Ο μικρός ιππόκαμπος

Και έτσι βρέθηκα και εγώ στο ίδρυμα

Εκείνη την εποχή έψαχνα εναγωνίως για δουλειά. Δυο-τρεις μήνες έπαιρνα εντατικά εφημερίδα και γυρίζαμε με τον Χάρη σε όλη την Αθήνα για να πηγαίνω σε συνεντεύξεις. Είχα τηλεφωνήσει σε πάνω από 200 αγγελίες και είχα πάει σε πάνω από 70 συνεντεύξεις. Θα μου πείτε έκατσες και τα μέτρησες; Όταν μια φορά βρέθηκα για δεύτερη φορά στην ίδια δουλειά, στο ίδιο το σαλόνι, με τους ίδιους τους καναπέδες και προφανώς με το ίδιο αποτέλεσμα, το πήρα απόφαση και σημείωνα όλες τις αγγελίες στις οποίες τηλεφωνούσα ή περνούσα από συνέντευξη, γιατί έφτανε ένα κουτούλημα ανά αγγελία, δεν χρειαζόμουν και δεύτερο.

Και δεν με ήθελε κανένας. Άλλοι επειδή έπρεπε να μου δώσουν μεγαλύτερο μισθό ένεκα του πτυχίου, άλλοι επειδή δεν ήμουν αρκετά έμπειρη, άλλοι επειδή δεν ήμουν αρκετά έξυπνη, άλλοι επειδή δεν ήμουν αρκετά γρήγορη, άλλοι επειδή δεν ήμουν αρκετά όμορφη, άλλοι επειδή δεν μπορούσα να πω πειστικά ψέματα. Μια φορά που είχα πάει το καημένο το ψαρωμένο να περάσω από συνέντευξη, γυρνάει στα ξεκούδουνα ο παραλίγο εργοδότης μου και μου λέει: "λες ψέματα;". Εεεεε, ψέλλισα κάτι άναρθρα σε κάποια γλώσσα, μάλλον όχι τη μητρική μου, και κατάλαβε ο άνθρωπος πόσο ικανή ήμουν να τον καλύψω σε περίπτωση εφορίας, σδόε, δανειστών, θυμωμένης συζύγου, ούτε που ξέρω από που θα έπρεπε να τον καλύψω και, εδώ που τα λέμε, καλά έκανε και δεν με προσέλαβε.

Απόγνωση σας λέω! Οι μόνοι που με ήθελαν στη δούλεψή τους ήταν ένας μισότρελος, ο οποίος εκτίμησε το γεγονός ότι του είπα πώς γράφεται το "υπόψη", και μία κυρία σε μια αντιπροσωπεία ηλεκτρικών ειδών που όμως δεν με ήθελε ο αδελφός της, άρα καταλήγουμε στο ότι ο μόνος που ήθελε να με προσλάβει ήταν ένας μισότρελος. Αλήθεια, το μάτι του γυάλιζε σας λέω. Και εγώ στην απελπισία μου θα πήγαινα και εκεί αλλά δεν με άφησε ο Χάρης.

Και ένα βράδυ Πέμπτης βλέπω στο ίντερνετ αγγελία για ένα ερευνητικό κέντρο που λες και με έδειχνε και μου φώναζε ψιτ, εσένα θέλω, έλα. Η προθεσμία έληγε την επόμενη μέρα το μεσημέρι. -Εκεί θα πάω, του λέω του Χάρη. Τρέξε σου λέω, πάμε. -Εντάξει, μου λέει, μόνο να ξημερώσει καλύτερα γιατί δεν νομίζω ότι θα είναι ανοικτό το πρωτόκολλο στις 10 το βράδυ. Συμβιβάστηκα με την πρότασή του και το πρωί πήγαμε και καταθέσαμε την αίτηση και περιμέναμε. -Λες να με πάρουν εδώ; -Κάτσε βρε παιδί μου, περίμενε και θα δεις, μην ενθουσιάζεσαι.

Και με καλούν να περάσω από συνέντευξη. Και φτάνουμε στο ίδρυμα και πηγαίνουμε στο ινστιτούτο που είχε ένα όνομα μακρυνάρι, που δεν μπορούσα με τίποτα να το θυμηθώ στην πύλη, πάντως τελικά τον βρήκαμε τον δρόμο, ε, ήμουν με τον Χάρη, γι'αυτό. Μπορεί να μην θυμόμουν το όνομα του Ινστιτούτου και ευτυχώς δεν μου το ρώτησαν κιόλας, αλλά στη συνέντευξη έδωσα ρεσιτάλ.