İşte olmuştu.
Herkesin içinde Magnus'ı öpmüştü.
Bir tercih yapmıştı ve kendi yaşamını mahvetmeyi değil onu güzel hale getirmeyi seçmişti.
Ailesinin onay vermeyen hallerini önemsemedi genç adam.
Bunu yapmıştı ve arkasında durmaya da devam edecekti.
Magnus bir büyücü olsa da...
Ölümsüz olsa da...
Ve de çapkın olsa da...
Son kısım kararsızlık yaratsa dahi umrunda olmadı genç adamın.
Korkuyordu içten içe.
Kendisi bakirdi ve bu...
Onun için sorun olacak mıydı?
Onu öptüğünde alev almaya yüz tutan bedeni daha fazlasını yapmaya kalktığında küle mi dönecekti?
Kesinlikle küle dönebilirdi, şu an bile onu düşünürken yanacak gibi hissediyordu.
Bu aşk değildi değil mi? Babasına öyle söylemişti.
Aşk olamayacak kadar yeni, basit bir his olamayacak kadar da güçlüydü bu şey.
Bunu nasıl tanımlayacağını bilmiyordu genç adam.
Ta ki Magnus ve Camille'yi öpüşürken görene kadar...
Cidden mi? İlk andan bunu mu yapacaksın? Diye geçirdi içinden genç adam.
Magnus kendi isteği ile onu öpmemiş olabilirdi ama içinde bir yerlerde bir şeylerin acıdığını fark etti.
O sonsuzluğa sahipti, Magnus.
Alec ise sadece bir ok kılıfı ve yaya sahipti.
Bir de genç kalacağı birkaç yıla...
Camille ile yüzleştiği zaman bunları düşünmeye başlamıştı.
Bu his berbat ötesiydi, aşması için zamana ihtiyacı olacaktı.
Magnus'ın zamanı vardı ama Alec'in kesinlikle zamanı yoktu.
Bu düşünceleri Magnus ile paylaşması biraz rahatlamasına neden olsa da içindeki bu şey zamanla büyüyüp tüm beynini yiyecek gibi hissediyordu.
Peki aralarındaki sevgi bunu aşmalarına yardım edecek miydi?
...
