Homeland

Hoofdstuk 16

Pov. Rolff

'Ben je waker?' Hoorde ik waarna ik een por in mijn zij. Waarschijnlijk de gene die me porde had het naar zijn zin want ik hoorde een vervelende lach die verdacht veel op die van Silvan leek. Maar ik begrijp ook wel waarom hij zat te lachen want ik had namelijk het gevoel dat ik als een vis op het drogen uit bed sprong. 'Wat!?' Zei ik boos. 'Nou, ik verveelde me. Ik was zo opgewonden door dat we eindelijk zijn hele naam weten en hem kunnen gaan zoeken dat ik vroeg wakker werd. En jij bleef maar slapen dus ik dacht ik maak je maar wakker.' Zei Silvan met een onschuldige blik op zijn gezicht. 'Dat is als nog geen goede reden om  me waker te maken.' Zei ik humeurig waarna ik weer in bed ging liggen. 'Ik ga weer slapen!' Zei ik nog steeds humeurig. 'Oké, als jij gaat slapen ga ik naar benden.'  'Prima!' Zei ik vel tegen hem. Silvan liep om mijn bed richting de deur, hij maakte de deur open. 'Wacht!' Zei ik. 'Ik kan nu niet meer slapen omdat je me wakker heb gemaakt. Nu wacht je ook maar op me.' 

'Goeie morgen.' Zei Mila met een brede glimlach. 'Haai!' Zei Silvan vrolijk van de trap af lopend. 'Waarom ben jij zo vrolijk?' Zei Mila vragend. 'Ja dat vraag ik mij ook al de hele ochtend af.' Zei ik chagrijnig achter Silvan aan lopend. 'Nou vandaag gaan we eindelijk op pat!' Zei Silvan van de trap af springend. 'We moeten alleen nog wat spullen hebben en dan kunnen we op pad!' Zei Silvan nog blijer dan eerst. 'Wat moeten jullie dan nog?' Vroeg Mila. 'Nou we hebben wat eten en drinken nodig om mee te nemen we hebben ook nog vuurstenen nodig en een mes. En dat is het wel zo'n beetje.' Zei Silvan nadenkend. 'Willen jullie dood of zo!? Daarmee renden jullie het daar buiten niet hoor. Jullie hebben misschien eerder wel geluk gehad maar dat  gebeurt waarschijnlijk niet nog eens.' Zei Mila nee schuddend. Silvan was meteen een stuk minder vrolijk. 'Wat hebben we dan nog meer nodig?' Vroeg ik Mila niet begrijpend. 'Om te beginnen nieuwe kleren want met wat jullie aan hebben vraag je gewoon om berooft te worden, En wat jullie aan hebben kan gewoon niet.' 'Hee! Dit is wel mijn lieveling's trui hoor' Zei Silvan boos. 'Hoe dan ook.' Ging Mila verder. 'Wapens, want met een mes kan je je zelf niet verdedigen en misschien nog wat andere dingen.' Eindigde Mila met haar lijst. 'Dat kunnen wij toch nooit betalen?' Vroeg ik haar wanhopig. 'Dat weet ik en daarom ben ik berijd om mijn verdiende geld te gebruiken voor die spullen.' 'Je hebt al zo veel voor ons gedaan dat kunnen we toch niet aannemen?' Zei ik verbaast tegen Mila. 'Wees nou stil.' Zei Silvan woest tegen mij. 'Nee ik ben blij om het jullie te geven. Sommige dingen zijn het waard om voor te geven.' Zei Mila met een treurig gezicht. 'Jullie zijn berijd om de man van wie ik hou te zoeken, niet echt dat jullie een keuze hebben maar als nog. Ik hoop gewoon dat jullie hem vinden en hem terug naar me brengen. Ik mis hem namelijk.' 'We zullen hem vinden dat beloof ik je.' Zei ik plechtig. 'Beloof nou geen dingen die je niet waar kunt maken. We weten niet eens als hij nog wel leeft en ik heb geen zin om een lijk mee terug te sjouwen als je begrijpt wat ik bedoel.' Snauwde Silvan boos naar me. 'wat kan ik er nou aan doen, voor zo ver dat ik weet zijn we het haar gewoon schuldig.' Snauwde ik naar hem terug. 'Goed, goed. Maar betekend dat we vandaag nog steeds niet dat kaart gedoe kunnen doen? Ik had daar zo zin in namelijk.' Zei Silvan teleurgesteld. 'Nee, en dat betekend dat je me ook voor niks hebt wakker gemaakt.' Zei ik boos. 'Laten we daar nou niet meer over beginnen. Gebeurt is gebeurt.' Zei Silvan terwijl hij weg keek. 'Maar hoe laat gaan we dan spullen kopen Mila?' Ging Silvan rustig door. 'Ik moet nog een aantal dingen doen dus als jullie er zijn over een uurtje of zo iets zou dat fijn zijn.' Antwoord Mila. 'Oké, tot over een uurtje dan maar.' Zei Silvan waarna Silvan en Mila alle bij weg liepen. 'Heb ik hier ook nog iets in te zeggen!' Riep ik boos naar ze. "Nee!" Riepen Silvan en Mila in koor.