İNKİSAR-I HAYAL

Bölüm 18 HAŞİN BOŞLUK

Merhaba, burayı özlemişim.

İyi okumalar..

2017 ARALIK

Kırık canlar, kırık parçalar... Gözlerim şu ana kadar öyle sahnelerle karşı karşıya kalmış, zihnim öyle felaket anıları, saklamıştı ki bu gün gördüklerim beni, beklediğim kadar etkilememişti.

Bir çocuk ve bir kadın...

Babamın ailesi.

İlyas Demiray'ın ailesi...

Sessizlik bağnazdı. Şuan benim için en iyi sığınılacak bağnaz, sessizlik olmalıydı. Birkaç kez dudaklarım aralandı fakat elim hiçliğe öyle bir savrulmuştu ki gözlerim bu sahneye yakışan tek duyguyu barındırıyordu.

Boşluk.

Haşin boşluk.

Sesler duyuyor fakat gözlerimin önünde sergilenen dramatik filmin etkisinden kurtulamıyordum. Bu kadın, belki de bu kadın ailemin ölümüne sebep olmuştu? Bu gerçekleşmesi yüksek bir ihtimaldi. Fakat ihtimalden öte şöyle bir gerçek vardı.

Bu kadın ailemin dağılmasına sebep olmuştu. Annem bu kadın yüzünden acı çekmişti. Ben bu gerçeği öğrendiğimde ve bu yanlışa karşı çıktığımı belirttiğimde dayak yemiştim.

Hikaye bundan ibaret değildi.

Bu kadın gerçeğini söylediğimde, annem bana yüzünü dönmüştü. İnanmamıştı, babama inanmayı seçmişti. Babam ise...

Babam ise beni tehdit etmişti.

Öldürmekle.

Siyah metal silahının namlusunu bana doğrultmuştu.

Babam, beni öldürmekle tehdit etmişti. Peki ya ben onun kızı değil miydim? Bizler onun ailesi değil miydik? Bizi neden sevmemişti? Annem bana neden inanmamıştı? İnanmak istememişti belki de.

Ona bu soruyu asla sormadım. Bunu sormak acizlikti, asla o kadar aciz olmadım. Asla sevgi dilenmedim babamdan, bu benim için büyük bir onurdu. O zamanlar henüz on sekiz yaşındaydım. Hiç hissetmediğim kadar kimsesiz hissetmiştim fakat babamdan sevgi, sahiplenme veya şefkat beklememiştim. Tüm bunların suçlusu bu kadın mıydı? Bana buruk ve şaşkın bakışlar atan bu kadın? Babamın, aşığı?

Ona aşık mıydı?

Annem ile de aşk evliliği yapmışlardı?

Aşk...

Boktan bir şeydi.

Aşk değil; bağlılık, sadakat önemliydi. Sevgi tükenmezdi fakat aşk biterdi.

Hayat neden beni bu kadar ağır sınavlara tabi tutuyordu ki? Nehir İrden... En azından Nehir İrden burada olsaydı, ablam yaşasaydı? Annemle aramız çok iyi değildi fakat İrden bana öyle iyi davranıyordu ki onun varlığına her zaman şükretmiştim.

O neden gitmeme izin vermişti.

Allahım, o kadar fazla soru vardı ki kafamdan atamıyordum. Bakışlarımı yerde, oyuncakların arasında kaybolan çocuğa çevirdim. Sırtımdan akan terin tuzu omuriliğimi titretti, gözlerim kısıldı.

Farkında olmadan yumruk yaptığım ellerim ağrımış, parmak boğumlarım sıkışmıştı.

Bu sahneyi gördüğüm an insanlardan bin kat daha nefret ettim.