöbetleri geçirse birileri son nefesini veriyordu. Başını yavaşça sağa doğru yatırdı, "Ne diyorsun?" diyebildi en sonunda, koyu yeşil gözleri kızarmıştı ancak çöken karanlık daha belirgindi. Arkadaki bir adam daha hareketlendi Bozkurt onuda elinden vurup avukata korkusuzca iki adım yaklaştı, namlu alnını hedef almıştı. Sadece bi el, bi el sıkarak onu yeryüzünden silebilirdi.

Şahin daha da gerildi, ateşle oynadığının farkındaydı. Hatta şu an alevlere yürüyordu ama onu bu noktaya geri adım atmayışları getirdi. Tenini sarsan korkuyu sakin tavrıyla bastırmaya çalıştığında boğazındaki kuruluğu hissedebilmişti. "Asım'a olan kininin sebebini biliyorum. Ne kadar mâsum olduğunuda... Fevzi!" avukatın yükselen sesiyle birlikte üçüncü adam elindeki silahı Azra'ya doğru patlattı. Bozkurt, tenini deşen acıyla olduğu yerde kilitlendi, bedenini kaskatı kesen bir şeyler olmuştu. Hareket edemiyordu ve hâlsizleşmişti bi anda.

Geriye doğru dengesiz bi adımla sendeledi; kalbi acıyla çarpıyor, yüreği nedenini bilmediği bi sancıyla kavruluyordu. Bakışlarını asla avukattan ayırmadı, zihnindeki çığlıkları işitebiliyordu. Sırt üstü yere çakıldığı an bakışlarında boş bir tavan vardı ama yavaş yavaş birinin yüzü beliriyordu sanki, dişlerini sıktı kalbinin acısı tüm bedenini yakıp geçmişti. Beliren yüz Enes'e aitti; onu bi yalanla bu karanlığın ellerine bırakıp giden ağabeyi.

"Tamda sana ihtiyacım olduğu an."

Şahin'nin sesi, kapkara zihninde öylesine geçip giden bi dalga gibiydi. Gözlerini kapatırken onu anımsadı; koyu kahverengi gözleri, her zaman katı olan ses tonu ve serseri ruhu... Hatırlıyordu, on bir yaşındaydı. O gün bi katile dönüşeceğinden habersizdi, kendi hâlinde sessiz bir çocuktu Azra. Bazı şeyleri görüyordu ancak kalbi birilerine kin beslemeyecek kadar tertemiz ve mâsumdu. Bir yolda yürüyordu, üzerinde bi kazak ve bi pantolon vardı. Yanında ise, kötü kalbinden habersiz ağabeyi gibi gördüğü o çocuk vardı, Enes.

Kaşları çatık sağa sola ters bakışlar atarak ilerliyordu. Sebepsizce büyük dalgalar estirecek bir çocuktu Enes, ona kalbini hatırlatan bi bağı olduğuna inanmayanlardandı; nedensizce öfkeliydi herkese, bu dünyaya sanki öfkesini insanlara kusmak için gelmiş gibiydi. O, yuvasındaki nankördü.