BUZ MAVİSİ

-1.Bölüm-

Kasımın ilk sabahı bu güneşte neyin nesi? Daha fazla uyuma mı istemiyormuş gibi ısrarla gözümü alıyordu. Yattığım yerden doğruldum. Bugün babamın yedisiydi. Yengemin " kalk artık uykucu " diye seslenisini duydum. Amcamdan pek haz etmesemde bu kadını seviyordum. O günden beri beni burda kalmam için ısrar eden , beni düşünen tek insandı. Bu evde amcam ve kuzenim Mustafa tarafından istenmediği mi biliyordum. Bende çok meraklı değilim zaten. Bugün evde mevlüt olduğu için yengem ve birkaç akraba hep bir koşuşturma icerisindeydiler. Ölüsünden bile nefret ediyordum o adamın. Yıllardır anneme ve bana çektirdiklerini ömrüm boyunca unutmam , unutamam. Hızlıca giyinip kahvaltı bile etmeden dışarı attım kendimi. Onun yanında en güvende , en iyi hissettigim çocukluk arkadaşım Melisin yanına gitmek için yola koyuldum. Yanına vardığımda sıkıca sarıldım ona. İçeri girdiğimde Aysun abla " gelin bakalım , kahvaltı hazır " dedi. İştahla yediğim ekmek kızartmalarından birkaç tane de elime tutuşturup Melisin odasına gittik. Ben elimdeki ekmekleri yemekle uğraşırken Melis kaşlarını çatmış bana bakıyordu. " Manyak mısın kızım sen. Kaç gündür niye açmıyorsun telefonlarımı. Evine geldim yoksun , komşulara sordum akrabasına gitti diyorlar. Seni o kadar çok merak ettim ki. Nerede kalıyorsun , yerin rahat mı anlat bakalım."
" Amcamlarda kalıyorum. Telefonum yengemdeydi , bu sabah aldım. Yalnız kalmaya ihtiyacım vardı. Aradığından haberim bile yok." " Annen nasıl haber alabildin mi ? " Annem... onu o kadar çok özlemiştim ki , şu an ona çok ihtiyacım vardı , herkesten herşeyden daha çok. " 20 sene " dedim. " Annemsiz koca bir 20 sene." Melisin bana sarılmasıyla birlikte kaç gündür tuttuğum yaşlar bardaktan boşalırcasına aktılar isteksizce. Geri çekildiğimde onun da ağladığını farkettim o her ne kadar belli etmemeye çalışsa da. Odadaki sessizligi bozan o ses cama atılan taş oldu. Cama koşan ilk Melis oldu ve bana dönüp " Senin kuzen değil mi o " dedi. Camdan baktığımda " evet o. Mustafa." Camı açtığımda ağızımdan çıkan ilk kelime şaşkınlıkla " no'lduydu."
" Babam seni çağırıyor , seninle konuşacakları varmış " dedi sırıtarak. Mustafa 22 yaşında sarışın bir çocuktu. Benden iki yaş büyük olmasına rağmen 5 yaşındaki çocuklarla zekası aynı seviyede diyebilirim. Ondan nefret ediyordum. O da amcam gibi iki yüzlü ve kötü bir insandı. " Ne konuda konusacakmis " dedim karşımda hala sırıtan Mustafa'ya bağırarak. " Gelince kendin öğrenirsin , ben kapıda bekliyorum çabuk ol." Dedi. Camı kapattığımda Melis : " Bu çocuk neden mal mal sırıtıyor." dedi alaycı bir tavırla. Gülümsedim. Günlerdir güldüğüm tek andı bu. " Bilmiyorum." dedim birden ciddi tavır alarak. " Ama burnuma çok pis kokular geliyor Melis." " Hayır olsun , ama hemen kötü düsunme." " Birazdan anlayacagiz hayır mı şer mi. Bakalım beni neler bekliyor diyerek hızlıca üstümü giyinip aşağı indim.
