Ο μικρός ιππόκαμπος

Η μέρα που έκανα γαργάρες με υγρό για το σφουγγάρισμα

Ενώ έφτιαχνα το εξαιρετικό φαγητό μου για αύριο - ήδη είχαν κολλήσει και καεί οι πατάτες στην κατσαρόλα - έρχεται η μεγάλη κρατώντας ένα μπουκάλι υγρό σφουγγαρίσματος με άρωμα λεβάντα (το καλύτερο σφουγγάρισμα, μην το συζητάτε!).

"Μαμά ο μικρός μου είπε ότι του είπες να πιει από το μπουκάλι!"

Σοκ!

Αρπάζει ο μικρός το μπουκάλι. "Όχι θα το πιω!"

Τρέχω ξωπίσω: "Αν το πιεις θα πεθάνεις!"

"Όχι δεν θα πεθάνω, θα το πιω"

Το ξανασκέφτεται, μου το δίνει. "Όχι δεν θα πεθάνω"

Μυρίζουμε το στόμα του, δεν μυρίζει λεβάντα.

Τον ρωτάμε; "ήπιες;". "Ήπια"

Του δίνω να πιει γάλα. Το θέλει σοκολατένιο! @#$%%$#%

"Πιες το τώρα!"

Τι να κάνει, το πίνει.

Τον ρωτάμε ξανά "ήπιες". "Ήπια"

Μετά μας λέει, "ήπια και έκανα φτου"

Η μεγάλη βοηθάει: "του έχω δείξει πως κάνω γαργάρα με το στοματικό διάλυμα, αλλά του είπα ποιο είναι το σωστό μπουκάλι".

Τον διώχνω από το μπάνιο.

Πρέπει να γίνει διασταύρωση στοιχείων:

Η κόρη μου βλέπει την τρελή τη μάνα της να βάζει υγρό σφουγγαρίσματος στο καπάκι και να κάνει γαργάρα!

ΟΚ, σιγουρεύτηκα: είναι αδύνατο να το πιει κανείς αυτό το πράγμα. Έκανα μισή γαργάρα και μου ήρθε αμέσως εμετός. Μια ώρα έχει περάσει και το στόμα μου δεν έχει ηρεμήσει ακόμα!

Ο μικρός ούτε έφτυνε, ούτε δυσφορία είχε, ούτε έγινε κάτι με το γάλα.

Τη γλιτώσαμε πάλι!

Και καλά ο μικρός είναι μικρός, 5 χρονών, εγώ ολόκληρη γαϊδούρα; Τι πανικός με έπιασε και το έβαλα αυτό το πράγμα στο στόμα μου; Και άμα πάθαινα τίποτα; Που δεν θα πάθαινα, αλλά πείτε ότι πάθαινα. Τι θα έλεγε ο καημένος ο άντρας μου στο Κέντρο Δηλητηριάσεων; Ήπιε υγρό σφουγγαρίσματος για να κάνει διασταύρωση στοιχείων;