Accidents Happen [Remaking | Hiatus]

/ Chapter 31

Chapter 31

"Kami na ni Terry."

I watched them cheer. Tumalon-talon pa nga si Jane sa sobrang saya. I tried to blend with them but my mind stopped me from exhaling any happy vibe because there's no reason to do so.

Just a month ago, he told me that he loves me and that he'll never let me go. Ang saya-saya niya pa nga kasi, sa wakas daw, nakuha niya na rin ako. Sabi niya sa akin na ako daw ang nauna. Sabi niya sa akin na bago pa si Yzza, ako na daw talaga ang mahal niya.

So... anong nangyari? Nilunok niya lang ba lahat ng pinagsasabi niya? Ginamit niya lang ba akong tulay para makuha si Angela dahil alam niyang kaibigan niya ako? Well, if that's the case, sana si Jane na lang o si Camille yung ginamit niya. Hindi ako. Kasi ako seryoso yung nararamdaman ko para sa kaniya. Hindi joke. Adn I thought his was true as well. But I think I was damn too caught up with love because I was longing for him so much. Ito tuloy ang napala ko.

I demolished my walls just to let him in. And he let himself in. For a while. Then he crossed my territory, got passed through me to get to his real goal. Maybe I was the hindrance to their love story that's why he got rid of me first.

I engulped the tears clouding my eyes. Gusto kong mag-CR kaso alam kong susundan nila ako. Worse, itatanong nila kung bakit ako naluluha. I can tell them that it's just tears of joy. But that's a lie. And I don't want to lie anymore. Not to myself. Because the man I love so much just lied to me and hurted me.

"A-Aren't you happy about it, Je?" putol ni Angela sa kadramahan ko.

Lumunok muna ako bago nagsalita. "Not that I'm not happy about it... pero may pact tayo, di ba? At si Terry e para kay Yzza. So... hindi ko lang ma-get's kung bakit..."

I know I violated the pact. But at least we did it in secret. Pero ang mas nakakapagtaka pa e tuwang-tuwa si Camille at Jane sa narinig nila when they themselves should uphold the pact kasi napagkasunduan namin yung tatlo.

Angela chuckled. "The pact was just a childish thing, Je." The pain in my chest started to grow more. "We only did that para hindi magsira yung pagkakaibigan natin."

I respected a... childish thing. Wow. Way to go for me. Akala ko yung pact na yun yung nagsisilbing seal sa friendship namin. Well... it does. Pero hindi ko naman alam na porket na wala na yung isa sa amin e wala na ring silbi yung pact.

"Besides, if you really love that person, why would you let a pact hinder the two of you?"

I smiled at her and excuse myself for a while. Buti na lang at di nila pinansin yung weird kong reaksyon kasi nagtuloy-tuloy lang sila sa pag-uusap kung pano nangyari yun, etc. I want to listen to her story. Gusto kong malaman kung pano nga sila nagkasalisi when Angela, as far as I know, is in Canada all throughout the summer vacation. Gusto kong malaman kung pano sila nagkausap. But I'm too afraid to listen. Baka maiyak ako ng wala sa oras. And I don't want him to know that I'm hurting because he's watching.

The day went pretty slow. Medyo dahil yun sa pag-space out ko sa buong mundo. The three girls were busy mingling with one another kaya di nila napansin na lumalayo ako sa kanila. Pero ang pinaka nagpapalayo talaga sa akin sa kanila ay si Terry, Kanina pa sila magkahawak ng kamay ni Angela. And he's looking at her like he really, really loves her. Like I'm just a no one or probably a play thing that he toyed while Yzza was gone. Feeling ko summer love niya lang ako kasi di niya kayang makatagal ng walang kalandian.

Buti na nga lang at lumalapit pa sa akin mga kaklase kahit na binabalutan ako ng itim na aura ngayong araw. Lucas and Miguel was kind enought to chat with me kahit na puro tango, iling, 'aah' at 'ooh' lang yung sinasagot ko sa kanila. Ang nakakatawa pa nga, mga kaibigan rin sila ni Terry and they feel dumped as well dahil may bago nang nilalandi si Terry.

Mas naiinis pa tuloy ako lalo sa kaniya ngayon. He toyed with my feelings, and now he's trying to play with my friend's. Or maybe ako lang talaga nung niloko niya kasi easy to get lang naman ako, kasi halatang-halata niya naman na patay na patay ako sa kaniya.