" Burada olduğumu nereden biliyorsun." dedim yol boyunca yürürken sessizliği bozarak. " Benim arkadaş görmüş Melisin evine girerken." Başımı anladım şeklinde sallayarak onüme döndüm. Eve geldiğimizde yengem kapıda karşıladı bizi. Ağlamaktan gözleri sismisti. " Ne oldu yenge , amcama mi birşey oldu." dedim. Kafasını yere eğip ağızının içinden " beter olsun " gibi şeyler geveleyip durdu. İçeri girdim. Amcam çok ciddi bir tavırla eliyle koltuğu işaret edip " gel Simay otur şöyle " dedi. Kalbim babamın öldüğü günden sonra ilk defa böyle hızlı atıyordu. Yengemin aglamasının bu konuşmayla bir alakası var mıydı ? Korkarak dikene otururcasına koltuğun en ucuna yavaşça oturdum. Mustafa da karşı koltukta yayılarak oturdu. " Seni dinliyorum amca" dedim cılız bir ses tonuyla. " Lafı uzatmadan direkt konuya giriyorum. Simay... Mustafa ile evleneceksin " Mustafa'ya baktığımda ağızı kulaklarında sırıtırken ben bunun bir rüya olmasını diledim. Gözlerimi kapattım. Açtığımda hala Mustafa'nın o iğrenç surati karşımdaydı. " Amca sen ne dediğinin farkında mısın ? Böyle bir şeyi nasıl söyleyebilirsin. " Dedim bağırarak. Amcam hemen söze girdi. " Artık senin ailen biziz Simay. Ben ne dersem o olacak." " Ya ben bu çocuğun suratını görmeye bile tahammül edemiyorum. Evlenmek ne?" dedim sinirli bir şekilde. Bana kaşlarını çatarak bakan Mustafa'ya tiksinerek baktım. " O anan olacak adi kadın benim kardeşimi öldürmeseydi bunların hiçbiri olmayacaktı."
" Annem hakkında düzgün konuş " diyerek yan sehpadaki vazoyu devirdim. Sinirden elim ayağım titriyordu. Amcam oturduğu yerden bir hızla kalkıp sert bir tokat attı. Ben yanagimmi tutarak Mustafa'ya baktığımda hala sırıtıyordu gevşek. Ağlayarak odama girdim ve esyalarimi bavula yerleştirmeye başladım. Yengem her ne kadar yapma Simay desede onu dinlemeyip yerleştirmeye devam ettim. Bir yandan da odadan bağıran amcamın sesini duyuyordum. Odadan çıkacakken yengem durdurdu ve sarıldı. Bende ona kocaman sarıldım. Neden ağladığını şimdi anlamıştım. Cebime cebinden çıkardığı 1.000 TL ye yakın parayı sıkıştırdı. " Kendine yeni bir hat al ve oradan ara beni. Ben senin her ne olursa olsun her zaman yanındayım." dedi. Kapıya doğru yürüdüğümde amcam kolumdan tuttu. " Bavulunu hazirladigin iyi iyi oldu. Benimde seni götürmek istedigim bir yer var " dedi. " Canımı yakıyorsun amca bırak." " Evlenecek mısın evlenmeyecek mısın ? "
" Ev-len-mi-cem." " O zaman yürü." Dedi ve arabaya doğru beni ittirmeye başladı. Arabanın arka koltuğuna zorla otutturdu. Arkamdan bavulumla gelen Mustafa bavulu bagaja yerleştirdi. Çok şaşkindi. Belli ki nereye gittigimizi amcamdan başka kimse bilmiyordu. Arabayı çalıştırdığında " amca " diyerek ağlamaya başladım. Gözü dönmüş gibiydi. Belli ki babamın intikamını benden alıyordu. Yoruldum... Neden sürekli başkalarının hatalarının bedelini ben ödüyorum. Neden?
Aklıma Melis geldi ve gizlice telefonu cebimden çıkardim. Tam mesaj yazıyordum ki amcam telefonumu hızlıca alıp camdan aşağı fırlatti.
" Hayır " diye bağırdım. Çok geçti. Peki şimdi ne yapacaktım. Numarası da aklımda yok.. KAHRETSİN...