Ο μικρός ιππόκαμπος

Ο τρόμος του θανάτου

Όλοι φοβόμαστε τον θάνατο. Άλλοι το εκδηλώνουν πιο πολύ, άλλοι πιο λίγο. Συνήθως ο φόβος έρχεται στην επιφάνεια σε κάποια κομβικά σημεία της ζωής μας. Εμένα ας πούμε με πιάνει κάθε 2,5 ώρες. Περίπου. Όταν αρχίζω να πεινάω. Ας μην είμαι υπερβολική. Έχω πεινάσει νωρίτερα, απλώς στις 2,5 ώρες νιώθω το δρεπάνι του Χάρου στον τρυφερό μου αυχένα.

Αλλά ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Είναι νύχτα, πίσσα σκοτάδι και εγώ είμαι 40 ημερών (είπαμε από την αρχή) και ουρλιάζω, ουρλιάζω, ουρλιάζω... είμαι σίγουρη ότι θα πεθάνω! Αλλιώς δεν εξηγείται αυτός ο σπαραγμός. Εννοείται ότι μόνο η μάνα δεν φτάνει. Μέχρι να ετοιμαστεί το γάλα, ο πατέρας μου αναλαμβάνει το καθησυχαστικό πέρα-δώθε. Σιγά το καθησυχαστικό! Αλλά τι να κάνει και αυτός ο δόλιος, κουνάει μέχρι να μπει στο στόμα το σωτήριο μπουκάλι.

Σιγά τα ωάρια της κότας, θα πείτε, όλα τα μωρά το ίδιο κάνουν. Σωστό μεν, αλλά η αφεντιά μου σε αυτό το θέμα έχει δείξει μια θαυμαστή συνέπεια. Εδώ και σαράντα χρόνια κάθε 2,5 ώρες (μα ας κάνει κάποιος τον υπολογισμό...) η σιγουριά ότι θα πεθάνω διαπερνάει σαν ρίγος τη ραχοκοκκαλιά μου και έχει ως συνέπειες:

-πέφτουν όλες οι εγκεφαλικές λειτουργίες

-το μάτι μου γυαλίζει

-τα χέρια τρέμουν

-το κεφάλι γυρίζει

-οι γύρω άνθρωποι ασυναίσθητα κάνουν ένα βήμα πίσω (αυτό πάλι λέγεται ένστικτο επιβίωσης, κάπως έτσι επιβίωσε το ανθρώπινο είδος ανά τους αιώνες).

Εδώ σκιάχτηκε η θεία μου τότε στο αμπέλι. Το αναφέρω γιατί αν ξέρατε τη συγκεκριμένη θεία θα γνωρίζατε ότι είναι από τα άτομα που δύσκολα σκιάζονται. Θα ξεχάσω εγώ που πήγε να πιάσει από τον λαιμό εκείνη την ιδιαιτέρα εκείνου του υπουργού που κάτι δεν έκανε καλά τότε με μια θεραπεία της νεφροπαθούς μητέρας της - τυχερός, μεταξύ μας, ο υπουργός που δεν ήταν στο γραφείο του. Εντάξει, είναι φανερό ότι μου έχουν διαφύγει μερικές λεπτομέρειες, αλλά δεχτείτε το όπως σας το λέω: η θεία δεν σκιάζεται εύκολα.

Τρυγούμε λοιπόν στο αμπέλι. Τότε πολύ τον διασκεδάζαμε τον τρύγο. Ήμασταν όλοι μαζί, γονείς, αδέλφια, ξαδέλφια, θείοι, θείες, μαζεύαμε τα σταφύλια, τα αλουσούδιαζε ο θείος και τα απλώναμε στον απλωτό και τραγουδούσαμε και βγάζαμε και μεροκάματο για τον «κατεπαλιστή» θείο (παλιόγερο και καπιταλιστή τον φωνάζαμε τον θείο εμείς οι αδικημένοι εργάτες ή όπως μπορούσε ο καθένας να προφέρει όποια λέξη τους ξεφούρνιζα, καθότι ήμουν και αριστερών πεποιθήσεων και μεγαλύτερη από τα άλλα ξαδέλφια και ήθελα να κάνω και επίδειξη των φοβερών μου γνώσεων.) Έλα όμως που μεσημέριασε. Έλα όμως που πείνασα. «Πεινάω». «Τώρα παιδί μου, τελειώνουμε το καρίκι και θα φάμε.» «Πεινάω». «Τελειώνουμε, δύο κουρμούλες μας έμειναν». «Εγώ πεινάω τώρα!».

Τα παρατάει σύξυλα όλα η θεία μου, πετιούνται τα σταφύλια αμέσως στα τσιγκάκια και τους μαζεύει όλους να φάμε αμέσως! Καλό; Τι, δεν το πιάσατε το σκηνικό; Αχ, ε, στην ταινία θα φανεί καλύτερα. Αυτό το «Εγώ πεινάω τώρα» ήταν σκεπασμένο σε ένα σύννεφο καπνού που έβγαινε από τα αυτιά μου, τα μάτια μου είχαν πεταχτεί έξω και διάφορες φλέβες πάλλονταν σε διάφορα σημεία πάνω μου. Σκεφτείτε το κοριτσάκι του Εξορκιστή σε καρτούν. Ακριβώς! Ακόμα και η θεία σκιάχτηκε σας λέω, βλ. και ανωτέρω που σας έλεγα για το ένστικτο της επιβίωσης. Σπουδαίο πράγμα. Τριάντα χρόνια έχουν περάσει από τότε και ανά τρεις φορές που θα δω τη θεία, στη μία θα το αναφέρει το περιστατικό.

Βέβαια επειδή σε γενικές γραμμές δεν θα επιθυμούσα να καρφώσω τσιμπητερές καρφίτσες σε κάθε εκατοστό του κορμιού σε κανένα - σχεδόν - συνάνθρωπό μου, φροντίζω να έχω πρόσβαση σε φαγητό σε κάθε στιγμή και σε κάθε περίσταση.

Και φυσικά το υπέροχο αυτό χαρακτηριστικό υπήρχε στα γονίδια του μπαμπά μου. Και όχι εν υπνώσει. Μια χαρά τύραννος είναι και αυτός όταν πεινάει.

Και φυσικά επειδή το κάρμα, η ειμαρμένη, η μοίρα, ό,τι όνομα και πρόσωπο και να πάρει δεν παύει να είναι μια σκύλα, το ευγενές αυτό χαρακτηριστικό κληροδοτήθηκε και στα δύο μου τα παιδιά. Τουλάχιστον αυτά το πήραν σε πιο ελαφριά δόση. Κάτι είναι και αυτό. Ο μόνος κίνδυνος σε αυτήν την περίπτωση είναι να συναντηθούν και οι δύο πεινασμένοι. Το γεγονός ότι αυτό συμβαίνει σπάνια είναι ακόμα μια εξαιρετική απόδειξη της μεγαλοσύνης του Σύμπαντος.