BUZ MAVİSİ

-4.Bölüm-

Arkam dönük olan kapıdan kimin geldiğini göremiyordum.
" Sende kimsin? "
Bu ses 20'li yaşlarda genç bir erkeğe aitti. " Odamda ne işin var " derken bana doğru yaklaşıyordu. Arkamı döndüğümde bir kas yığınıyla dip dibeydim. Benim boyum 1.70 olmasına rağmen gözlerim göğüsleriyle bakışıyordu. Kafamı havaya kaldırıp yüzüne baktım. Keskin yüz hatları , hafif kirli sakalları , güneş gibi parlayan gözleri tuhaf bir şekilde içimi ısıtıyordu.
Kimdi bu yakışıklı Shrek ?
" Sana odamda ne işin var dedim." dedi kaşlarını çatmış bana bakarken.
" Şey...benim tuvalete gitmem gerek. Çekilir misin şuradan." diyerek elimin tersiyle ittim onu. Koşar adımlarla kapıya doğru ilerledim. Koridor boyunca koştum. Merdivenlerden aşağı inerken karşımda Zehra denen o kadını gördüm. Geri çıkıp koşmaya başladım. " Gel buraya , buradan çıkış yok , kaçamazsin." diye bağırdı. Dizlerimin üstüne düştüm ve acıyla inledim. Nefes nefese kalan Zehra yanıma geldi hemen. Kolumdan tutup kaldığım odaya doğru sürüklemeye başladı beni. Sinirden ve korkudan gözlerimden yaşlar boşalıyordu. Sanırım adı Uraz olan yakışıklı Shrek kapıda bize bakıyordu. Benim kaldığım oda onun iki oda yanıydı. Zorla yürüyerek onun yanından geçerken durdurdu bizi. " Zehra. Bu kız kim ? " " Yeni geldi. Zamanla oda alışacak." " Hiçbir şeye alışmicam. Bırak kolumu. Lütfen...bırakın beni." dedim ağlamaklı suratımla yardım istercesine urazın gözlerine bakarak. Gözlerini kaçırdı ve hızlıca odasına girip kapıyı kapattı. Kaldığım odaya girdiğimizde iki kadın ayakta beni beklermişcesine suratıma bakıyorlardı. Yatağın üstünde birkaç elbise ve birçok makyaj malzemesi vardı. Ne kadar ugraşsamda çabalarım boşunaydı. Hazırdım. İşte şimdi gerçekten onlara benziyordum. Kadınlar odadan çıkarken Zehra :
" 10 dakika sonra seni aşağıda bekliyorum. Sakın aglayayım deme ugraşamam makyajınla " diyip sakince kapıyı kapatıp çıktı. Aynadaki yansımama bakarken ben olmadığımı biliyordum. Yüzüme sürülen bir ton makyaj ve giydiğim kısacık transparan kırmızı elbise benden çok uzaktı. Kendime acıyan gözlerle bakarken artık gitmem gerektiğinin bilincinde olarak geriye doğru adımlar attım. Aynadan her uzaklaştığımda içimdeki çocuğu da diri diri gömdüğümü hissettim. İçimdeki çocuk hiçbir zaman geri dönmeyecekti. Tıpkı annem gibi...
Odamın kapısına geldiğimde önüne dönüp ağır ağır kapıyı açtım ve dışarı çıktım. Gözlerim dolmuş , gözyaşlarım kendini sessiz hıçkırıklara bırakmıştı. Ben kollarımı göğsümde birleştirip ağır adımlarla yürürken karşımda urazı gördüm. Yani adını Uraz diye tahmin ettiğim o çocuğu. Onu ilk gördüğüm an bu çocuğun o adi herifin oğlu olduğuna inanamadım. Tanımıyordum evet. Ama gozlerindeki acıma duygusunu , o merhameti görüyordum. Ben onun tarafa bakıp ilerlerken o hala bana bakıyordu. Yanına doğru yaklaştığımda durdum. " Bana yardım et? "
" Ne?" dedi yüzünü buruşturup umursamaz bir tavırla. " Sen benim kim olduğumu biliyor musun? " dedi kahkaha atarak. " Ne yazık ki. O Rıza denen şerefsizin oğlusun. Yanlış kişiden yardım istedigimin farkındayım ama başka şansım yok."
