Ο μικρός ιππόκαμπος

Έκανα και εγώ κατάληψη

Τις προάλλες αποδέχτηκα την πρόκληση της κουμπάρας της Ευτυχίας να γράψω για την πενταήμερη της Γ΄ λυκείου. Βλακεία μου. Για άλλη μια φορά πρώτα πληκτρολόγησα και μετά σκέφτηκα. Αφού αυτά που θυμάμαι είναι ελάχιστα, έχει βάλει ηλεκτρική η μνήμη μου και δεν έχει μείνει κολυμπηθρόξυλο. Όμως η υπόσχεση είναι υπόσχεση, οπότε θα κάνω μια προσπάθεια.

Θυμάμαι ότι για Ρόδο ξεκινήσαμε, στην Κάρπαθο πιάσαμε λιμάνι. Είχε καμιά τριανταριά μποφόρια και το θρυλικό Νταλιάνα δεν θα μας έβγαζε μέχρι τη Ρόδο με την καμία. Ωραία ήταν η ωραία Κάρπαθος. Μόνο που όλο κουνούσε, πέρα δώθε πήγαινε. Πώς ισορροπούν αυτοί οι Καρπάθιοι ποτέ μου δεν το κατάλαβα. Ορμήσαμε που λέτε 3-4 σχολεία στο μικρούλι το νησί σαν την όγδοη πληγή του Φαράω (πού πάτε στο γκουγκλ καλέ, καθίστε εδώ, για τις ακρίδες λέω). Και φάγαμε τα πάντα. Ό,τι μπορούσε να φαγωθεί το φάγαμε τα όρνια. Τέτοια επισιτιστική κρίση από το '40 είχε να προσβάλει το νησί. Ακόμα μας θυμούνται οι άνθρωποι. Το επιβεβαίωσα πέρσι που έτυχε να γνωρίσω μια κυρία από εκεί κάτω. Ευτυχώς την επόμενη τη μέρα κόπασαν οι άνεμοι και ήρθαν τα καράβια τα τροφοδοτικά και σώθηκε το νησί από τον λιμό. Βέβαια ξεκουμπιστήκαμε και εμείς και πήγαμε επιτέλους στη Ρόδο.

Ωραία ήταν και η ωραία Ρόδος. Θυμάμαι τη στεναχώρια μου που δεν πήγαμε στις Πεταλούδες, ότι περπατούσαμε στους δρόμους και τραγουδούσαμε, όσο παράφωνα δεν έχει τραγουδήσει ποτέ θνητός στον κόσμο αυτό, και ότι με έπιασε ένας πόνος στο αριστερό γόνατο από τον πολύ χορό και από τότε μου έμεινε ευαισθησία και ακόμα πονάω πότε πότε. Επίσης θυμάμαι ότι είχα αγοράσει κάτι τρισάθλιες σατέν πιτζάμες που δεν βόλευαν καθόλου στα πιτζάμα πάρτι που τα βλέπαμε στο Μπέβερλι Χιλς και τα κάναμε και εμείς στο ξενοδοχείο, αλλά επί το ελληνικότερον με μουσική υπόκρουση το «δεν πάω πουθενά-πουθενά» του Καρρά.

Την υπόλοιπη εκδρομή την έχω διαγράψει από τη μνήμη μου, μόνο ότι μου άφησε μια απογοήτευση και ένα «αυτή τη ρημάδα την εκδρομή περίμενα τόσα χρόνια;».

Α, θυμάμαι επίσης ότι είχα φωτογραφηθεί να μουτζώνω κάτι γουναράδικα η οικολόγα η ακτιβίστρια και ότι είχα πλακωθεί με έναν βασιλικό Ροδίτη που μου έλεγε πως η σωτηρία του έθνους είναι ο βασιλιάς. Πού βρήκα και τον πέτυχα τον βασιλικό, πού με πέτυχε και αυτός ο καημένος εμένα την αριστερή την επαναστάτρια. Και τώρα γλυκά μου μπαίνουμε στο ζουμί της ιστορίας, γιατί τότεσας εγώ δεν ήμουν το βούτυρο που είμαι τώρα. Τότε ένιωθα αλλιώς. Πίστευα ότι μπορούσα εγώ από μόνη μου να αλλάξω τον κόσμο. Και φυσικά έκανα και εγώ κατάληψη στο Λύκειο.