Ο μικρός ιππόκαμπος

Το πρακτορείο Ρόιτερ

Το σπίτι της γιαγιάς της Καδιανής ήταν στο πιο κομβικό σημείο του χωριού. Απέναντι από το καφενείο, απέναντι από την εκκλησία και είχε και οπτική επαφή με τον δρόμο προς την πλατεία και το νεκροταφείο. Και το σπουδαιότερο: ακριβώς στη στάση του λεωφορείου. Δηλαδή πετυχεσά από τις λίγες. Και να μην ήθελες, έβλεπες και μάθαινες πολλά. Άμα ήθελες πάντως μάθαινες και περισσότερα. Και η γιαγιά ήταν φιλομαθής. Καθόταν στο μικρό της το σκαμνάκι πίσω από την πόρτα με τα τζαμάκια, πίσω από τα κοφτά τα κουρτινάκια και έβλεπε.

Όποιος περίμενε στη στάση του λεωφορείου όφειλε να αποτίσει τα σέβη του και να ενημερώσει τη γιαγιά για ποιο λόγο πηγαίνει στο Ηράκλειο, τι θα κάνει, με ποιους θα πάει και ακόμα και τι έχει μέσα στην τσάντα του. Όχι ότι θα τα έλεγε αλλού η γιαγιά, απλώς ήθελε να τα μαθαίνει. Το "μάτι" του χωριού την αποκαλούσαν τα παιδιά ή αλλιώς "πρακτορείο Ρόιτερ". Υπήρχαν και άλλα πρακτορεία διάσπαρτα σε όλο το χωριό, αλλά κανένα σε τόσο στρατηγικό σημείο. Πλάκα-πλάκα μια χαρά το εξυπηρετούσε το χωριό το πρακτορείο, ειδικά τον χειμώνα με το κρύο και τις βροχές, γέμιζε το μονόσπιτο* από κόσμο και δεν είχες μέρος να σταθείς.

Η γιαγιά επίσης είχε και αρμοδιότητες ταχυδρόμου. Της άφηνε ο ταχυδρόμος τα γράμματα και αναλάμβανε αυτή να τα δώσει στους παραλήπτες. Δεν ήξερε να διαβάζει αλλά είχε τον τρόπο της και τα έδινε σωστά χωρίς να τα μπερδεύει ποτέ. Είχε δικό της σύστημα αρχειοθέτησης. Άλλο γράμμα έμπαινε πάνω στο τραπέζι, άλλο κάτω από το τραπεζομάντηλο, άλλο πάνω στο ράδιο, άλλο κάτω από το ράδιο, άλλο στην ψωμιέρα.

Στην ψωμιέρα εκτός από γράμματα είχε πάντα άσπρο ψωμί. Το πολυτελείας. Μύριζε λίγο μπουφάδα** αυτή η ψωμιέρα, όμως το ψωμί της γιαγιάς ήταν πάντα το πιο νόστιμο. Εμείς στο σπίτι μας παίρναμε χωριάτικο και δεν μου άρεσε. Έφτιαχνε και χοντρές τηγανητές πατάτες και βραστές μακαρούνες με τυρί. Σκέτα νερόβραστα μακαρόνια ήταν και σκέτες πατάτες, γιατί βαριόταν να μαγειρέψει κάτι πιο δύσκολο, όμως ήταν τα πιο νόστιμα φαγητά στον κόσμο. Γιατί ήταν της γιαγιάς.

Το καλοκαίρι όταν γυρίσαμε από Κρήτη, μου δήλωσε ο μικρός ότι η γιαγιά του φτιάχνει τα πιο τέλεια φαγητά. Πολύ καλύτερα από τα δικά μου. Άλλο που δεν τα έτρωγε και την είχε ψήσει τη μάνα μου. Ανεξαρτήτως! Τα φαγητά της ήταν τα καλύτερα. Και η μεγάλη ακόμα θυμάται την ψαρόσουπα της άλλης της γιαγιάς της Ευαγγελίας. Σηκωνόταν αξημέρωτα να της τη φτιάξει και ήταν πάντα καλύτερη από τη δικιά μου. Έτσι είναι τα φαγητά της γιαγιάς, πάντα πιο νόστιμα.