Ο μικρός ιππόκαμπος

Η μεγάλη έδωσε Πανελλήνιες

Οι φετινές οι Πανελλήνιες ήτανε κορωναϊκές.

Στην αρχή εγώ με τον κορωνοϊό ήμουνα πολύ ζεν και άνετη. Πρόσεχα μεν και έκατσα και σπίτι μου – άλλο που δεν ήθελα – αλλά δεν φοβόμουν κιόλας. Και δούλευα και από το σπίτι και πήγαινα και μερικές μέρες στη δουλειά, ωραία και άνετη και όλα καλά. Και διαβάζω κάπου ότι τα παιδιά που θα νοσήσουν λέει με κορωνοϊό θα δώσουν Πανελλήνιες τον Σεπτέμβριο. Ωραία, μπράβο, είπα στην αρχή, και θερμά συχαρίκια στο πολυχρονεμένο μας υπουργείο. Και ένεκα που το όχημα τα έχει κάνει τα χιλιομετράκια του - μην κοιτάτε το πειραγμένο κοντέρ - μου πήρε κάμποση ώρα να κάνω τη σύνδεση στον εγκέφαλο: Δηλαδή υπάρχει περίπτωση η μεγάλη να δώσει εξετάσεις τον Σεπτέμβριο; Τι;

Δηλαδή να μην ξεμπερδεύω από τώρα; Δηλαδή να περάσω και το καλοκαίρι μου έτσι με τα διαβάσματα και τις αγωνίες; Με την καμία!

Και άρχισε η τρομάρα και ο φόβος και βεβαίως και η απολύμανση... Παντού! Γραφείο, πόμολα, τραπέζια, πάσης φύσεως αντικείμενα. Στο ίδρυμα ήμουν μόνη μου, κυρά και αρχόντισσα, και απαγόρευα την είσοδο σε όλους. Δυο μήνες έκανε να περάσει το κατώφιλιο του γραφείου πόδι αλλουνού αθρώπου. Τουλάχιστον επί της βασιλείας μου. Δεν ξέρω τι έκανε η άλλη η μικρή η πολυκάτεχη που ερχόταν τις άλλες μέρες. Και επειδή δεν ήξερα, δεν ακουμπούσα τίποτα. Τα χαρτιά τα αφήνανε έξω σε ένα ράφι και τα έπιανα μετά από δυο μέρες που είχε ψοφήσει ο κορωνοϊός. Μου φέρνανε φαγιά και γλυκά στο γραφείο και ούτε που τα άγγιζα. Την πρώτη μέρα. Τα άφηνα και αυτά δυο μέρες να ψοφήσει ο κορωνοϊός και να απομολυνθούν και τα έτρωγα μετά. Φαΐ είναι αυτό... αμαρτία να μην το φάμε...

Πόμολο είχα να ακουμπήσω δύο μήνες. Με τους αγκώνες τα άνοιγα όλα. Σε ασανσέρ είχα να μπω άλλο τόσο. Και δώσ'του απολυμαντικά και δώσ' του οινοπνεύματα. Είχαμε και απολυμαντικό φτιαγμένο στο ίδρυμα τούρμπο έξτρα. Έχω εισπνεύσει εγώ αιθανόλη...

Εννοείται ότι η μεγάλη δεν πήγε σχολείο, εννοείται ότι ο μικρός δεν πήγε σχολείο, ούτε και σε άλλες δραστηριότητες, όλα διαδικτυακά τα κάνανε.

Και χάρη σε αυτές τις ηρωικές μου προσπάθειες φτάσαμε υγιείς και αμόλυντοι και στο τελευταίο το μάθημα. Χημεία δίνουμε.

Πάλι θέλει να τη βοηθήσω, πάλι πιάνω βιβλία και σημειώσεις. Πάλι δε νιώθω το παραμικρό... Μα πάντα έτσι άνογη* ήμουνε ή τώρα μόνο ένεκα των εισπνοών αιθανόλης; Και φυσικά η μεγάλη με έβαζε να της διαβάζω Χημεία για να κάνει πλάκα με την ασχετοσύνη μου... Υπομονή, δόλια μάνα! Δυο μερούλες είναι ακόμα, θα περάσουν... και μετά θα δει αυτό το σκασμένο που με κοροϊδεύει...