Ο μικρός ιππόκαμπος

Δευτέρα γεννάται ο γλωσσάς και ο πολυσουρεμένος... η συνέχεια

Εμένα λοιπόν μου έλεγε η μαμά μου ότι είχα γεννηθεί Δευτέρα. Πάει να πει πως ήμουν γλωσσού και πολυσουρεμένη (1). Το πολυσουρεμένη δεν με ένοιαζε γιατί δεν καταλάβαινα τι ήταν. Εκείνο το γλωσσού όμως ερχόταν και κούμπωνε ακριβώς πάνω μου.

Η αφεντιά μου ως μικρή ήμουν γενικά κάπως. Δηλαδή είχα και τα καλά μου, είχα και τα κακά μου. Δεν κινδύνευα να σκοτωθώ κάθε ένα τέταρτο - όπως ξέρετε ποιος - αλλά δεν ήμουν και πολύ εύκολη. Ένα βασικό πρόβλημα που είχα ήταν ότι ποτέ δεν ήξερα τι να φάω. Κάθε τρεις και λίγο πήγαινα στη μάνα μου: «τι θα φάω;», «τι θα φάω;», «τι θα φάω;». Γιατί βαριόμουν να τρώω και το ίδιο πράγμα.

Φυσικά και ήμουν μίζερη με το φαγητό. Το γεγονός ότι ήθελα να τρώω πολύ συχνά, δεν σημαίνει ότι έτρωγα και πολλά φαγητά. Όταν γυρνούσα σπίτι από το σχολείο η πρώτη μου ερώτηση ήταν: «πεινώ ή δεν πεινώ;» για να ξεκαθαρίσω τι φαγητό είχε φτιάξει η μάνα μου. Τα όσπρια και τα λαχανικά δεν τα πεινούσα ποτέ. Όχι ότι έμενα νηστική. Απλώς έπρεπε μετά να αυτοσχεδιάσω. Ψωμί με ζάχαρη, τριμμένη ντομάτα με τριμμένο τυρί και παξιμάδι, αβγά.

Α, σας το έχω πει; Του αδελφού μου δεν του άρεσαν τα αβγά. Ακόμα δεν του αρέσουν. Κοτζάμ βραβευμένος σεφ και αβγό δεν βάζει στο στόμα του μακάρι να τον σταυρώσεις. Υπήρχαν όμως μέρες στο σπίτι μας που το φαγητό μας ήταν αβγά τηγανητά. Γκρίνια η μάνα μας, φάτε τα και φάτε τα και φάτε τα και διάφορες απειλές και έφευγε από το δωμάτιο για να μας αφήσει να φάμε τα αβγά και μετά ξαναγυρνούσε για να δει αν τα φάγαμε. Και όσο έλειπε, δεν φτάνει που έτρωγα το δικό μου το αβγό, αλλά έπρεπε να φάω γρήγορα-γρήγορα και το αβγό του βραβευμένου γιατί αυτός ούτε που το λίγωνε. Έτρωγε λίγο το ασπράδι και μετά έτρωγα εγώ τον κορκό. Ακόμα αναγουλιάζω που το σκέφτομαι...

Θεέ μου πόσα τραύματα έχω επιτέλους! Μα που είναι ένας ψυχίατρος να με αναλάβει αυτεπάγγελτα να ησυχάσετε και εσείς; Και να διαφημίσει και την κλινική του όπως κάνανε παλιά τα κέντρα αδυνατίσματος με τις ευτραφείς διάσημες.

Μέχρι να με κλείσουν πουθενά ας σας πω και για τα άλλα μου ελαττώματα. Ήμουν γλωσσού, προπέτα, ετοιμόλογη και ανεράγδα. Γλωσσού και προπετής προφανώς ήμουν. Μα αυτό ήταν το όπλο μου. Όταν σκούραιναν τα πράγματα στο Μακρυγιαννέικο, δηλαδή όταν ερχόταν η μάνα μας με άγριες διαθέσεις γιατί είχαμε ρίξει τον κόσμο κάτω, ο βραβευμένος - καθότι γοργοπόδαρος - γινόταν λούης. Εγώ το ούφο έμενα εκεί να υπερασπιστώ το προπύργιο με το μόνο όπλο που κατείχα: τη γλώσσα! Ε, αφού αυτό έκανα καλά. Τι να γίνει;