Ο μικρός ιππόκαμπος

Είναι αποδεδειγμένο επιστημονικά ότι οι ταξιτζήδες έχουν εξαιρετικά αναπτυγμένο τον ιππόκαμπο στον εγκέφαλό τους. Γι' αυτό λέει μπορούν και προσανατολίζονται εύκολα στον δρόμο και βρίσκουν εύκολα και τον προορισμό τους και δεν περιφέρουν τους πελάτες δεξιά και αριστερά άσκοπα. Άμα το κάνουν, το κάνουν σκόπιμα για λόγους ανεξάρτητους από την επάρκεια του ιπποκάμπου τους.

Εγώ πάλι τσου! Αυτό το τμήμα του εγκεφάλου μου το έχω εξαιρετικά μικρό. Μπορεί και να μην υπάρχει σας λέω. Εντάξει δεν έχω κάνει και μαγνητική, αλλά εκ του αποτελέσματος κρίνοντας, σίγουρα υπολειτουργεί.

Οι πρώτες ενδείξεις φάνηκαν σε εκείνο το μάθημα των Αγγλικών που προσπαθούμε να δώσουμε οδικές οδηγίες στους ανυποψίαστους αγγλομαθείς τουρίστες. Βρε να μην μπορώ να φτιάξω ένα κειμενάκι. Να μην μπορώ να στήσω δυο προτάσεις. Μου είχε φανεί πολύ περίεργο, καθόσον εγώ σπασικλάκι γενικώς και στα Αγγλικά ακόμα περισσότερο, δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί δεν τα κατάφερνα. Εγώ το καμάρι του δασκάλου. Τότε δεν το συνέδεσα με το θεματάκι μου, ξέρετε το ιπποκάμπειο.

Αργότερα προσπαθούσαν οι γονείς μου να με καθοδηγήσουν σε συγκεκριμένα μέρη στο Ηράκλειο. Θυμάσαι να πας εκεί; Όχι. Μα τόσες φορές έχουμε πάει εκεί μαζί! Ναι, αλλά είμαστε πάντα μαζί και εγώ δεν ξέρω να πάω και μόνη μου. Έτσι γεννήθηκε ακόμα ένα ανέκδοτο στην οικογένειά μου που με ακολουθεί ακόμα. Αυτό και το «κορωνέικη, είναι αυτή η κουρμούλα;» και πολλά ακόμα άλλα. Δεν το καταλάβατε το τελευταίο; Δεν είστε Κρητικοί; Ε, να σας το εξηγήσω για να δείτε πόσο τζιμάνι ήμουν γενικώς. Ως γνωστόν - σε πολλούς - κορωνέικες είναι οι ελιές (και μόνο οι ελιές), σε αντίθεση με τις κουρμούλες που είναι απασχολημένες να βγάζουν σταφύλια και καθόλου ελιές. Και γενικώς μεταξύ τους αυτές δεν συγχέονται. Μόνο στο μυαλό μου ανακατώθηκαν εντελώς. Και σε εσάς μπορεί να μην φαίνεται αυτό και τόσο σπουδαίο, αλλά για μένα που μεγάλωσα μέσα στις κουρμούλες και στις ελιές, ε, κάπως ήταν δηλωτικό ότι τουλάχιστον δεν θα ακολουθούσα εύκολα καριέρα αγρότισσας, γεωπόνισσας, μη σας πω ούτε και κόρης του πατέρα μου!

Ξέφυγα πάλι. Είναι ο ιππόκαμπος, μην απορείτε. Επίσης, πότε δεν κατάφερνα να πηγαίνω στη σωστή κατεύθυνση όταν έβγαινα από ένα δωμάτιο. Κυρίως στα μεγάλα κτήρια, π.χ. νοσοκομεία. Πρόσφατα ένας συνάδελφος, μάλλον για να με καλοπιάσει, με διαβεβαίωσε ότι τα νοσοκομεία είναι επίτηδες κατασκευασμένα έτσι για να μπερδεύουν όλους τους κοινούς θνητούς. Το δέχτηκα. Το ίδιο θα συμβαίνει και με τα χωριά. Μην το πείτε αυτό στους δικούς μου, αλλά πέρσι τον χειμώνα γυρνώντας από μία βάφτιση σε ένα χωριό, δύο η ώρα τη νύχτα και με το αυτοκίνητο του πατέρα μου - που πριν 2 μέρες είχε ανεβάσει θερμοκρασία και μας είχε αφήσει καταμεσίς του δρόμου – και αφού ακολούθησα όλες τις οδηγίες που ζήτησα για την επιστροφή μου στο Ηράκλειο, βρέθηκα να τριγυρνάω στους σκοτεινούς, φιδίσιους δρόμους της Κρήτης, φυσικά στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση από αυτήν που έπρεπε να πάρω. Και τρέμοντας από τον φόβο μου. Ευτυχώς κατέβηκε πύρινη γλώσσα από τον ουρανό και ήρθα στα σύγκαλά μου και γύρισα πίσω και βρήκα τον σωστό δρόμο και ωστόσο δεν με είχε αφήσει και το αυτοκίνητο εκεί σύξυλη. Αληθινά σύξυλη... ψόφο έκανε εκείνη τη μέρα. Χιονιάς! Μέγας είσαι Κύριε!