Homeland

Hoofdstuk 21

Pov. Rolff

Ik kwam steeds dichter bij de ring terecht. Ik voelde dat ik begon te trillen, ik was dan ook namelijk zeer nerveus. Ik wachtte even voor de ring en probeerde me te ontspannen. Ik maakte me hoofd leeg. 'oké ik ben er klaar voor.' Moedigde ik mezelf aan waarna ik de ring in stapte. 'Eem Rolff, je weet toch wel dat dit een zwaard gevecht is?' Vroeg de scheidsrechter. 'Ja, wat is er dan?' Vroeg ik onbegrijpend. 'Nou je hebt voor een zwaard gevecht wel een wapen nodig. Snap je?' Legde de scheidsrechter uit. 'oh, was de bedoeling. Ik wou even kijken als je wel opletten. En je let goed op.' Zei ik nerveus om mijn fout een beetje recht te zetten, waarna ik snel naar onhandig naar de tafel met wapens liep. 

Toen ik bij de tafel was zag ik dat Lotte ook bezig was een wapen te vinden. Ze zag er prachtig uit. Ze had lang bruin haar in een lange vlecht, wat prachtig stond bij haar helder groene ogen. 'Hoi.' Zei ik nerveus toen ik aan kwam lopen. 'hoi, je hete Rolff toch. Ik ben Lotte.' Zei ze waarna ze haar hand uitstak waarna ik haar hand schudde. 'Wat doe je?' Vroeg ze me verbaasd. 'Oh, sorry ik dacht dat je me hand wou schudden.' Zei ik beschaamd. 'Nee, ik wou alleen dat zwaard achter je pakken.' Zei Lotte lachend met een geweldige lach waarna ik ook begon te lachen. 'Hier.' Zei ik toen ik het zwaard aan gaf dat ze probeerde voordat ik haar hand schudde. 'Dank je, dan zie ik je wel in de ring.' Zei ze waarna ze weg liep. 'Oké, nu moet ik nog mijn wapens kiezen.' Mompelde ik in me zelf. Het was een moeilijke keuzen want het was een grote tafel, en die tafel was hele maal bedekt. De wapens warren er ook in alle vormen en maten. Er waren dolken, dikke zwaarden, dunne zwaarden. Ik heb denk ik wel zon'e 60 zwaarden vast gepakt voor ik de juiste vond. Alle andere zwaarden waren te dik of te dun of weer te zwaar of te licht. Maar na een tijdje vond ik mijn zwaard, Het was een beetje gebogen katana. Het had pressies het goede gewicht en was soepel in mijn hand. Ik had mijn hoofd wapen tenminste gevonden. Ik pakte voor de zeker heit nog een paar dolken. Het mooie was dat voor elk wapen ook een schede was, zodat je ze makkelijk bij je kon dragen. Ik zette de schedes vast en deed me wapens er in en liep naar de ring. 

'Je nam wel je tijd of niet soms.' Zei Lotte toen ik de ring in kwam lopen. 'Sorry het is mijn eerste keer.' Zei ik schuldig.

'Een daverend applaus voor onze nieuw deelnemers.' riep de omroeper om. Aan de ene kant staat Lotte, een meid met smaak zo als je kan zien. Haar Leren pak met Glimmend Metaal wat er boven op zit. Het is één van de duurste meiden harnassen, Dat kom door de metalen platen die zijn zo hard dat her nog niet eens een kanonskogel door heen kan. Maar als je daar door word geraakt dan ben je toch al dood, niet door dat de kanonskogel je raakt maar eerder van de val omdat je dan wel een paar honderd meter verder bent gevlogen.' Riep de omroeper waarna iedereen moest lachen. 'Maar het blijft een zeer zeldzaam exemplaar. En aan de ander kant staat Rolff In een donker bruin bijna zwart leren pak Met een donker bruine bijna zwarte zeiden mantel waar een pijl nog niet eens door kan, dat betekend alleen niet dat het niet pijn doet.' Zei de omroeper weer waarna iedereen begon te lachen. 'Dat is niet het engste aan deze mantel in de avond is hij haast niet te zien, de mantel camouvleerd hem dan zo goed dat hij net een schaduw lijkt. Maar nu genoeg over de kleren laten we beginnen en kijken wat deze krijgers in huis hebben. Of niet soms!' Riep de omroeper waarna iedereen begon te juichen. 'Ga jullie gang maar.' Zei de omroeper om het gevecht in te luiden. 'Laten we dan maar beginne.' Zei ik tegen haar. 'Ja, veel succes hé.' 'Bedankt,  jij ook hé. Dus... begin jij maar dan.' Zei ik ongemakkelijk 'Oké, dan begin ik wel met de aanval.' Zei Lotte ook een beetje ongemakkelijk. Ik had een beetje het gevoel dat het publiek er niet erg zin in had. Ze begonnen allemaal dingen te zeggen als zwak, zielig of dat we kleine kinderen. Ik zag dat Lotte het ook merkte. 'Zullen we ze is laten zien wat we kunnen?' Zei ik net hard genoeg zodat alleen Lotte me kon horen. Ze knikte naar me waarna ze zachtjes op me af kwam lopen.