" Bu cesareti nereden alıyorsun bilmiyorum ama yanlış kapıdasın." dedi benim gözlerim dolarken o sırıtmaya devam ederek. " Çünkü iyi birine benziyorsun ve bana bakarken gözlerindeki o merhameti görüyorum." dedim bütün gerçek duygularımla onun gözlerine bakarken. " Bende görüyorum." dedi birden ciddi bir tavır alarak.
" Neyi? "
" Gözlerindeki masumiyeti."
Gözlerimizin içine bakarken sessizliği bozan Zehra oldu.
" Simay. Nerdesin sen? Seni bekliyoruz çabuk ol." dedi aceleci ses tonuyla. Uraza baktığımda " çok da güzel kızsın yazık olmuş." diyerek odasına girdi ve kapıyı suratıma çarptı. Aşağı inip dışarı çıktığımda kapıda siyah lüks bir otomobilin önünde bana çabuk ol dercesine elini sallayan zehrayı gördüm. Hava epey kararmıştı. Anladığım kadarıyla burası pansiyondu. Şu fuhuş yapılan yerlerden. Havayı içime çekerek büyük , camları filmli siyah otomobilin basamağını çıktım. İçeride iki kız vardı. Hemen karşılarında yerimi alırken Zehra da yanıma oturdu ve kapı kapandı. Karşımda oturan biri sarışın biri esmer olan kızlar sürekli makyaj sürüp fısır fısır konuşup aralarında gülüşüyorlardı. Bense kafamı cama dayamış ağlıyordum. Annemin yokluğu günden güne kahrediyordu beni. Bilseydi kızının şimdi nerede olduğunu , bilseydi aslında ne kadar kötü bir adamın eline emanet ettiği kızının halini. Bir yandan bunları düşünüp bir yandan ağlarken hıçkırık seslerimin sesi yükselmişti. Kızlardan biri : " Arkadaş yeni mi? " dedi. Zehra : " evet " dedi ben gözlerimi sımsıkı kapatmış onları duymamazliktan gelerek. Bir anda koluma atılan cimcikle gozlerimi açıp başımı yasladigim camdan çekerek zehraya baktım. " Şişt. Kız , gel az bişey sorucam." Tiksinerek baktığım  kadına yaklaşarak " Ne var? " dedim.
" Ne konuşuyordun sen bizim şu küçük patronla? " Urazdan bahsediyordu. " Hiç " dedim geçiştirerek. " Onu çok iyi tanıyorum. Şu zamana kadar buraya gelen hiçbir kızı değil koynuna almak onlarla göz göze dahi gelmekten nefret ediyor. Siz nasıl olduda hemen kaynaştınız." Dedi koluma dirseğiyle vurup gülerek. " Biraz daha konuşmaya devam edersen kusucam. Nasıl da iğrenç bir görüntün var öyle. Tiksiniyorum senden. Midemi bulandırıyorsun." dedim yüzümü buruşturup kafamı cama yaslarken. Şok olmuş suratını göremesemde hayal edebiliyordum. Oh olsun. Kadındaki şu rahatlığa bak. Şırfintı.
Kızların çok hoşlarına gitmiş olacakki kahkaha atmaktan birbirlerine vuruyorlardı. Biraz zaman sonra oluşan sessizlikle Zehra'nın söyledikleri beynimde yankılanıyordu. " Değil koynuna almak , göz göze gelmekten dahi nefret ediyor " O zaman neden benimle konuşmuştu ki ? Yoksa halime gerçekten acıyıp bana yardım mı edecekti. Sanmıyorum. Edecek olsaydı şimdiye kadar çoktan ederdi. Ben bunları düşünürken araba durdu ve Zehra hemen ardından " geldik." dedi. Çok , çok fazla korkuyordum. Elimi kalbime götürdüğümde elimin hareket ettiğini gördüm. Şuan gerçekten kalp krizi geçirebilirdim.
" Keşke " dedim. Keşke şuan ölsem de şu kapıdan içeri giremesem.

Medya : Uraz
Keyifli Okumalar
Yorumlarınızı ve votelerinizi bekliyorum.