Ο μικρός ιππόκαμπος

Είναι κάτι στιγμές...

Σας το έχω ξαναπεί, αλλά τότε έκανα και λίγο πλάκα. Τώρα όμως το εννοώ στα σοβαρά. Είναι μερικές στιγμές που είναι κομβικές στη ζωή μας. Πριν από εκείνη τη στιγμή ήσασταν έτσι, αλλά μετά από εκείνη τη στιγμή είστε αλλιώς. Το δικό σας π.Χ. και το δικό σας μ.Χ. Όλοι έχετε τουλάχιστον μία τέτοια στιγμή, ακόμα και αν δεν το έχετε συνειδητοποιήσει.

Μια Αυγουστιάτικη Δευτέρα στις 3.40 μ.μ. είναι μία από τις δικές μου τέτοιες στιγμές. Η πιο Τέτοια στιγμή μου δηλαδή. Όταν την πρωτοείδα. Βγήκε, έκλαψε, την αγκάλιασα, γίνανε διάφορα και κάπως επώδυνα τεχνικά πραγματάκια με κοπίδια, με λαβίδες, κλωστές, βελονάκια, κοπτοράπτη... ούτε που ξέρω και τι ακριβώς, και μετά την ξάπλωσαν δίπλα μου κάτω από μια λάμπα με κόκκινο φως. Σαν αυτή που έβαζε παλιά ο Μακρής στα αβγά για να εκκολαφθούν και να γίνουν κοτοπουλάκια. Δεν θυμάμαι τι της πρωτοείπα. Μόνο που γύρισε ξαφνικά το φασκιωμένο κεφαλάκι της προς εμένα και μόρφασε και τότε αναφώνησα: «Χάρη, έχει λακκάκια! Έχει λακκάκια!».

Τα λακκάκια ήτανε ανέκαθεν το πιο όμορφο χαρακτηριστικό προσώπου για μένα. Είχε ο Χάρης, είχε ο βραβευμένος, είχε και ο ξάδελφος ο Γιώργος, δεν είχα εγώ (τα γνωστά...). Και τώρα είχε και η μεγάλη μου! Που τότε ακόμα όμως δεν ήταν η μεγάλη. Ήταν απλώς το πιο όμορφο πλάσμα που είχε γεννηθεί ποτέ! Εντελώς αντικειμενικά και δεν το έλεγα μόνο εγώ, το είπε και η μαία που της έκανε το πρώτο της μπάνιο. Στα διαλείμματα ανάμεσα στο σπαραχτικό κλάμα, της έσκαγε αυτό το χαμογελάκι με εκείνες τις τρυπούλες στα μάγουλα... «κουκλίτσα, είναι ε;». Πες τα χρυσή μου που με λένε εμένα χαζομαμά, 22 ωρών μάνα είμαι, δεν ξέρω να κάνω ψύχραιμη και εμπεριστατωμένη αποτίμηση της πραγματικότητας; Δεν το κατάλαβα νομίζετε αμέσως ότι γεννήθηκε το πιο υπέροχο και χαρισματικό κοριτσάκι στον κόσμο;

Η μάνα μου με δουλεύει και μου λέει ότι όλες οι μανάδες τα ίδια λένε και ότι η κουκουβάγια θεωρεί τα κουκουβαγιαδάκια της τα πιο όμορφα παιδιά. Δεν ξέρω τι λέει η κουκουβάγια και δεν ξέρω πώς το ξέρει και η μάνα μου, αλλά πρώτον «κοίτα ποιος μιλάει» και δεύτερον δεν ξέρω τι λένε όλες οι άλλες οι μανάδες, εγώ σίγουρα έχω δίκιο!

Εκείνη η Αυγουστιάτικη ημέρα ήταν παραδόξως δροσερή. Μη σας πω ότι ψιλόβρεχε κιόλας. Πήγαμε με τον Χάρη στο νοσοκομείο έτσι απλώς για εξέταση. Κάτι που άρχισα να πονάω, κάτι που δεν βρίσκανε κάτι αναλώσιμα οι νοσηλεύτριες και καθυστερούσανε, κάτι που άρχισα να πονάω πιο πολύ, κάτι που ξεκινούσε την επόμενη μέρα η καλοκαιρινή άδεια του γιατρού, πότε βρέθηκα στο κρεβάτι του τοκετού ούτε που το πήρα χαμπάρι!