Ο μικρός ιππόκαμπος

Πότε μεγάλωσα βρε παιδιά;

Αλήθεια τώρα, ποτέ μου συνέβη εμένα αυτό; Προχθές υπολόγιζα σε πόσα χρόνια θα γίνω 16 χρονών και θα μπορώ να δώσω καλύτερη μάχη με το σπίτι μου για να μπορώ να βγαίνω τα βράδια. Τις προάλλες υπολόγιζα πότε θα έρθει το 2000 και πόσω χρονώ θα είμαι τότε. Δεν θα σας λέω πόσω, γιατί σας ξέρω εσάς που είστε καλοί στα μαθηματικά, αμέσως θα υπολογίσετε πόσω χρονώ είμαι. Σας έχω πει αφού: είμαι 28 ανανέβατα! Φέτος είναι και καλή χρονιά, στρογγυλή. Θα λέω ότι γεννήθηκα το 1990, είναι εύκολο να το θυμάμαι.

Τις πιο προάλλες πάλι γουζούμουνε (1) στη μάνα μου γιατί να είμαι εγώ η μεγαλύτερη ξαδέλφη και δεν μπορώ να παίζω με όλα αυτά τα κουτσούβελα, τα μιαρά (2)... και τώρα σχεδόν τα μισά από αυτά όχι μόνο μεγάλωσαν, αλλά γεννοβόλησαν κιόλας. Μα να ανταλλάζω συμβουλές μητρότητας με την Τόνια; Που προχθές εποκουντούριζε (3) εκεί στα χιόνια και δε γινότανε καλά επειδή δεν τση κάμαμε όλα τση τα χατήρια τση μπουρουκλούς (4), έτσα που την είχε κακομάθει η γιαγιά η Κλεάνθη;

Και αυτή η Καδιανή, που όταν γεννήθηκε έλεγα πως δεν υπάρχει πιο όμορφο κοριτσάκι στον κόσμο, και σαν τώρα θυμούμαι να τηνε μπανιαρίζω, εδά κατεβαίνω στην Κρήτη και έχει δυο δικά της μιαρά... και το πιο μικρό πάει και χώνεται στην αγκαλιά μου και με ξανοίγει με εκείνα τα τεράστια μάτια τση μάνας του – έχει κάτι ματάρες αυτό το παιδί, λες και βγήκε από ιαπωνικό κόμικ, σαν αυτά που διαβάζει η μεγάλη μου κόρη.

Εγώ πάλι πότε έκανα και κόρη και τηνε λέω και μεγάλη, επειδή ακολουθεί και άλλος πιο μικρός...

Και ο μικρός εντάξει δεν με πειράζει. Ξέρω και από άλλα κοντινά παραδείγματα ότι δεν θα μεγαλώσει ποτέ και θα είναι πάντα ο μικρούλης μου και δεν θα τον αφήσω και να πάει και φαντάρος. Αυτά είναι λυμένα θέματα.

Η μεγάλη όμως; Που και μεγαλώνει ασύστολα και με έχει ξεπεράσει κιόλας; Σε τι; Σε όλα! Στα πιο προφανή: ύψος και ομορφάδα. Στα λιγότερο φανερά: εξυπνάδα, ευστροφία, ικανότητες, δεξιοτεχνία. Και καλά, να πεις δεν ήτανε και δύσκολο να με ξεπεράσει σε αυτά. Μα το χειρότερο από όλα είναι που με ξεπέρασε στη γλώσσα. Ποια, εμένα! Που δεν είχε γεννηθεί η ερώτηση που δεν της είχα έτοιμη την απάντηση! Τώρα μένω του αφώνου και του αλάλου, ώρες ώρες μπροστά της.

Και που της λέω: «Κοίτα βρε ... (μεγάλη μου κόρη), δεν είμαστε σαν αδελφούλες έτσι όπως περπατάμε δίπλα δίπλα; Έστω, άμα μας κοιτάει κάποιος από μακριά;» «Όχι!». Έτσι με βάζει στη θέση μου. Μονολεκτικά! Ούτε δεύτερη λέξη δεν χρειάζεται. Πού εγώ, που απήγγειλα ολόκληρα θεατρικά μονόπρακτα στους δικούς μου. Η κυρία ... (μεγάλη μου κόρη) με μια λέξη καθαρίζει. Εξελιγμένο το μοντέλο...