Homeland

Hoofdstuk 15

Pov. Rolff

Silvan ging op een bankje zitten in het pleintje waar we al eerder waren geweest. 'Wat was dat daar net?!' Zei ik verward. 'Het spijt me dat ik je niet heb verteld wat ik ging doen, maar ik had daar ook niet echt een keus of wel soms.' Zei Silvan rustig terwijl hij op het bankje ging liggen. 'Nee daar heb ik het niet over. Sins wanneer kan je dat dat gedoe wat daar net gebeurde, dat slaan, schoppen en ander dingen!' Zei ik overstuur. 'Hoe moet ik dat nou weten, dat was ook de eerste keer dat ik dat deed hoor.' Zei Silvan waarna hij rechtop ging zitten en me recht aan keek. Ik wou iets terug zeggen maar het lukte me niet. 'Dat je maar weet dat ik net zo geschokt ben als jou. Ik wist gewoon niet wat ik anders moest doen. Het was sterven of proberen te vluchten, en dat lukte. Wees gewoon blij dat we zijn ontsnapt.' Zei Silvan waarna hij weer ging liggen en pijnlijk naar zijn hoofd greep. 'Gaat het wel Silvan? Het spijt me dat ik het niet eerder had op gemerkt dat je pijn had. Ik was zo overstuur dat ik helemaal niet op jou had gelet.' Zei ik nu bezorgd. 'Ja hoor het gaat wel goed. ik heb alleen een beetje hoofdpijn, waarschijnlijk van die kopstoot die ik hem gaf. Laten we nu maar gewoon terug gaan naar de herberg, want ik heb geen zin in nog meer van zulke mensen.' Zei Silvan terwijl hij kreunend opstond. 

'waar bleven jullie zo lang' Zei Mila. 'Hemeltje lief wat is er met jou gebeurt Silvan?' Zei Mila bezorgd toen ze Silvan goed bekeek. 'We zijn ontvoert of zo iets, maar Silvan heeft ons gered dus je hoeft je geen zorgen te maken hoor.' Zei ik tegen Mila als verklaring. 'Maar hoe dan, en gaat het wel met Silvan?' Vroeg Mila Bezorgd. 'Nou we waren vastgebonden op een stoel, en wanneer er een enge man kwam ging Silvan van een kopstoot naar een spro...' 'Hou alsjeblieft op Rolff! Je geeft me meer koppijn dan ik al heb.' Onderbrak Silvan me. 'Mila kan je wat water voor me halen, ik sterf van de dorst.' Zei Silvan voortbewegend naar een bank waar hij op kon zitten. 'Komt er aan.' Zei mila waarna ze drinken ging halen. 

'Ik weet de achternaam weer.' Zei mila aanlopend met een glas water. Mila gaf het glas aan Silvan en ging er bij zitten. Silvan dronk het hele glas in één keer leeg waarna hij diep zuchtte. 'bedankt, dat had ik nou echt nodig.' Zei Silvan opgelucht. 'En wat is de hele naam dan?' Vroeg Silvan nieuwsgierig. 'Nou ik had een oude brief gevonden waar op stond. "Van Isuma Leden voor Mila Harttocht." En dat betekend dus dat hij Isuma Leden heet' Zei Mila opgewekt. 'Dat is geweld, dan kunnen we beginnen met zoeken!' Zei ik ook opgewekt. 'Mila wat stond er dan in de brief die je van Isuma hebt dan?' Vroeg Silvan terwijl hij met zijn hoofd op zijn handen ging leunen en recht in Mila's ogen keek met een ondeugende blik in zijn ogen. 'uhm mmm ... uhm.' Mila liep helemaal rood aan, ze bloosde zo erg dat ze op een tomaat leek. 'J... ja ik kom al. Sorry maar iemand heeft me nodig daar.' Zei Mila in paniek waarna ze snel weg liep de keuken in. 'Hoorde jij iemand roepen want ik hoorde niks? 'Ze verbergt duidelijk iets.' Zei Silvan geniepig. 'Maar oké we moeten ons voorbereiden voor de tocht, dus geen tijd om daar nog meer over na te denken.' Zei Ik tegen Silvan waarna we naar onze kamer gingen om onze spullen te pakken.

Op onze kamer zaten we bij de tassen en keken we als alles er nog was want de laatste keer dat we er iets hadden uitgehaald was wanneer we er eten uit haalde toen we op de weg naar de stad waren, en toen voelde de tas een stuk lichter dan de tas eigenlijk hoort te zijn. Toen we in onze twee tassen keken zagen we dat er alleen nog maar twee touwen over waren en een kaart die we van Heelde kregen. Alle spullen zijn er waarschijnlijk uitgevallen toen we in de grot waren met de enge zuigende rivier. Dat was dan waarschijnlijk geluk dat het eten er niet uit was gezogen, want we waren dan waarschijnlijk vergaan van de honger. 'Onze tas is bijna leeg, dus wat gaan we nu doen? Want we overleven het niet met wat we hier hebben.' Zei Silvan een klein beetje geïrriteerd. 'Oké we hebben twee touwen en een kaart. We hebben nog eten en drinken nodig. Vuurstenen net zoals bij Heelde om vuur te maken en een mes voor de zekerheid voor wat er ook nog kan gebeuren daar buiten. Dat is het wel zo'n beetje denk je niet?' Vroeg ik aan Silvan. 'Dat is het wel. Ik denk dat Mila daar wel mee kan helpen dus dat is geen probleem.' Zei Silvan 'Maar dat doen we morgen want nu heb ik honger en wil eten. En daarna slapen.' Zei Silvan waarmee ik akkoord ging.