Ugh. I can't believe I was fooled! Ito na ba ang napapala ko dahil ipinaglaban ko yung nararamdaman ko? Pero buti na lang... buti na lang ang wala kami masyadong mga ala-ala o pinagsamahan. I don't have so many things and memories to lose. Pero nakakairita lang. Every if those memories are little in amount, they're heavy because they're filled with love. Those moments were special kasi kahit na patago lang, we pulled it off.

I... have to stop this nonsense. Bago pa tumusok ng maigi sa puso ko ang sakit.

Napapakagat na lang ako ng labi kapag nakakasalubong ko si Terry. Pero sa isip ko, gusto ko siyang hilahin at sampal-sampalin. I want him to explain! But I'm too terrified to do so. Kasi sikreto lang ang lahat ng meron sa amin. Walang ibang nakakaalam kundi kaming dalawa lang. And he can easily lie that I'm just daydreaming, na hindi totoo ang lahat ng sinasabi ko. At mas magiging masakit pa yun na sampal para sa akin.

"Ayos lang ba kayo ni Terry?" tanong ni Camille habang nag-aayos kami ng gamit sa locker.

Kibit-balikat lang ang sagot ko. Akala ko walang nakakapansin ng mga nangyayari sa pagitan naming dalawa ni Terry. Everyone's busy chit-chatting with one another, catching up, etc. Pero may mga tao pa rin pa lang nagtataka.

"Ang close-close niyo nung second year tapos di na kayo nag-uusap ngayon," puna niya. "Weird."

"Busy na siya sa girlfriend niya e."

I absent-mindedly slammed the door kaya nabigla si Camille. Nag-sorry naman agad ako at sinabi na lang na masyado akong maraming iniisip kaya wala ako sa sarili ngayon. Gladly, she bit the idea.

Hinintay namin sila Angela sa may hagdan. Syempre, weird kung hindi ako sasabay sa kanila. Wala naman akong maidadahilan sa kanila kung iiwas ako. Kaya kahit mahirap, sasama na lang ako.

Nag-iwas agad ako ng tingin pagdating ni Terry. I know he's not paying attention to me. It's kind of okay... but it hurts as well. Parang... wala lang talaga ako sa kaniya.

Hinawakan ko ulit yung necklace ko. But before the episodes of pictures start, dumating na sila Lucas at Miguel na sasabay na rin sa amin. Napahawak na lang ako sa may railing ng hagdan sa sobrang sakit ng ulo.

"Ayos ka lang ba?" tanong ni Lucas nang makasakay na kami sa jeep. Napansin niya siguro na kanina pa ako nakahawak sa ulo ko.

Tumango ako bilang sagot.

"Inaantok ka ba? Gusto mo bang matulog?"

"H-Hindi. Ayos lang."

"Sure ka?"

Ngumiti ako sa gawi niya and said yes. Pero dumaplis yung tingin ko kay Lucas at napansin kong nakatingin sa gawi namin si Terry. But he immediately shifted his gaze away.

But there's something in his eyes that tells me that... he's in pain.

Lucas was kind enough to walk me home. Nagjo-joke na siya actually na ihahatid niya na daw ako habang nakasakay pa lang kami sa jeep. Tapos maya-maya, bumaba nga siya kasama ko.

Hindi ko maintindihan kung bakit ang bait-bait niya sa akin. First day pa lang e tapos ganito na yung turing niya sa akin, yung pakikitungo niya sa akin. Ngayon pa lang kami nagkita ha. Ngayon pa lang kami nakapg-usap and everything. Ngayon pa lang. Ni hindi ko nga siya nakakasalubong sa hallway noon. Pero... ang bait niya sa akin.

I find it creepy, to be honest. Ewan ko ba. Ang weird lang kasi. He's just a stranger... or rather an acquaintance. Tapos ganito na kaagad siya sa akin.

After what happened with Terry, I'm already scared with people being too nice to me. Baka sa dulo, lokohin rin nila ako. Kaya dapat simula pa lang, I'll make sure na di sila makakapasok. Not until I realized that they're worthy of my trust. I'm going to use triple, quadruple standards to filter people around me. Ayoko na ulit masaktan. Kaya ganito na ako kaingat sa sarili ko. Sa puso ko.

"You really don't have to do this," sambit ko pagkarating namin sa tapat ng bahay namin.

"I know," he said with a chuckle. "But I have to."