Ο μικρός ιππόκαμπος

H μεγάλη δίνει Πανελλήνιες

Εκεί που λέτε που ζούσα και εγώ τη ζωή μου, όπως όλοι οι αθρώποι, ήρεμα, με τα πάνω και τα κάτω της και τα τρεξίματά της, άξαφνα και χωρίς καμία προειδοποίηση η μεγάλη έφτασε να δίνει Πανελλήνιες! Λόγω τιμής κοπέλια, δίνει η μεγάλη Πανελλήνιες! Που ακόμα δεν έχω ποσφουγγίσει τα μάτια μου που ανέβηκε στην σκηνή και ήταν βατραχάκι στην παράσταση του παιδικού σταθμού. Το ίδιο το σκασμένο πάει και δίνει Πανελλήνιες!

Τι έγινε στο μεταξύ; Τι να σας πω... Θυμάμαι κάποια πράγματα, αλλά όσο και να τα μετράω δεν τα βγάζω τόσα τα χρόνια. Θα έπαθα αυτό που παθαίνω τελευταία όταν βλέπω ταινίες. Εκεί που αιφνιδίως όλα τα αντικείμενα χάνουν το σχήμα τους και με τυλίγει μια γλυκιά ζάλη και μια θαλπωρή και κάπως σα να βυθίζομαι και σίγουρα πηγαίνω σε καλύτερα μέρη με λιβάδια και λουλούδια και χωρίς έντομα. Και λίγο πριν το τέλος της ταινίας ξανανοίγω τα μάτια μου (παίζει να με έχει σκουντήξει και ο Χάρης) και προσπαθώ να κάνω τις συνδέσεις και κάπως δεν βγαίνουν. Και ψάχνω και καμιά χαρτοπετσέτα να σκουπίσω διακριτικά τα χαριτωμένα σαλάκια που έχουν νοτίσει τα πηγουνάκια μου...

Την πιάσατε την αναλογία, φτάνει η γλαφυρή περιγραφή. Είμαι εκεί που ψάχνω να κάνω τις συνδέσεις...

Πάντως στα φτάρμιστά μου, αν και κάτω από αντίξοες συνθήκες, εγώ είμαι τέρας ψυχραιμίας. Είμαι φοβερή η άτιμη! Ούτε στιγμή δεν έπαιξε το ματάκι μου. Ούτε στιγμή δεν έδειξα να έχω άγχος.

Φυσικά και πήρα άδεια! Εγώ την πηγαίνω στο σχολείο. Μα αφού είμαι ο πιο κατάλληλος και ψύχραιμος άνθρωπος. "Μαμά, έχεις πιο πολύ άγχος από εμένα". Κοίτα να δεις τι λέει το σκασμένο! Πώς της αρέσει να με πειράζει... Την αφήνω στο σχολείο μόνο 12 λεπτά πριν την καθορισμένη ώρα. Νταξ, ήμουν κιουρία! Στο Proficiency την είχα πάει μία ώρα νωρίτερα και περιδιαβαίναμε γύρω γύρω από το σχολείο αξημέρωτα και με έψελνε όλη την ώρα το βλαστάρι μου. Και ακόμα με ψέλνει δηλαδή. Αλλά τι να έκανα; Και άμα μου έσκαγε το λάστιχο καθοδόν; Και άμα γίνονταν τίποτα έργα στον δρόμο; Και άμα γινόταν καμιά πορεία και μας καθυστερούσε; Μπορεί να γινόταν πορεία στο Νέο Ηράκλειο. Τι, λίγα διαβάζουμε; Και άμα έβγαινε έκτακτη ανακοίνωση ότι θα ξεκινούσε νωρίτερα η εξέταση;

Με αυτά και με αυτά, το ότι την πήγα μόνο 12 λεπτά νωρίτερα είναι άθλος. Αλλά το αναγνωρίζει το σκασμένο; Τέλος πάντων.

