Śnieżynka

Rozdział 3

04.12.2017r.

Bum!
Porcelanowa waza eksplodowała od środka w akompaniamencie dziecięcego płaczu. Harry zmarszczył nosek i rozdziawił szerzej buzię, wyjąc jeszcze głośniej.
Loki jęknął cierpiętniczo, odkładając wreszcie na bok łyżeczkę ze szpinakiem.
- Dobrze, koniec - uniósł obie ręce w górę pokazując dziecku, że naprawdę jedzenie zostało odwołane.
Bum.
Wazon pękł w pół i obie części spadły na ziemię z trzaskiem.
- Dosyć - powtórzył, gniewnie mrużąc powieki. - Jeszcze jeden numer magiczny i będę zmuszony zamknąć cię w bańce blokującej.
Brunecik przestał  ryczeć i z zainteresowaniem przechylił głowę w bok, rozdziawiając usteczka.
- A jak zrobię ci kaszki to zjesz?

*

Loki poczuł stuknięcie w czoło. Westchnął, przekręcając się na bok i krzywiąc z niezadowoleniem gdy poczuł, że drugą połowę łóżka zajmuje wielkie, ciepłe i włochate cielsko.
- Thooor, miałeś nie włazić na łóżko - wymamrotał.
- Ta-ta - rozległo się tuż nad jego głową, a potem poczuł następne puknięcie w czoło. - Am!
- Pół godziny temu nie chciałeś kolacji - okręcił się jeszcze raz w tył i w końcu otworzył oczy.
Krzyknął cicho, zdając sobie sprawę z tego, że dziecko LATA mu nad głową. I że unoszą się też wszystkie inne przedmioty w pokoju. Wazony, poduszki, kwiatki, książki, pluszaki, butelka z kaszką...
- Harry, skarbie - zaczął powoli, siadając i zaczynając machać rękoma, aby wszystko wokół doprowadzić do porządku. Zmieniony w bransoletkę artefakt błyszczał i migotał. Odetchnął dopiero gdy Harry opadł mu na kolana, cały roześmiany. Gdyby nie zapalone światło, w pokoju panowałyby istne ciemności. Za oknem tak właśnie było. Zegarek wskazywał okolice pierwszej w nocy.
No dobrze. Harry odmówił kolacji trochę wcześniej niż przed połową godziny.

***

Cichuuutko.
Loki westchnął z rozkoszy wsłuchując się w błogą, trwającą już całe dwadzieścia sekund ciszę.
Właśnie miał określić to jako nowy rekord i zapisać w podręcznym kalendarzyku rekordów, gdzie notował także ważne daty i osiągnięcia synka, gdy owy synek wparadował chwiejnie do salonu, oparty mocno na idącym obok z dumą wilku. Jego mała dłoń dzierżyła pałeczkę, którą co i rusz uderzał w każdy wydający odgłos mebel, przedmiot i w ogóle wszystko co się nawinęło.
- Znudziła ci się książka, kochanie?
Zapytał, rezygnując z podtrzymywania zaklęcia lektora na książce z bajkami, skoro słuchacz darował sobie słuchanie.
Harry podszedł powoli bliżej, dumnie unosząc główkę, a potem, gdy znalazł się już tuż przy nim, uniósł obie rączki w górę. Rozczulony Loki podniósł go, sadzając przy sobie, chociaż dotychczas sam usiłował czytać tomiszcze o magii, które kupili kilka tygodni wcześniej na ulicy Pokątnej.
Harry chwilę się wiercił, a potem, uznając, że mu wygodnie, wyciągnął małe dłonie w stronę ciężkiego dzieła rozłożonego na stoliku.
- To ci poczytać?
Ciemne włosy zafalowały, gdy ich właściciel zaczął kiwać główką mocno na potwierdzenie.
- Skoro tak - chrząknął cicho, obejmując drobne ciałko jedną ręką, po czym nachylił się z powrotem nad cennym zabytkiem wiedzy magicznej. - Starożytni wierzyli, że ofiary z krwi są doskonałą zapłatą dla Bogów albo Potężnej Magii w zamian za różne przysługi...

***

Cichy brzdęk łańcucha przebrzmiał w ciszy, przywodząc Lokiemu na myśl zimne lochy w podziemiach Asgardu, z więźniem przymocowanym do ściany albo dogorywającym gdzieś w akompaniamencie żałosnego łkania. A potem huśtawka z małym Harrym znów zjawiła się w zasięgu jego wzroku i musiał odłożyć wzruszające wspomnienia na rzecz swojego podopiecznego, którego należało delikatnie popchnąć do przodu.
- Latać!
- Latasz, latasz - zaśmiał się cicho. - Mocniej nie mogę bujać, bo zrobisz sobie krzywdę!
Harry i tak zaśmiał się tylko,  zaciskając małe dłonie na łańcuchach po obu stronach swojego małego ciałka. Tak w sumie pewnie było bezpieczniej. Gdyby złapał za to małe zabezpieczenie z przodu mógłby podczas bujania fiknąć niezłego koziołka.
- A po huśtawce co chcesz zrobić, Harry?
- Tam, tam! - małe paluszki lewej rączki odczepiły się od łańcucha i wskazały Lokiemu zjeżdżalnie stojącą kawałek za jego plecami. A potem jednak drugą, trochę wyższą, żeby z niej przejść do karuzeli, chociaż mogło chodzić o piaskownicę.
Zapowiadał się długi wieczór, ale dobrze było wiedzieć, że chłopiec tak bardzo jest zainteresowany wszystkimi rozrywkami z mugolskiego placu zabaw. Ostatecznie Loki nie mógł wiedzieć, kiedy nadejdzie taki moment, że będzie musiał przekupić synka, aby ten był skłonny coś dla niego zrobić.