Ο μικρός ιππόκαμπος

Ο βραβευμένος

Τον αγαπώ τον βραβευμένο. Το λέω και υπερηφανεύομαι. Όχι για αυτόν. Για μένα υπερηφανεύομαι. Δεν είναι εύκολο να αγαπάς κάποιον που έχεις γεννηθεί και μεγαλώσει στη σκιά του. Εντελώς στη σκιά του και κυριολεκτώ. Είπαμε, ψηλολέλεκας αυτός, 1,5 μέτρο εγώ, με τα χέρια στην ανάταση θα πρόσθετε ο πατέρας μου. Επίσης, δεν είναι εύκολο να αγαπάει κανείς κάποιον που μετά τον πρώτο γύρο του trivial pursuit έχει αποστηθίσει όλες τις απαντήσεις. Όλες σας λέω! Άρα δεν μπορείς να τον κερδίσεις ποτέ. Ποτέ σας λέω!

Ή θα ξεχάσω που διάβαζα όλο το απόγευμα το λεξιλόγιο των Αγγλικών σε εκείνο το διαγώνισμα και κατάφερα να πάρω απλώς 17, ενώ αυτός πετάρισε τις μακριές βλεφαρίδες του πάνω από τις λέξεις για μερικά λεπτά και πήρε 19; Μεγαλώνοντας ήμουν σίγουρη ότι ο εγκέφαλός μου ήταν οριακά ανώτερος από αυτόν της αμοιβάδας και αυτό επειδή συγκρινόμουν μαζί του. Άργησα πολύ να μου δώσω και εμένα κάποια αξία.

Kαι μόνο το ότι έχω καταφέρει να τον αγαπώ αποδεικνύει πόσο ανώτερος άνθρωπος είμαι και μου εξασφαλίζει μια καλή θέση στην ουρά για τον παράδεισο. Και ελπίζω όχι σε αυτόν με τις άρπες, τα φτερά, τα πούπουλα και τις χρυσές μπούκλες, αλλά στον άλλο με τα πιλάφια. Κατά προτίμηση με γαμοπίλαφα.

Αυτός πάλι μπορεί να υπερηφανεύεται για πάρτη του αφού δεν μου έχει αστράψει ακόμα καμιά μπούφλα που βραβευμένο τον ανεβάζω, βραβευμένο τον κατεβάζω. Ε, μα καμαρώνω, τι να κάνω! Αλλά αυτό θα σας το πω αργότερα.

Άμα αποφασίσω να γράψω τους ομηρικούς καβγάδες μας θα τους ονομάσω Βασιλειάδα, έτσι να τιμήσω και το κοσμοπολίτικο θέρετρο. Καθόμασταν να φάμε και ξαφνικά αιωρούνταν πάνω από τα κεφάλια μας πιλάφια και ψωμιά. Μα το έκανε επίτηδες και με βασάνιζε! Ήξερε ότι – ένεκα της καταστάσεως που περιγράφεται στο κεφάλαιο «ο τρόμος του θανάτου» – δεν μπορούσα να μοιραστώ το φαγητό μου. Και αυτός ο τύραννος, ο αχρείος τολμούσε να κόψει ψωμί από το δικό μου. Από το ΔΙΚΟ μου το ψωμί! Ε, θόλωνα, γυρνούσα το κεφάλι μου 360 μοίρες και το επανέφερα στη θέση του μόνο για να τον σημαδέψω με οτιδήποτε διαθέσιμο, δηλαδή ψωμί, πιλάφι, πιρούνι... μια φορά και με μια πόρτα. Από εκείνες με το γυαλί στη μέση. Μέσα από το γυαλί πέρασε! Το πως δεν τραυματίστηκε, είναι ένα από τα θαύματα της παιδικής μας ηλικίας.

Μια άλλη φορά πάω στο κρεβάτι μου να κοιμηθώ και κάτι δεν μου πήγαινε καλά. Σηκώνω την κουβέρτα – η μάνα μας μας έβαζε κουβέρτα κατάσαρκα και έτσι αποφεύγαμε το σοκ του κρύου σεντονιού – και τι να δω; Τις ολοβρόμεστες κάλτσες που φορούσε όλη μέρα πάνω στο μαξιλάρι μου! Καταλαβαίνετε τι χαμός επακολούθησε...