Επιστρέφω στο σπίτι. Και τώρα τι κάνουμε; Εντελώς άσχετα έχει πρηστεί το ούλο μου και αιμορραγεί. Σήμερα βρήκε; Επίσης έχω πετάξει κάτι σπυράκια. Εφηβικά. Τα μέτρησα. 8 στον αριθμό. Εντάξει δεν τα λες και πολλά. Και τώρα τι άλλο να κάνω εγώ και ο ψύχραιμος εαυτός μου; Δε λέει να πάω να στηθώ έξω από το σχολείο. Τι είμαι εγώ, καμιά αγχώδης; Το βρήκα, θα αξιοποιήσω εποικοδομητικά τον χρόνο μου. Θα φτιάξω την ντουλάπα μου. Ε, μα αυτή είναι εργασία που επείγει! Βγάζω έξω όλα μου τα παντελόνια. Δεν τη λες και της κυρίας Μαρέβας την γκαρνταρόμπα μου, αλλά κάμποσα είναι τα ρημάδια. Και πολλών χρόνων. Ξέρετε, εκείνα που θα ξανάρθει η μόδα τους, εκείνα που μου κάνουν, εκείνα που θα μου κάνουν κάποια στιγμή, εκείνα που μη γελιόμαστε δεν θα μου κάνουν ποτέ. Και τα δοκιμάζω ένα-ένα. Μα φυσικά αυτό είναι πολύ απαραίτητο να γίνει τώρα. Να ξέρετε ότι σε κανονικές συνθήκες το να δοκιμάζω παντελόνια είναι βασανιστήριο. Όμως εκείνο το πρωινό του πρώτου μαθήματος Πανελληνίων της μεγάλης, αυτή η δραστηριότητα είναι απολύτως αναγκαία να εκτελεστεί. Δεν μπορώ να σας το εξηγήσω τώρα επιστημονικά, γιατί που να καταλάβετε, αλλά να ξέρετε ότι έχει να κάνει με πολύ λεπτές ισορροπίες των χορδών του σύμπαντος και με ακριβείς μικρορυθμίσεις του χωροχρόνου. Ευτυχώς τουλάχιστον που χωράω σε αρκετά, ας είναι καλά η κα Έλενα του πιλάτες, άλλος πόνος αυτός.

Και φτάνει η ώρα να πάω να πάρω τη μεγάλη μου από το σχολείο. Και ξαφνικά αποφασίζω ότι έχω αργήσει. Και τρέχω σαν την παλαβή. Μα σε 45 λεπτά τελειώνει το παιδί! Πότε θα προλάβω να το πάρω; Και άμα πέσω σε μποτιλιάρισμα; Αφού τώρα όλοι οι γονείς της περιοχής το ίδιο ακριβώς θα κάνουν. 2,7 χιλιόμετρα είναι αυτά, πόσα δεν μπορούν να συμβούν... Και αν δεν βρίσκω να παρκάρω; Το παιδί δεν έχει κινητό μαζί του, πώς θα το ειδοποιήσω; Και τρέχω ξέπνοη και, θαρραλέα καθώς είμαι, δεν παρκάρω ένα χιλιόμετρο μακριά, ως συνήθως, αλλά ρισκάρω να πάω με το αυτοκίνητο μπροστά στην είσοδο. Και επειδή είχα προβάρει όλα εκείνα τα παντελόνια, είχε συγχρονιστεί το σύμπαν και βρίσκω να παρκάρω ακριβώς απέξω από την πόρτα του σχολείου. 38 λεπτά πριν τελειώσει το παιδί. Ουφ, στο τσακ πρόλαβα!

Τώρα αρχίζει η επόμενη αποστολή. Πρέπει να απομακρύνω το παιδί από το περιβάλλον του σχολείου γρήγορα και αθόρυβα πριν αρχίσουν όλα τα άλλα να λένε "έγραψα αυτό και έγραψα και εκείνο" και ακούσει κάτι που θα την αγχώσει. Στραβοκοιτάω γνωστούς και αγνώστους και προσπαθώ να εντοπίσω τυχόν εχθρικά στόματα. Νταξ, ασφαλής η περίμετρος. Και περιμένω. Και περιμένω. Φυσικά περιμένω λίγο περισσότερο γιατί ποτέ δεν δίνονται στην ώρα τους τα θέματα. Και κατεβαίνει το παιδί τις σκάλες και καθώς βλέπω τα ποδαράκια με τα σοσονάκια να κατεβαίνουν τα σκαλιά, δίπλα του κατεβαίνουν και οι ποδάρες του φίλου της του Δ. Καλό παιδί ο Δ. Δεν λέω. Μόνο που είναι θεωρητικής κατεύθυνσης. Και ο πιο πολυμίλης συμμαθητής της που έχω γνωρίσει. Και το έχει πάρει μονότερμα το παιδί μου. Και μιλάει, μιλάει, μιλάει και δεν τελειώνουν τα ρημάδια τα σκαλιά να έρθει σε μένα να το αρπάξω το παιδί μου να γλιτώσει την επίθεση.

Ευτυχώς το σκασμένο μου χαμογελάει. Καλά τα πήγε! Ουφ!

Το θέμα που έπεσε στην Έκθεση ήταν για το βιβλίο. Ε, μα κάτι ξέρω η δόλια μάνα που την έχω πρήξει και αυτήν και τον μικρό να ανοίγουν και κανένα βιβλίο πότε πότε. Πάλι δίκιο έχω! Μην κοιτάτε που δεν θέλω να περιαυτολογώ...

Μεθαύριο θα δώσει Μαθηματικά. Κάτι θα βρω να κάνω. Πιστεύω ότι είναι απόλυτη ανάγκη να καθαρίσω τη σχάρα στο πίσω μέρος του ψυγείου... ή δεν έχουν πια σχάρα εκεί; Αααα πρέπει οπωσδήποτε να το τακτοποιήσω αυτό το ζήτημα!