Ο μικρός ιππόκαμπος

Χαμένες καριέρες

Εγώ πολλά θα μπορούσα να είχα κάνει στη ζωή μου. Σε πολλές καριέρες θα είχα διαπρέψει άμα δεν με έτρωγαν η μοίρα, τα κυκλώματα και το κακό το μάτι: ταξιτζού, παρκαδόρισσα, αθλήτρια του καλλιτεχνικού πατινάζ, ηθοποιός στον Φώσκολο - αυτά τα τελευταία σας τα έχω ξαναπεί.

Τώρα είμαι γραμματέας Α σε ένα ερευνητικό ινστιτούτο. Μόνη μου το κότσαρα αυτό το «Α» έτσι για μπούγιο. Τι δηλαδή καλύτεροι είναι οι ερευνητές από εμένα που όλο ανεβαίνουν βαθμίδες; Εντάξει μπορεί και να είναι καλύτεροι, αλλά γιατί να μην έχω και εγώ τη βαθμίδα μου; Επίσης είχα και άλλο λόγο που το κότσαρα το Α. Δίπλα μου στο γραφείο έχω άλλη μία ακατανόμαστη που κάνουμε την ίδια τη δουλειά. Κάνω πως τη συμπαθώ και τέτοια αλλά ελάτε στη θέση μου: Είναι πιο γρήγορη από εμένα, δεν ξεχνάει, δεν κάνει λάθη και είναι και όμορφη. Και το χειρότερο; Είναι και δέκα χρόνια πιο μικρή. Ε, πόσα να αντέξω πια η γυναίκα. Μου έβαλα και εγώ ένα Α και το παίζω ανώτερη και προϊσταμένη.

Παλιά μου είχα δώσει άλλο τίτλο: με έλεγα Ραδιοφιλόλογο και αργότερα με αναβάθμισα σε Βιομοριακή Ραδιοφιλόλογο. Θεΐκό; Ε, σε κάτι τέτοια είμαι άπαιχτη. Κάπως πρέπει να δικαιώσει και την ύπαρξή του αυτό το έρμο το πτυχίο που προς το παρόν η μόνη του χρησιμότητα είναι να χωρίζει τα σεντόνια από τα τραπεζομάντηλα στα προυκιά που μου έφτιαχνε τόσα χρόνια η μάνα μου. Που να ξέραμε και οι δύο, εγώ όταν ξενυχτούσα στις εξεταστικές και εκείνη όταν ξενυχτούσε στα πλεχτά και στα κεντητά, που θα κατέληγαν οι κόποι και των δυο μας.

Αλλά έτσι είναι η ζωή, γεμάτη από ματαιωμένες προσδοκίες. Εγώ ας πούμε όταν ήμουν μικρή έταζα στον πατέρα μου ότι θα τον πάω στο καλύτερο γηροκομείο που υπάρχει. Μην ανησυχείς μπαμπάκα μου, στον καλύτερο οίκο ευγηρίας θα σε πάω, του έλεγα του κακόμοιρου. Όμως κύλησε η ζωή και τα κουκιά τελικά δεν έφτασαν και αντί ο μπαμπάκας μου να κυνηγάει τσουπωτές νοσοκόμες όπως ο Μπένι Χιλ, απέμεινε με την κυρα-Μαρίκα στο Makris' House στις Βασιλειές. Και όλο μου το χτυπάει και παραπονιέται που δεν τον πήγα στο Γκάλι. Που δεν ξέρω και τι είναι αυτό το Γκάλι, αλλά πάντως το σίγουρο είναι ότι δεν τον πήγα. Αφήστε τα, ματαιότης ματαιοτήτων...

Και εγώ άμα το είχα πάρει απόφαση και γινόμουν ταξιτζού, πόσο πιο εύκολα θα ήταν τα πράγματα, πόσο διαφορετικός και ενδιαφέρων θα ήταν ο κόσμος και ο δικός μου και των επιβατών. Θα ξεκινούσα από το νέο Ηράκλειο για το κέντρο και θα φτάναμε μέσω Πειραιά και πάνω από όλα σημασία θα είχε το ταξίδι και όχι ο προορισμός.