Κρίμας το μυαλό να μην το 'χει ένας άνθρωπος, λέγαμε εμείς και όλο μας το σόι. Η εφευρετικότητα του εξαντλούνταν στις διαολιές και στο να με βασανίζει. Δε λέω ότι δεν με αγαπούσε και ότι δεν με φρόντιζε όντας και μεγαλύτερος, αλλά τα βασανιστήρια, βασανιστήρια. Και δώσ'του να πλακωνόμαστε και δώσ'του να προσπαθεί η μάνα μας να μας χωρίσει με κλάματα. Μα και αυτή η χριστιανή; Άσε μας, καλή μας, να τσακωθούμε με την ησυχία μας. Τίποτα αυτή! Όπως όμως έχουμε ξαναπεί, η μοίρα είναι μια σκύλα, και τώρα εγώ είμαι αυτή που προσπαθώ να ξεχωρίσω τα βλαστάρια μου από το να αλληλοσκοτωθούν.

Ε, δεν σκοτωνόμασταν και πάντα. Συνωμοτούσαμε κιόλας. Όπως τότε που κάναμε εγχείριση στον λούτρινο κούνελο που πριν λίγες ώρες είχαν φέρει δώρο στη μάνα μας. Αυτός ήταν ο γιατρός, εγώ η νοσοκόμα, ο κούνελος ο ασθενής, σκωληκοειδίτιδα η διάγνωση, εξού και η εγχείριση, δηλαδή το ξεκοίλιασμα. Άφρισε πάλι η καημένη μάνα μας! Μετά που της πέρασε, ανέλαβε το ράψιμο της τομής.

Ή τότε που πηγαίναμε στο βαρέλι για να γεμίσουμε το μπιτόνι με κρασί. Ξέρατε εσείς ότι το καπάκι μπορεί να χρησιμοποιηθεί και ως ποτήρι; Εκείνη την Κυριακή, ο αδελφός μου, ο φίλος μας ο άλλος Μανόλης και εγώ, το τεστάραμε πολλές φορές, μέχρι να βεβαιωθούμε! Ντίρλα είχαμε γίνει τα εξάχρονα έως οκτάχρονα. Με θυμάμαι να έχω το κεφάλι κάτω και τα πόδια πάνω, αλλά τίποτα άλλο περί των υπολοίπων συνθηκών... Φτου κακά... διαβάζει και η κόρη μου...

Έργο τέχνης λοιπόν και ο αδελφός μου. Και συγκεκριμένα κέντημα. Σύμφωνα με τις ακριβείς περιγραφές του πατέρα μου, δεν υπάρχει μέρος του σώματός του χωρίς ράμματα. Πόσες εικόνες έχω στο μυαλό μου δεν λέγεται. Στο Βενιζέλειο Νοσοκομείο του είχαν δώσει χρυσή κάρτα μέλους, πολύ πριν την ψυλλιαστούν τη δουλειά τα γατάκια οι ασφαλιστικές.

Τι έχει τραβήξει η δόλια η μάνα μας! Αυτή είναι η δόλια. Όχι εγώ η τάχαμου και δήθεν. Ποια ουρά για τον παράδεισο; Ολόχρυσος θρόνος την περιμένει τη μάνα μας! Και σε αυτό το σημείο θα ήθελα να αναγνωρίσω ότι σε αυτήν την περίπτωση η Εκκλησία στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων. Γιατί μπορεί σε κατάσταση ηρεμίας (και μόνο) να είμαι σχετικά αντίχριστη, αλλά δεν μπορώ να μην το πω το καλό άμα το δω. Έτσι, η Εκκλησία έχει αφιερώσει την 19η Ιουλίου στην αναγνώριση του ενάρετου και αγόγγυστου βίου της οσίας Μακρίνας, της μητέρας μας δηλαδή. Να το θυμάστε άμα έρχεται η μέρα και να ανάβετε και κανένα κεράκι σε ένδειξη συμπαράστασης.

Η ζωή του αδελφού μου έχει κάτι από τα Λευκά Όρη. Όλο ομορφιά, αγριάδα και όλο σκαμπανεβάσματα. Του έχουν τύχει και σοβαρές στραβές, αλλά αυτές δεν θα τις σκαλίσω γιατί πονάνε. Τώρα που μιλάμε, είναι βραβευμένος σεφ στας Βρυξέλλας. Με χρυσούς σκούφους, διθυραμβικές δημοσιεύσεις και υψηλή αναγνωρισιμότητα. Μωρέ του αξίζει του άτιμου. Μα και η μεταξύ μας σχέση είναι στα καλύτερά της. Τόσο λίγο που βρισκόμαστε, δεν προλαβαίνουμε ούτε να τσακωθούμε πια...