Homeland

Hoofdstuk 25

Pov. Silvan

'Hier zijn we dan eindelijk, de finale van deze categorie. Heeft iedereen er zin in!' riep de omroeper rond. 'Jaaaaaa!!!' schreeuwde het publiek enthousiast. 'Laten we dan maar van start gaan.' Ging de omroeper verder. 'kandidaten treedt naar voren.' Vol zenuwen ging ik de ring in. Ik zag dat mijn tegenstander ook de ring in kwam alleen was hij niet erg zenuwachtig. Toen ik hem aan keek snapte ik wat Lotte bedoelde. Maar ik zou hem eerder met een beer vergelijken. Hij was namelijk echt enorm en leek niet eens op een kind. 'Stel elkaar even boor wie je bent en dan gaan we van start.' Zei de omroeper tegen ons. We liepen op elkaar af en hij stak zijn hand uit om mijn hand te schudden, zo ik schudden zijn hand. Alleen schudde hij mijn hand niet maar verpulverde het zo wat. 'Ik ben Silvan.' Zei ik waarna hij me naar hem toe trok en in mijn oor fluisterde: 'Je gaat er aan.' 'Dat is niet zo aardig.' Zei ik toen terug. 'Het was ook niet aardig bedoeld.' Zei hij waarna hij geïrriteerd weg liep. 'Hee, ik weet nog steeds je naam niet.' Riep ik hem na. Hij keek om en zei: 'Daan.' Waarna hij weer verder naar de rand van het veld liep. Ik liep dus ook maar naar mij kant toe. 

'hier gaan we dan.' Riep de omroeper om waarna iedereen weer begon te juichen. 'Aan de ene kant staat Daan die door de rondes heen is gevlogen alsof het niets was. Het langste gevecht wat hij had was dan ook wel 8 secondes. Zal deze langer duren?!' Riep de omroeper om waarna iedereen weer begon te juichen. 'En aan de andere kant staat Silvan, de nieuweling dat uit het niets tevoorschijn is gekomen en ons allemaal heeft verbaast met wat hij in huis heeft.' Riep de omroeper waarna het publiek weer tekeer ging. Echt hoor worden ze niet is moe van al dat gejuich vroeg ik me af. 'Je kan het Silvan!' Hoorde ik mijn vrienden roepen van de zei lijn. Ik kreeg een lach op mijn gezicht. 'Wat een geweldig vrienden heb ik ook.' mompelde ik in me zelf. 'Maar nu focus, Silvan focus!' Riep ik hard op waarna de ronde begon. 

Lotte had gelijk. Na dat het signaal werd gegeven dat de finale begonnen was sprong Daan meteen op me af. Ook al wist ik dat hij zo op me af komen ik schrok alsnog. Het is namelijk angstaanjagend als je zo'n beest op je af ziet komen. Maar ik deed wel meteen een stap opzij om hem te proberen te ontwijken. Hij veranderde meteen van richting na dat ik me had verplaats. Ik wist dat ik hem niet zou kunnen ontwijken daarom rende ik op hem af. We keken elkaar recht aan en ik zag dat hij zich klaar maakte om me een stoot te geven. Dus ik deed wat iedereen zou hebben gedaan, ik dook naar beneden en rolde over de grond. Ik merkte dat hij dat niet had verwacht want hij struikelde over me heen. Ik hoorde het publiek juichen. Snel stond ik weer op. Ik had wel last gekregen aan mijn heup, hij raakte me daar erg hard namelijk. Daan stond boos op en kwam toen langzaam op me af lopen. Ik raakte een beetje in paniek, want ik wist niet wat ik moest doen. Ik zou hem niet uit de ring kunnen duwen, daar was hij veel te groot voor. Ik liep langzaam terug om tijd te winnen. Ik kon niks verzinnen en raakte nu erg in paniek. 'Silvan pas op.' Hoorde ik Rolff schreeuwen. Ik keek achterom en zag dat ik bij de rand was gekomen. Daan grijsde naar me en kwam steeds sneller op me af. Ik kon me niet bewegen, ik was doods bang. Ik wist niet wat ik moest doen, ik deed mijn ogen dicht en wachtte gespannen op de klap. Het voelde alsof ik daar uren stond. 'Silvan!!! Je kan het!!!' Schreeuwde Rolff zo hard als hij kon. Ik deed mijn ogen open en zag dat hij er bijna was. Ik zag op de manier dat hij rende dat ik niet weer onder hem door kon rollen. Ik bukte waarna ik snel langs hem wou springen maar hij was sneller en sloeg me hard in mijn rug waardoor ik door de hele ring heen geslagen werd. Ik wou opstaan maar ik zakte door mijn knie heen en gilde het uit van de pijn. Ik zag de bezorgde gezichten van mijn vrienden. Ik lette te veel op Rolff want een paar seconde later werd ik door de lucht getrapt. Ik kwam met een plof op de grond, in pijn hapte ik naar adem die uit mijn longen waren getrapt. Rolff kwam bezorgd naar me toe rennen. 'Stop, Silvan kom uit die ring!' Schreeuwde Rolff bezorgd. Rolff kwam wou de ring in stappen. 'Rolff stop blijf er buiten! Ik ben zo ver gekomen ik ga nu niet op geven. Ik heb hier te hard voor mijn best gedaan!' Schreeuwde ik terwijl ik moeizaam opstond. 'Ik ga dit winnen, het enige wat ik nodig heb is dat jij in mij geloofd. Nu ik dat heb gezegd laat maar dat klinkt zo cliché.' Zei ik kreunend. 'Prima ik "geloof in je" zo maak hem af' Zei Rolf lachend waardoor ik moest lachen. Langzaam ging ik recht op staan hoe pijnlijk het ook was. 'Laten we dan maar beginnen!' riep ik lachend. Het hele publiek ging los als nooit tevoren.

Op de achtergrond horde ik mensen juichen, ik hoorde Rolff en Lotte roepen en de omroeper commentaar geven. Ik hoorde alleen niet wat ze zeiden of zag wat ze deden. Het enige wat ik zag waren de bewegingen van Daan, het enige wat ik hoorde was zijn ademhaling en mijn hart slag die langzamer ging dan hij zou moeten kloppen op zo'n moment. Daan voelde dat er iets was verandert en ik zag dat er een kleine aarzeling was. Ik gebruikte het moment en sprong snel op hem af. Hij deinsde achteruit terwijl ik nog één grote sprong maakte en een snelle harde trap tegen zijn hoofd maakte. Daan viel op de grond grijpen naar zijn hoofd schreeuwend van woede. 'Ik maak je af!' Schreeuwde hij van woede. Ik reageerde niet en keek hem gefocust aan. Hij stormde op me af, zijn vuisten naar me gooiend op volle kracht. Ik zag het patroon in zijn slagen en ontweek ze één voor één. Ik wist als hij me met ook maar een keer raakte zou het niet het einde van deze ronde zijn maar waarschijnlijk van mijn leven. Ik schuifelde langzaam naar achter wachtend op een opening. Na een tijdje zag ik hem steeds vermoeider worden en steeds langzamer bewegen. Ik zag mijn kans en sprong op zijn voet waardoor hij voor over viel waarbij hij zijn hoofd stoten en bewusteloos buiten de ring lag. 'De winnaar is Silvan!' werd er om geroepen terwijl het publiek wild ging. 'Bedankt voor dit geweldige gevecht maar we moeten verder gaan zo laten we maar met de volgende finale beginnen.' Ging de omroeper verder waarna het langzaam stil werd.