Wild Conflict

κεφάλαιο 27ο

Η ώρα πέρασε Ήταν σχεδόν 12 τα μεσάνυχτα. Ο Στέφανος ήταν μέσα στο δωμάτιο. Κοιμόταν μάλλον. Αν ξυπνούσε και με ρωτούσε; έπρεπε να του τα εξηγήσω όλα. Δεν ήθελα να μάθει πως ήρθε εδώ. Πραγματικά δεν ξέρω γιατί πήγα να τον "σώσω" Δεν τον ξερω καθόλου αλλά... Αλλά μου φαίνεται καλός πολύ καλός είναι ο μόνος που συμπαθώ εκεί μέσα. Μέχρι να μου κάνει και αυτός κάτι αλλά νομίζω πως δεν έχει καμία σχέση με αυτούς. Είναι το άσπρο μέσα στη μαυρίλα. Κάθομαι στο κανα πε και έχω ανοίξει την τηλεόραση την έχω χαμηλά για να μην τον ξυπνήσω. Φαινόταν τόσο ταλαιπωρημένος. Πώς γίνεται ακόμα και έτσι να είναι όμορφος; πως; ακούω βήματα από το διάδρομο. Πετάγομαι πάνω και πάω να δω. Βλέπω το στέφανο να στηρίζεται στην άκρη του διαδρόμου και να πιάνει την κοιλιά του την οποία ειχ α τυλίξει με επιδέσμους νωρίτερα. Τον ακούω να βγάζει επιφωνήματα πόνου. Αμέσως τρεχω κοντά του. Σηκώνει το βλέμμα του και με καρφώνει. Περνάω το ένα χέρι του στον ώμο μου και με το δικο μου χέρι τυλίγω απαλά την μεση του. Δεν είναι διστακτικός και με αφήνει να τον βοηθήσω. Τον βάζω μέσα στο δωμάτιο και τον αφήνω απαλά να καθίσει στο κρεβάτι. Δεν έπρεπε να σηκωθεί. Μεταξύ μας υπάρχει μια σιωπή. Που καθ που ακούγονται μικρά επιφωνήματα πόνου από το στόμα του. Δεν μπορώ να τον βλέπω να πονάει ποναω και γω μαζί του. Κατευθύνομαι προς το μπάνιο και παίρνω λίγο καθαρό βαμβάκι. Είχα αφήσει μέσα στο δωμάτιο το μπενταντιν και κάποιες γάζες οπότε πήγα χωρίς καθυστέρηση ξανά μέσα. Τον παρατηρώ λίγο κάθεται με σκυμμένο το κεφάλι. Τι εχει; άραγε θυμάται Ποια ειμαι; θυμάται το όνομα μου; παίρνω μια ανάσα και του λέω αποφασιστικά και ήρεμα.

Ι: πρεπε ι να σου αλλάξω τη γάζα και να καθαρίσω την πληγή σου. Του λέω και τον βλέπω να με καρφώνει. Το βλέμμα του ηταν διαφορετικό. Με κοίταγε με πονο; Μα είμαι εδώ μπορώ να τκν βοηθήσω Γιατί ποναει; Δεν θέλω να πονάει.

Σ:μπορώ να το κάνω μόνος μου Ιωάννα. Λέει και με καρφώνει μέσα στα μάτια αποφασιστικά. Με θυμάται! Δεν του είμαι αδιάφορη μάλλον. Δεν θέλω να του είμαι. Τον βλέπω να κουνιέται για να πιάσει το οινόπνευμα. Αμέσως τεντωνω το χέρι μου να του το δώσω και βρέθηκε το χέρι μου κάτω από το δικό του. Με ακουμπαγε. Αμέσως ένιωσα έναν ηλεκτρισμό να με διαπερνάει μάλλον και ο ίδιος Γιατί κοιταχτήκαμε την ίδια ώρα.

Ι: ασε με να σε βοηθήσω μόνο για τωρα... Του λέω και τον βλέπω να υποχωρεί. Χρειαζόταν την βοήθεια μου αλλά δεν ήθελε να το παραδεχτεί. Αναστέναξε και μου έκανε νόημα να κάνω ότι έπρεπε. Πάω κοντά του και λύνω τον επίδεσμο σιγά σιγά ενώ τον μαζεύω ταυτόχρονα. Νιώθω το βλέμμα του πάνω μου τα μάτια του να παρατηρούν τα χέρια μου κάθε μου κίνηση. Γιατί μου το κάνει αυτο; με κομπλαρει. Γιατί με επηρεάζει το βλέμμα του; Του κάνω νόημα να καθίσει με την πλάτη κολλημένη στον τοίχο του κρεβατιού για να με βοηθήσει λίγο με τη στάση του. Το κάνει αμέσως με το που του το λέω ενώ τον βοηθάω λίγο. Κάθομαι στο κρεβάτι πολύ κοντά του. Νιώθω λίγο περίεργα. Δεν ξέρω πως να το περιγράψω η καρδιά μου αυξάνει ρυθμούς επικίνδυνα πολύ. Παίρνω λίγο οινόπνευμα και το βάζω στο βαμβάκι αυτό θα πονέσει. Πρώτα το ακουμπάω λίγο πιο δίπλα από την πληγή και μετά σκύβω λίγο πιο κοντά για να κάνω αέρα με το στόμα μου για να μην τον τσουξει πολύ. Να δω απαλά το βαμβάκι πάνω στην πληγή του και τον βλέπω να μαζεύεται ενώ κάνει ένα επιφώνημα πόνου. Πονάει γαμωτο. Με το ενα του χέρι μαζεύει τα μαλλιά μου πίσω. Τι κανει; γυρναω να τον κοιτάξω και τον βλέπω να με καρφώνει βαθιά στα μάτια. Το βλέμμα του τόσο ωραίο εβγαζε μια γλύκα. Με τα δάχτυλα του πειράζει λίγο το αφτί μου ενώ ακόμα κρατάει να μαλλιά μου πίσω σε μια αλογοουρά. Γιατί το κάνει αυτο; με τα μάτια του μου κάνει νόημα να συνεχίσω και αυτό κάνω. Αφο υ τελειώσω νε το οινόπνευμα βάζω λίγο μπενταντιν στην πληγή του και πιάνω το χέρι του που κράταγε τα μαλλιά μου. Το απομακρυνω για να πιάσω τη γάζα από το κομοδίνο. Δεν ήθελα να σταματήσει να με αγγίζει αλλά δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Μετα απο λίγο Αφού τον ειχα δέσει με την Γάζα Καλά στο σημείο που ήταν το τραύμα σηκώνομαι από το κρεβάτι. Αυτή η σιωπή με σκότωνε. Γιατί δεν έλεγε κατι; έστω ένα ασε με μόνο μου ή Ευχαριστώ αλλά όχι τόση σιωπη. Τελικά Αποφάσισα να μιλήσω εγώ