Ο μικρός ιππόκαμπος

Πόσο πάει το τελαπόγκο;

Αποκρές παιδιά. Ωραίο πράγμα και χορός και ξεσάλωμα και σε ποιον δεν αρέσουν αυτά τα ωραία και τα ξεσηκωτικά!

Ξεκινάμε από τα βασικά: αποκρές ίσον ένα τριαντάρι ανά κεφαλή για να πάρει το βλαστάρι έναν κάπως πιο αξιοπρεπή μουσαμά. Άμα δώσεις λιγότερα είναι σαν να έχεις τυλιχτεί με κάτι λίγο πιο φανταχτερό από το σελοφάν του σάνιτας και το οποίο δεν θα σε βγάλει σε δεύτερο πάρτι, στο εγγυώμαι. Και επειδή είναι δύσκολο να τη βγάλεις καθαρή με μόνο ένα πάρτι τη χρονιά, κάνεις την καρδιά σου πέτρα και το δίνεις το τριαντάρι.

Κάποιοι γονέοι έχουνε φαντασία και το φχαριστιούνται και πιάνουνε και τα χέρια τους και φτιάχνουνε μόνοι τους τις στολές των γόνων τους και μπράβο τους. Εγώ που δεν το κατέχω το άθλημα, πάντα καταλήγω στα παιχνιδάδικα. Τουλάχιστον έχω κάνει συμφωνία ότι θα τη φορούν τη στολή δύο χρόνια. Διαφορετικά, εάν δεν τη θέλουν δεύτερη χρονιά, είτε θα την πληρώσουν από το χαρτζιλίκι τους, είτε θα αυτοσχεδιάσουν. Μια τέτοια χρονιά η μεγάλη είπε "τσάλεντζ αξέπτιντ" και έκανε το σκασμένο μια μεταμφίεση που όλοι ποσταθήκαμε (1) άμα την είδαμε... κάτι θανατερό είχε ντυθεί και ήτανε λες και είχε βγει από εκείνα τα ιαπωνικά κόμικ... όλο περίεργα σχήματα είχε κάνει στο σώμα της και άσπρη σαν ζόμπι ήτανε το σκασμένο μου, περπατούσε και ποχάσκωνε (2) ο κόσμος, φτου να μην μου αβασκαθεί αναδρομικά!

Και αφού την πήρες τη στολή πρέπει να πας και στο αποκριάτικο το πάρτι το οποίο σημαίνει αναπόφευκτα, αβάδιστα και στανταράκι μια καραμπινάτη ίωση μετά. Όλο τον χρόνο τη γλιτώναμε από τις ιώσεις, αλλά όχι, από το αποκριάτικο πάρτι του σχολείου δεν τη γλιτώσαμε ποτέ!

Μα μαζεύονταν καμιά τρακοσαριά παιδιά και άλλοι τόσοι γονείς - μην πω και παραπάνω - σε μία μετρίου μεγέθους αίθουσα και σε έναν εξίσου μετρίου μεγέθους χώρο έξω από την αίθουσα. Και να τρέχουν και να ιδρώνουν και να χτυπιούνται όλοι εκεί μαζί με τα τελαπόγκα και νομίζω ότι τους έβλεπα άνετα και με γυμνό μάτι τους άτιμους τους ιούς να πηγαίνουν από ξενιστή σε ξενιστή. Το 39άρι ήταν εξασφαλισμένο την επόμενη τη μέρα.

Μόνο φέτος θα πω μπράβο στο σχολείο του μικρού που οι άνθρωποι την οργάνωσαν καλά τη δουλειά. Βοήθησε και ο καιρός και τη βγάλαμε στην αυλή. Και απλώθηκαν παντού και οι 50 οι ντάρθ βέιντερ (ανάμεσά τους και ο δικός μου) και τα 30 τα ζόμπι και οι 40 οι σπανιόλες και κάτι άλλα κοριτσάκια που ντράπηκα να ρωτήσω τι είχαν ντυθεί... δεν ξέρω και τι θα μου απαντούσαν και αυτές οι μανάδες... τέλος πάντων, ας μην επεκταθώ... Πάντως ευτυχώς η δικιά μου τέτοια δεν ντύθηκε ποτέ της. Ό,τι πιο μοβόρικο υπήρχε έχει ντυθεί, με τσεκούρια και διάφορα άλλα φονικά αντικείμενα, αλλά τέτοιο ποτέ... και πού τα βρήκανε αυτά τα δικτυωτά καλτσόνια σε αυτά τα μεγέθη είναι να απορεί κανείς... όμως είπαμε καλύτερα να μην απορούμε για πράγματα που καλύτερο είναι να μην τα μαθαίνουμε...