Wild Conflict

Κεφάλαιο 34ο

Κάθομαι μπροστά από το παράθυρο και χαζεύω έξω. Κραταω τη ζέστη σοκολάτα στο χέρι μου και παρατηρώ το χιόνι να σκεπάζει τα πάντα. Έκανε κρύο έξω αλλά είχαμε ανάψει το τζάκι. Τραβάω την κουρτίνα και πάω και κάθομαι στον καναπέ ενώ τυλιγω στα πόδια μου μια κουβέρτα για να τα κραταω ζεστά. Οι φλόγες από το τζάκι αντανακλουσαν στα γαλάζια μάτια μου. Με έκαναν να θυμηθώ πολλά. Ότι έγινε τότε. Αλλά και το μετά. Το μετά Αφού έφυγα από το σπίτι του. Που πήγα στο δικό μου με χιλια ζόρια και μετά έφυγα αμέσως για ρωσια α ΦΟΥ τα παράτησα όλα και δεν με ένοιαζε τίποτα πλέον ούτε η δουλειά ούτε η αποστολή τίποτα. Ακόμα θυμάμαι που με το που είδα την Χριστίνα ξέσπασα σε λυγμούς. Μέχρι τότε είχα θάψει τον πόνο μέσα μου. Δεν αξιζε ούτε ένα μου δάκρυ ο γελοίος. "Γκουχου γκουχου " μάλλον δεν έχω γίνει τελείως καλά από το κρύωμα. Όλο βηχω τρέχει και λίγο η μύτη μου ο λαιμός μου πονάει αλλά φοβάμαι μη με γυρίσει και σε καμία γαστρεντερίτιδα Γιατί που και που πονάει η κοιλιά μου. Εδώ και κάτι βδομάδες Δεν μπορώ μα φάω τίποτα Γιατί ότι και να φάω το βγαζω. Ναι κάνω εμετους έχω πονοκεφάλους ζαλάδες όλα μαζί. Ουφφφ. Βλέπω την Χριστίνα να με πλησιάζει. Γονατίζει μπροστά μου για να με κοιτάξει καλύτερα.

Χ:Πώς είσαι σήμερα;... Μου λέει γλυκά και εγώ πίνω λιγη σοκολάτα ενώ γυρ ναω το βλέμμα μου και την κοιτάω

Ι:Χάλια πως να ειμαι... της λέω και ξεφυσαει και μετα απο λίγο κάνω και γω το ίδιο.

Χ:Μήπως να πάμε σε ενα γιατρό να δούμε τι έχεις Γιατί πλέον δεν παίρνεις ούτε παυσίπονα έστω ένα Ντεπόν κάτι.... λέει ανησυχη και κάθεται δίπλα μου και μου πιάνει το χέρι

Ι:είμαι μια χαρά! Δεν χρειάζεται να παίρνω χάλια Αφού βλέπεις το παλεύω και χωρι ς αυτά!...της λέω πειστικά και την βλέπω  πολύ σκεπτική

Χ:ανησυχώ πολύ για εσένα και το ξέρεις. Από τότε που ήρθες εδώ...λεει και δεν με κοιτάει... ειδι Κα όταν μου είπες τι έγινε... κομπιαζει και εγώ την κοιτάω προσπαθώντας να καταλάβω τι ήθελε να πει

Ι:Δεν καταλαβαίνω που το πας Χριστίνα... της λέω και σουφρωνω τα φρύδια μου ενώ την κοιτάω επιβλητικά... Μήπως εννοει ς πως ειμαι βάρος; ρωτάω με περιέργεια και απορεία... αμέσως σηκώνει το βλέμμα της και με καρφώνει με νεύρα! Ναι πάλι μπούρδα πεταξα;; μα δεν μπορώ να καταλάβω τι εννοεί. Δεν μ'αρέσουν τα μισόλογα!

Χ:Δεν σκοπεύω να σε διώξω πας καλα; απλά... Δεν ξέρω! Άστο για τώρα. Φευγω γιατί εχω αργήσει! Βλέπεις εγώ συνεχίζω τα βασανιστήρια!... λέει και γελάει ενώ εγώ σκάω ένα αχνό στραβό χαμόγελο. "Επιτέλους χαμογέλασες" λέει χαρούμενη και με αγκαλιάζει.