Homeland

Hoofdstuk 27

Pov. Silvan

BOEM!!! Met een knal werd het ijs koud in de arena. Ik hoorde mensen gillen en schreeuwen terwijl ze zo snel mogelijk hier vandaan probeerde te komen. Ik zag dat er op de meeste plekken ijs lag. Terwijl iedereen in paniek was stond ik daar maar stom verbaast te staren. Wat had ik anders moeten doen. Het ene moment zit je aan het kijken hoe je beste vriend voor ze leven vecht in een tornooi. En het andere moment zie je hem neervallen waarna hij explodeert waardoor ijs ontstaat. Ik wist dus niet wat ik beter had kunnen doen dan staren. Op de achter grond zag ik Lotte wat rond rennen, maar ik gaf haar niet zo veel aandacht. Na een tijdje zag ik haar recht op me af komen waarna ze mijn arm beet pakte en me mee sleurde. Verbaast slenterde ik achter haar aan. Ze trok me achter het tapijt waar de voorraad voor het eten was.

Daar liet ze me los waarna ze Rolff op de grond legde. Ik voelde de tranen over mijn wangen rollen. Ik sprong op Rolff af en omhelsde hem. 'Hij is bewusteloos. Maar we hebben daar nu geen tijd voor. We moeten nu meteen gaan.' Zei Lotte gestrest. 'Waarom dan, ik dacht dat ik hem kwijt was. Ik wil nu niet gaan.' Zei ik niet begrijpen terwijl de tranen over mijn wangen rolde. 'Ik weet het, je wast bezorgd en verdrietig. Maar als we nu niet gaan dan ben je hem voor eeuwig kwijt.' Zei Lotte gehaast. 'Ik begrijp het niet.' Zei ik verward. 'Ik heb nu geen tijd om het uit te leggen. We moeten nu gaan of het is te laat.' Zei Lotte serieus. 'oh oké.' Mompelde ik waarna Lotte Rolff over haar schouder gooide en mij aan mijn hand mee trok.

Ze trok me naar buiten waarna ze me door allemaal verschillende steegjes en straatjes loodste. We wouden net een steegje uit lopen waarna Lotte me achter een krat duwde en daarna zelf met Rolff achter een krat ging zitten. Ik gluurde om het hoekje van mijn krat en zag dat er twee bewakers langs rende. Toen ze weg waren kwam Lotte naast me zitten. 'We moeten ergens schuilen, ander vinden ze ons. Hebben jullie nog een plaats waar we kunnen schuilen of tenminste kunnen uitrusten?' Vroeg Lotte vermoeid. 'Ik denk het. We hebben een kamer in de herberg. Is dat oké.' Zei ik uitgeput van het rennen. 'Ja, dat is prima.' Zei Lotte waarna ze weer door allemaal straatjes en steegjes rende.

In de herberg aangekomen namen we eindelijk een pauze. Ik liet me hijgend neer vallen op een bankje. Er was gelukkig niemand anders in de herberg, dat kwam natuurlijk omdat iedereen in de arena was om te kijken. Na een tijdje zag ik ook dat Lotte aan het hijgen was. Ze legde Rolff rustig op de grond waarna ze ook ging zitten. 'Wh... wha... wat was dat net?' Zei ik hijgend. 'Nu even niet.' Snauwde Lotte naar me. 'Ik ben dood op en heb verschrikkelijke dorst.' Snauwde ze uitgeput. Ik liep naar de keuken en pakte twee kopjes en een kan met water. 'Hier.' Zei ik toen ik het op tafel zette. Gulzig dronk ze de ene kop met water na de andere leeg. Na twee minuten had ze denk ik al de halve kan leeg gedronken. 'Dankje, dat had ik echt nodig.' Zei Lotte weer wat gekalmeerd. 'Maar wat is er nou gebeurd?' Zei ik bezorgt terwijl ik naar hem keek. 'Zoals je zelf al zag dat wat daar gebeurde niet natuurlijk is.' Legde Lotte uit. 'Ja dat was niet zo moeilijk te missen of wel soms?' Zei ik geïrriteerd terwijl ik alles nog een keer op me in liet werken. 'Het is voor mij de eerste keer dat ik zo iemand als hem zie.' Ging Lotte verder. 'Zijn er dan meer?' Vroeg ik verbaasd. 'Ja, er zijn er meer. Ik heb over ze gehoord maar nog nooit er mee in contact gekomen tot nu tenminste.' Zei Lotte een soort van enthousiast. 'Oké, maar kun je nu eindelijk uitleggen wat er gebeurde.' Zei ik ongeduldig. 'In het kort. Die ontploffing dat er was kwam door Rolff.' Zei Lotte rustig. 'Wat bedoel je, Rolff zou nooit zoiets doen.' Zei ik niet begrijpen. 'Hij deed het waarschijnlijk ook niet expres. Maar hij veroorzaakte wel de explosie.' Probeerde Lotte te verduidelijken. 'Maar hoe maakt Rolff nou niet opzettelijk een explosie. Ook al als hij het met opzet deed hij zou niet eens weten hoe hij dat zou moeten doen.' Zei ik nog steeds niet begrijpen. 'Hij zit toch niet in een terroristen groep of zo iets toch?' Zei ik gestrest. In gingen allemaal gedachtes door mijn hoofd over wat Rolff zich zelf in had kunnen verwikkeld. 'Kijk naar mij Silvan. Rolff is geen terrorist of is in contact met zulke groepen, hoop ik tenminste. Maar dat doet er nu niet toe. Ik ga je nu iets vertellen wat erg onwaarschijnlijk klinkt, maar Rolff heeft krachten.' Zei Lotte erg serieus. 'Krachten? Nee... als hij krachten zou hebben dat had ik dat wel geweten. Ik ken hem al sinds we klein waren.' Zei ik ongelovig. 'Hij heeft waarschijnlijk nog maar net zijn krachten ontwikkeld. Anders was waarschijnlijk dat niet gebeurd.' Zei Lotte terwijl ze naar Rolff keek. 'Ook al is wat je zegt waar. Wat moeten we nu doen. Rolff heeft letterlijk net zo wat een gebouw laten ontploffen.' Vroeg ik Lotte 'Om te beginnen moeten we uit deze stad komen, en daarna zien we wel wat we doen. Hebben jullie een plek waar we naartoe kunnen gaan of ergens kunnen onderduiken?' 'Nee, maar er was wel iemand waar we op zoek naar waren. Hij zou ons kunnen helpen.' 'Dat is mooi, pak je spullen we moeten nu gaan. 'We kunnen nu niet gaan. Rolff ligt bewusteloos op de grond, zo kunnen we hem toch niet mee nemen.' 'Als we nu niet gaan dan is er straks niks meer om mee te nemen. Zo pak je spullen en laten we gaan.' Zei Lotte dwingend. 'Prima' Zei ik waarna ik naar boven liep om me tas te pakken. Toen ik naar beneden kwam liep ik naar de keuken om eten en wat water in de tas te doen. Ik kwam de keuken uitlopen en zag dat Rolff met moeite overeind kwam. 'Wat heb ik gemist?'