Homeland

Hoofdstuk 17

Pov. Rolff

'Zullen we dan maar gaan!' Riep Mila enthousiast naar ons. 'Ja ja, laten we nou maar gaan.' zei ik. Waarna na we de deur uit liepen.

'Waar gaan we allemaal heen?' Vroeg Silvan bijna eng enthousiast. 'Nou, we gaan eerst kleren kopen voor jullie want die dingen die jullie aan hebben houden het geen dag langer vol.' Zei Mila. 'Daarvoor ken ik wel een leuk winkeltje voor. En in dat winkeltje zitten gelukkig bijna alle spullen die we nodig hebben.' 'Toen je zij winkeltje bedoelde je toen niet winkel!?' Zei ik nog bescheiden want de winkel waar we voor stonden was enorm. Het klinkt misschien raar maar het was groter dan de meeste winkelcentrums in onze wereld. 'Ik dacht dat we kleren gingen hallen om te reizen en niet om een oorlog te voeren.' Zei Silvan niet begrijpend. ik snap dat hij het niet begrijp want we stonden voor een winkel waar harnassen, wapens en nog meer wapens konden kopen. 'Ja we zijn hier ook om reis spullen te kopen.' 'Maar waarom staan we dan voor zo'n winkel?' Vroeg Silvan nog verbaasder. 'Dat zal ik is uitleggen, hier kan reizen heel leuk zijn zelfs rustgevend. Maar er zijn ook zulke dagen dat als je niet voorbereid bent dat het je dood kan woorden. Je kan bijvoorbeeld aangevallen woorden door gestoorde zwervers of dieven, slangen, beren, herten, wolven, vissen en eekhoorns. Dat gebeurt alleen maar als ze bang zijn of niet op hun gemak.' Legde Mila ons uit. 'Gebeurt dat vaak dan?' Vroeg Silvan niet op zijn gemak. 'Nahh,' Zei Mila waarna ze snel  naar binnen liepen. Waarna Silvan en ik elkaar een beetje van slag aankeken en naar binnen liepen.

'Oké, waar willen jullie eerst naar zoeken jongens?' 'KLEREN!!!' Riep Silvan Opgewonden. 'Ik denk dat Silvan kleren wil gaan kopen.' Zei ik nonchalant. 'Oké, maar weet wel je zoekt naar iets wat je beschermd en niet iets wat je mooi vind. Begrepen?' 'Begrepen' Zeiden Silvan en ik in koor waarna we begonnen te zoeken. Het zoeken was niet erg gemakkelijk want er waren veel mensen en weinig ruimte om te lopen. Maar toch was het er wel fascinerend. Grote harnassen die langs de muren staan te glanzen. En op de tafeltjes leren kleding stukken. Ik zat er fascinerend naar te kijken tot Silvan bij me kwam en zei: 'Ik ben net naar Mila gegaan om te vragen waar de spullen in onze maat zijn. Want dit hier is veel te groot of te zwaar. Ik heb zo'n harnas aan gedaan. Phoo, dat ding is zwaar ik kon me niet eens bewegen.' Zei Silvan overdreven. 'Heb je nu al zo'n ding aan gehad? We zijn hier nog maar net vijf minuten.' Zei ik verbaast. 'Maar waar zijn de spullen dan die wij wel passen?' 'Ooh, Mila zij dat ze daar achter warren, ergens daar in het hoekje. Het was wel vreemd hoe ze het zij.' 'Hoe zij ze het dan?' 'Nou met een grijns terwijl ze haar opgewonden lachje probeerde in te houden.' Ging Silvan verder. 'Dat kan niks goeds betekenen.' Zei ik bezorgd naar het hoekje toe lopend. 

 'WAT!!! De kleuter afdeling wie denkt ze wel niet wie ze is?!' Zei ik boos. 'Kop op, dit is toch niet zo erg?' Zei Silvan. 'Nee, het is wel erg. Er staat een bord niet zonder mamie of papie naar binnen. Wie zet dat nou voor de kleuter afdeling neer en niet voor de ingang van deze wapen harnas horror winkel!?' Zei ik van slag. 'Het heeft ook geen zin om het voor de ingang neer te zetten want ze kunnen toch niet lezen. En overdrijf je niet een beetje over de horror winkel?' Zei Silvan bijdehand. 'Laten we nou maar naar binnen gaan.' Zei ik chagrijnig naar binnen lopend. 

'Kijk is Mila is er ook al. Hey!' Zei Silvan Zwaaiend. 'Toen je zij dat hier onze maat te vinden was had je er niet bij gezegd dat het kleuter spullen waren.' Zei Silvan vrij rustig volgens mij, want ik was niet te genieten daar. 'Je moet het je er niet zo veel van aantrekken, mijn maat vind ik hier bij de bejaarde. De eigenaren vinden het gewoon leuk om zulke namen er bij te zetten.' Zei Mila gewoontjes. 'Maar waarom zat je daarnet dan zo te grijnzen naar me wanneer je zij dat het daar in de hoek was?' Vroeg Silvan niet begrijpend. Nou eens per jaar hier in de kleuter afdeling of terwijl de tiener afdeling een grote wedstrijd. Voor de wedstrijd zoekt iedereen zijn harnassen of zijn leren bescherm kleren uit en dragen ze. En als je de wedstrijd wint mag je ze houden helemaal voor niets, dat is toch handig. Dan in plaats van kleren kan ik andere dingen voor jullie hallen.' Zij Mila opgewonden. 'Zo zijn jullie in?' 'Kun je me eerst even uitleggen wat het voor wedstrijd is.' Zei ik brutaal. 'Oké, het is een wedstrijd voor de leeftijd 12 tot 18 jaar. De wedstrijd heeft 2 categorie waar je in mee kan doen. De eerste categorie is een soort van worstelen een klein gevecht eigenlijk en de tweede categorie is zwaard vechten. Bij het worstel gevecht win je als de tegenstander niet meer kan vechten of buiten de ring licht. En bij het zwaard vechten als je je zwaard tegen de keel van de tegenstander houd of als hij opgeeft.' Legde Mila uit. 'Dat ga ik niet doen.' Zei ik hysterisch. 'Waarom niet het word leuk. Ik doe het tenminste.' Zei Silvan nu ook al opgewonden. 'Ik ga niet vechten.' 'Dat hoeft ook niet dat doe ik dan wel, ga jij maar zwaard vechten.' Zei Silvan mij proberen over te halen. 'Dat is als nog vechten. en het is levens gevaarlijk.' Zei ik proberend er onder uit te komen. 'Ooh nee hoor het zijn houten zwaarden. Dus niks aan de hand.' Zei Mila er tussendoor. 'Moet het!' Vroeg ik. 'Nee het hoeft niet hoor, ik zou het alleen heel jammer vinden.' Zei Silvan zielig. 'Je weet dat ik er niet tegen kan als je zo doet. Goed dan maar als ik het te ver vind gaan stop ik meteen. Oké?' Zei ik serieus. 'Ja prima.' Zijden Silvan en Mila opgewonden tegelijk. 'En stop met dat tegelijk praatten, het maakt me bang.' 'Oké, sorry Rolff.' Zeiden Ze weer in koor. 'Laten we dan maar gaan.' Zei ik niet op mijn gemak