Road trip

Deel 13 & 14

A/N: Weer een update. Helaas zal de volgende wel wat langer duren. Ik ga namelijk op vakantie en ik kan niet beloven dat ik vanaf daar iets kan plaatsen. Hopelijk jaag ik hiermee geen volgers weg ;)

-

13. Zoey

Of het aan de tent ligt weet ik niet, maar in ieder geval ben ik het niet gewend om zo vroeg al wakker te zijn. Thuis ben ik altijd de laatste. Dan zit ik aan mijn ontbijt als de rest al aan de lunch begint. Dat ik nu al wakker ben voordat iemand ook maar aan het ontbijt had kunnen denken, is dus compleet nieuw voor me.

Ik heb niet het geduld om in mijn slaapzak te blijven liggen, dus schop ik het ding van me af en kruip de tent uit. Ik beland in een oase van rust. De hele camping lijkt nog te slapen. Wat in godsnaam moet ik zo vroeg in mijn eentje gaan doen? Het kan nog wel uren duren voordat de rest ontwaakt.

Of niet. De rits van de andere tent gaat open en Julia steekt haar hoofd naar buiten. “Hey. Ook al zo vroeg wakker? Ik heb gister in de auto denk ik teveel geslapen. Nu lukt het niet meer.”

“Zullen we kijken of er al brood verkocht wordt?,” stel ik voor. Meteen kan ik mezelf wel voor mijn kop slaan. Welke idioot vraagt er aan een anorexiapatient of ze mee eten gaat kopen?

Julia vindt het niet erg, of ze doet alsof. “Is goed. Als we dan toch allebei wakker zijn, kunnen we net zo goed iets nuttigs doen, hè?”

Opgelucht sta ik op uit het vochtige gras. Samen lopen we richting de receptie. Het is fijn om weer even met haar alleen te zijn. Dat is de laatste tijd niet veel gebeurd. Nu krijg ik tenminste weer het gevoel dat ik iets voor haar kan doen. “Als je ooit met me wilt praten of zo moet je het gewoon zeggen. Het is zo raar geweest de laatste tijd. Sorry als ik er niet genoeg voor je ben geweest.”

“Je hebt niks verkeerd gedaan.” Julia schopt een steentje weg. “Jij had het druk met je examens en ik had gewoon geen energie om met andere mensen te praten. Ik had al mijn krachten nodig om die proefwerkweek te maken, anders mocht ik nu niet eens over.”

“Oké.” Dat is in ieder geval de wereld uit. Het ligt dus niet aan mij. “Als je maar weet dat ik je alleen maar wil helpen. Ik ben daar misschien niet zo goed in als Elin, maar ik bedoel het wel allemaal goed.”

“Weet ik,” lacht Julia. Midden op het zandpad blijft ze stilstaan en geeft me een knuffel. “Jij blijft altijd mijn beste vriendin. Ik waardeer het heel erg dat je me wilt helpen, maar ik moet dit zelf doen. Elin en ik hebben tot nu toe alles onder controle. Het enige wat jij kunt doen is leuke dingen met mij blijven doen en er een beetje rekening mee houden dat ik nog niet zoveel energie heb.”

Inmiddels bereiken we de receptie, die blijkbaar net open gaat. We lopen naar binnen en bestellen in een combinatie van ons beste Duits en Frans twee stokbroden. Daarmee lopen we terug naar de tenten. Ook daar is alweer wat leven in de zaak gekomen. Norah is ook maar opgestaan en lijkt daarbij Rowan wakker te hebben gemaakt. Naast hen in het gras zit Elin te gapen. We zijn weer compleet.

“We hebben ontbijt.” Ik steek een stokbrood in de lucht alsof ze er anders overheen zouden kijken. “Is er iets van beleg?” Messen hebben we in ieder geval wel, want Elin heeft de verzameling kampeerspullen van haar ouders geplunderd. Ze hebben jarenlang een caravan gehad en de spullen die daarbij hoorden, stonden op zolder te verstoffen tot iemand op het idee zou komen om een road trip te organiseren.

“De hele inhoud van onze koelkast zit in de koelbox, dus daar zit vast wel wat tussen,” merkt Elin op. Zij is wat eten betreft ongeveer het tegenovergestelde van Julia. Voor haar is een aantal calorieën naar binnen werken geen probleem. Je ziet het ook niet gauw aan haar. Niet dat ik daarover mag klagen trouwens, want ik ben dunner dan zij.