Road trip

Deel 25 & 26

25.      Rowan

Ik vind het heerlijk om in een appartement vol oudere jongens te logeren. Het is alsof ik hun kleine zusje ben in plaats van dat van Norah, Zoey, Elin en Julia. Tegen de tijd dat de maandagmorgen al bijna op zijn eind loopt, ben ik als eerst wakker. Ik geniet ervan om op het luchtbed in de woonkamer van het appartement te liggen en een beetje rond te kijken. Naast me liggen Norah en Zoey nog diep te slapen. Op het aanrecht, ongeveer twee meter rechts van me, staat een stapel afwas en een aantal aangebroken etenswaren. Datzelfde geldt voor de eettafel. Over een stoel hangen een paar kledingstukken en een badhanddoek. Duidelijk een appartement waar jongens logeren.

Ik vis mijn telefoon uit een broekzak van de broek die aan het voeteneind van mijn slaapzak ligt. Het schermpje geeft aan dat het twee minuten over half tien is. Zo vroeg nog maar? Ik had verwacht dat het minstens twee uur later zou zijn.

Links van de bank gaat een deur open. De slaperige gedaante die de kamer in strompelt herken ik als Jordi. Voor vannacht heb ik hem één keer ontmoet, op het examenfeest van Siem. Nu vangt zijn blik de mijne. “Hey. Wil je koffie?”

“Oké.” Normaal gesproken drink ik nooit koffie, maar er moet een moment komen om ermee te beginnen toch? Moeizaam wurm ik mezelf uit de slaapzak.

Jordi drukt op een knopje en het koffiezetapparaat begint te pruttelen. Hij inspecteert twee koffiemokken die tussen de afwas staan, waarna hij die omspoelt in de wasbak. “Dus jullie maken een road trip?”

“Ja. We zijn zaterdag vertrokken.” Ik schuif een stoel onder de eettafel uit en ga erop zitten. “Het is echt cool. We hebben gewinkeld in Luxemburg en in Frankrijk zijn we gestopt om in een riviertje te zwemmen. Hierna gaan we nog naar Saint Tropez. Dat wil Zoey graag.”

“Klinkt leip,” vindt Jordi. Hij hijst zichzelf op het aanrecht. Met zijn vingers trommelt hij ongeduldig op het blad. “Is het net als in de film?”

“Nee.” Ik probeer me te herinneren of ik ooi teen film heb gezien waarin de personages een road trip maken, maar er schiet me niks te binnen. “Het is leuker. Op sommige momenten is het wel stom om de hele tijd in de auto te zitten, maar dan bedenk je gewoon iets leuks om te doen en ga je er even doen. Je moet het ook echt eens doen.”

“Als ik weer geld heb,” mompelt Jordi. Afwezig staart hij naar het koffiezetapparaat, alsof hij het daardoor sneller kan laten werken. Het duurt even, maar dan springt het knopje om. Het teken dat de koffie klaar is. Jordi haalt de kan uit het apparaat en schenkt de twee mokken vol. “We hebben alleen geen suiker en melk, ik weet niet of je dat erg vindt?”

“Nee, prima.” Eigenlijk lijkt het me lekkerder met suiker, maar ik ga ook niet zitten zeuren. Ik neem de mok van hem aan en neem een slokje. Getsie. Het is net slootwater. Proestend zet ik de mok op tafel, maar doordat ik helemaal ril van de vieze smaak komt er een golf koffie over mijn shirt heen. “O shit.”

“Gaat het?” Bezorgd kijkt Jordi naar de vlek in mijn shirt. “Denk je dat je daar brandwonden aan overhoudt?”

“Nee, ik denk het niet.” Zo heet was de koffie tenslotte niet. Volgens mij is dat koffiezetapparaat hier hoognodig aan vervanging toe.

“Hier om de hoek is een wasserette. Ik kan je shirt daar straks wel wassen als je wilt,” biedt Jordi aan. Hij vist een abnormaal groot shirt met een afdruk van de Rolling Stones op de voorkant van de stoel met de kleren erop en geeft dat aan mij. “Je kunt dit wel aantrekken als je niks anders hebt.”

Natuurlijk heb ik genoeg andere kleren bij me, maar dit klinkt zo erg als iets dat alleen op televisie gebeurt dat ik geen seconde aarzel. Ik draai me om, trek mijn eigen shirt over mijn hoofd heen en trek het oversized geval aan. Zwierig draai ik een rondje voor Jordi. “Hoe staat ‘ie?”