Homeland

Hoofdstuk 5

pov. Rolff

Met een schok werd ik waker. 'Waker worden jullie twee,  jullie mogen hier niet voor niets slapen. ik verwacht jullie over vijf minuten benden.' Riep Mila naar ons. Ik zag Silvan slaperig waker worden en wazig om zich heen kijken. 'Maak je zelf klaar we moeten naar beneden.' 'Oké.' Zei hij vermoeid. Binnen vijf minuten waren naar beneden gehoold om Mila te zoeken. Uiteindelijk vonden we haar in de kuiken. We moesten van haar naar buiten via de achterdeur waarnaast een grote ton stond met water. Waarmee we de borden en pannen moesten afwassen. 'He Rolff wat zouden ze tuis nou doen, zouden ze ons daar missen?' 'Ik denk het.' 'Rolff wat gaan we doen?' 'Hoe bedoel je wat gaan we doen?' 'Nou om tuis te komen natuurlijk, misschien weet Mila iets het is vast wel vaker gebeurt wat wij mee hebben gemaakt en zij die ook naar de herberg gegaan net zoals wij.' 'Oké dan vragen we het vanavond wanneer iedereen weg is.' 'Oké, laten we nu maar eerst alles gaan afwassen.' Zij Silvan terwijl hij een boord pakte en hem schoon maakte. Na ongeveer een kwartier waren we klaar met de afwas. Maar het was een drukke dag dus had ze nog genoeg klusjes voor ons, we moesten bijvoorbeeld de keuken poetsen, eten en drinken rond brengen en de kamers in orde maken. Het was een lange vermoeiende dag waarbij de laatste mensen pas om elf uur weg gingen. Toen we alleen waren gingen we naar Mila toe om het te vragen. 'Mila kunnen we even praten' Waarna ik ging zitten aan de tafel die het dichts bij ons stond. 'Natuurlijk, Wat is er.' Zei mila waarna ze voor me ging zitten. ' Hoe moet ik dit zegen.' 'Je hebt vast wel gemerkt dat wij er anders uit zien dan andere.' Vertelde Silvan toen hij er bij kwam zitten. 'Ja dat klopt ik wou het nog aan jullie vragen maar dacht dat jullie het een moeilijk onderwerp zouden vinden doordat jullie je ouders kwijt zijn.' zei Mila. 'Dat is een soort van gelogen.' Zei ik verlegen.  Als dat zo is wat is er dan gebeurt?' Vroeg Mila nu een stuk bozer. 'Nou er is iets gebeur waardoor we hier zijn gekomen. en we weten niet hoe we terug kunnen komen.' Zei ik aarzelend. 'Terug waarheen?' Vroeg Mila nog steeds boos. 'We bedoelen terug naar ons land of onze wereld.' 'Hoe zijn jullie hier dan gekomen' Vroeg ze ongelovig. 'We waren in een grot toen het gebeurde. Het was een gekke kristalen grot, Maar toen we het aanraakte begon alles te schudden. We rende naar de uitgang maar die was dicht daarom zochten we een andere, die vonden we.' Vertelde Silvan. 'Maar toen we daar aankwamen lag Silvan bewusteloos in een gek meertje waar ik hem niet uit kreeg. Maar toen ik hem er uit wou trekken kwam ik er ook in vast te zitten. En toen ik er ook niet uit kwam raakte ik onderwater ook bewusteloos waarna we naast een eng bos belande. daar na vonden we de weg naar de stad en kwamen we hier.' Vertelde ik veder. 'Dus jullie willen eigenlijk zeggen dat jullie van een andere wereld komen door een grot vol kristalen die jullie in een magische vijver duwde waarna jullie hier kwamen?' Vroeg Mila ongeloofwaardig. 'Ja' Zeiden ik en Silvan in koor. 'En jullie denken dat ik dat geloof? Zei ze minachtend terwijl je opstond en onzeker heen en weer ging lopen. 'We hadden ook niet echt verwacht dat je ons zou geloven maar we moesten iets proberen.' Zei ik bijna smekend. 'En wat als jullie de waarheid vertellen wat heb ik daar mee te maken?' Vroeg ze waarna ze steel bleef staan en ons recht aan keek. 'We dachten dat u ons misschien wel zou kunnen helpen of wist als dit al is eerder is voorgekomen.' Vroeg ik aan haar. 'Ik kan jullie niet helpen met jullie sprookjes tocht. Maar er is wel is iemand geweest die net zo'n dom verhaal had als jullie' Zei ze met een een minachtend lachje er tussen door. 'Kun je ons vertellen over hem?' Smeekte ik. 'Als jullie daar gelukkig van worden mijn best.' Zei ze waarna ze ging zitten.