Lost in Reality // Michael Clifford

Rozdział 6

Michael: Hej, mała.

Jak obiecał, tak zrobił. Napisał do mnie, kiedy tylko po skończonych lekcjach znalazłam się w domu. Czułam się dziwnie nieswojo, kiedy mówił na mnie "misiek", albo "mała".

Lena: Musisz mnie tak nazywać?

Michael: Wolisz, żebym mówił ci po imieniu?

Lena: Nie lubię swojego imienia.

Michael: Więc jak cię nazywali?

Natychmiast powróciły wspomnienia, kiedy to przyjaciele mówili na mnie Lynn. Chris, który któregoś dnia po prostu się pomylił, bo nie znał mnie jeszcze tak dobrze. Wzięłam głęboki oddech.

Lena: Lynn.

Lena: Ale to już przeszłość. Nie chcę do tego wracać.

Michael: Rozumiem.

Michael: Mnie rodzice nazywali Mikey. Od dawna tego nie słyszałem.

Pewnie przeżywał to samo, co ja. Masa paraliżujących wspomnień.

Lena: Mogę mówić na ciebie Mike?

Michael: Wystarczy Michael, naprawdę.

Lena: Dobra, przepraszam.

Michael: Okey.

Michael: Więc jak mam cię nazywać, skoro nie lubisz po imieniu?

Lena: Jak chcesz, byle nie Lynn.

Michael: Oczywiście ;*

Lena: Słodki jezu, kiedy ostatnio ktoś wysłał mi coś takiego?

Michael: Że co?

Lena: To: ;*

Michael: No widzisz, ja mogę wszystko B)

Lena: Przynajmniej nie straciłeś wiary w siebie.

Michael: Albo udaję, że jeszcze ją mam.

Michael: Na przykład to:

Michael: :)

Lena: Buźka nienawiści?

Michael: Buźka mówiąca 'jest okey', kiedy wszystko tak naprawdę idzie się jebać.

Lena: Stosowałam ją, kiedy jeszcze miałam do kogo to wysyłać.

Michael: Wysyłaj ją do mnie.

Michael: Nie obrażę się.

Lena: Przed tobą nie muszę udawać.

Michael: Jednak mi zaufałaś.

Lena: Wciąż nie wiem, jak to się stało. Ale najwyraźniej... Tak.

Michael: Mam dokładnie tak samo. Od tak dawna z nikim nie rozmawiałem. Myślałem, że straciłem zdolność komunikowania się z ludźmi.

Lena: Mam czuć się zaszczycona?

Michael: Dokładnie.

Lena: Dziwnie tak... Odrobina optymizmu w życiu, a już czuję się nieswojo.

Michael: To znaczy, że zmieniam je na lepsze, czy...

Lena: Sama już nie wiem.