Vio Lakosta
Saglit na bumalot sa amin ang katahimikan at ang nagwawalang tibok ng aking puso ang tangi kong naririnig kasabay ng kaniyang paghikbi sa aking mga bisig.
"I waited for you but you didn't come. The next morning, I called you! Pero si Ayhen ang sumagot at sinabing nagpapahinga ka! Tumawag ulit ako kinabukasan, baka sakaling nagkataon lang na kasama mo siya sa araw na iyon, pero siya ulit ang sumagot at sinabing busy ka. Paano mo nagawa sa akin iyon? That time, I needed you the most but where are you? You just busy hanging out with that midget?" She blurted out. Lumayo siya sa akin at pinalis ang kaniyang mga luha.
Damn it! What the fck dwarfy? Sa dami ng pwedeng idahilan ay iyon pa talaga ang naisip niya. Pambihirang pandak na 'yon!
"I'm not hanging out with her." pagtutol ko sa sinabi niya.
"Kung ganoon ay ano pala ang dahilan mo kung bakit hindi ka nakauwi?" Patuyang tanong nya. Napakamot ako sa aking noo at tinitigan lamang siya.
"Hindi ka makasagot kasi totoo!"
"Pambihira. Hindi nga." Sabi ko at nilingon ang aking cellphone na nasa compartment nang tumunog ito sa isang tawag. Sinagot ko ito ng makitang si mama iyon.
"Ma.."
"Kasama mo na ba si Claire? Nasaan na kayo?" nag-alalang tanong nito sa kabilang linya.
"Opo mama. Uuwi na kami." Sagot ko. Pinaalalahanan pa niya akong mag-ingat sa pagmamaneho bago pinatay ang tawag.
"Uwi na tayo." Sabi ko at binuksan ang makina ng kotse.
Nilingon ko siya at masama ang tingin nito sa akin. Napakamot ako sa aking ulo. Ang mag sinungaling sakaniya ay mas mahirap pa sa isang kumplikadong math equation.
"Fine. I was kidnapped not for ransom but for my knowledge. They brought me in a secluded laboratory but because I'm genius I hacked their system and made a signal to the authority. I'm about to escape but a man with a gun, shot me here." I said and pointed the part where I got shot.
"I was comatose for almost two weeks and I spent a month to be fully recovered." I continued but she only stare at me like I'm a piece of shit, capable of lying.
"Hindi ka parin naniniwala?" Tanong ko at hinubad ang aking damit saka ko ipinakita sakaniya ang iniwang marka ng bala sa akin. Ganoon kalala ang epekto sa akin ng microchip na iyon. Kung ang mga normal na sugat ko ay nawawala ng parang bula, iyon ay nag-iwan sa akin ng kakaibang tanda ng araw na iyon.
Napasinghap siya ng matitigan iyon. Hinaplos niya ito at tumingala sa akin.
"I'm sorry." She sniffed.
"I'm sorry. Hindi ko alam. Namatay si mommy, wala akong makausap at kahit nandiyan sina tita ikaw parin 'yong hinihintay ko."
Ngumiti ako at pinunasan ang panibagong luhang dumaloy sakaniyang matatambok na pisngi.
"I was miserable but I tried to get up. Kaya ko naman kahit wala ka. Nakayanan ko nga ang pitong taon pero ngayon bigla ka nalang nagpakita.. Akala ko kaya ko na pero hindi pala. Ikaw parin kasi. Ikaw parin yung hinahanap ko--" pinahinto ko siya sa pagsasalita sa pamamagitan ng banayad na halik.
"It's okay now, my love. I'm already here. Let's go home?" I asked and she nodded.
--
