Road trip

Deel 53 & 54

53.      Zoey

De helft van de reis naar Oostenrijk breng ik slapend door. Van Italië krijg ik amper iets mee. In mijn dromen zie ik steeds weer het politiebureau voor me, steeds met andere scenario’s. Soms zie ik Bruno achter de tralies, maar andere keren loopt hij juist vrij rond en staat er een wraakzuchtige blik op zijn gezicht. Eén keer droom ik zelfs dat hij me vermoordt. Schreeuwend word ik wakker.

Norah pakt mijn hand vast. “Gaat het?”

Ik knik. “Gewoon weer eng gedroomd.” Ik kruip tegen haar aan. De afgelopen jaren heb ik ontzettend vaak ruzie gehad met Norah, maar gek genoeg is ze nu degene bij wie ik me het meest veilig voel. Ze blijft tenslotte mijn oudere zus, degene die ik van ons allemaal al het langst ken. “Ik ben blij dat we weg zijn uit Frankrijk.”

“Je hoeft je geen zorgen te maken. Hij zal je nooit meer iets doen.”

Elin draait zich om vanachter het stuur. “Willen jullie zo even stoppen?”

“Ja,” antwoord ik. “Ik moet plassen.” Dat is niet waar, maar ik voel plotseling de dringende behoefte om even mijn been te strekken en een plens water in mijn gezicht te gooien. Een beetje frisse lucht zal overigens ook wel geen kwaad kunnen. Misschien dat de Zwitserse wind mijn enge dromen kan meenemen.

Norah haalt haar telefoon uit haar tas. “Ik bel Rowan wel om te zeggen dat we er bij de volgende parkeerplaats af gaan.”

Ons zusje zit natuurlijk bij haar vriendinnetje in de auto. Ik moet toegeven dat ik het eerst wel behoorlijk raar vond om die twee samen te zien, maar het begint inmiddels te wennen. Het is goed om te zien dat Rowan gelukkig is. Van mij mag ze verliefd worden op wie dan ook, want ze blijft toch mijn zusje. En nu moet ik snel die auto uit voordat ik nog echt sentimenteel word.

Norah vertelt Rowan over de telefoon dat we gaan stoppen en hangt weer op. “Liam moet tanken, dus dat komt mooi uit.”

Ik staar uit het raampje naar de voorbijflitsende auto’s. Toen we vorige week zaterdag vertrokken, wilde ik dat dit de meest fantastische vakantie van mijn leven zou worden. Wat geeft Bruno het recht om dat te mogen verpesten? Vastberaden neem ik voor mezelf het besluit om deze reis nog steeds geweldig te maken. Daar zal ik wel voor zorgen. Vanaf nu ben ik degene die bepaalt hoe ik me voel en niet één of andere arrogante dj. “Valt er in Oostenrijk eigenlijk een beetje wat te beleven? Hoe lang blijven we daar trouwens?”

Deze opmerkingen leveren me een vreemde blik van Norah op. “Ik denk dat we daar zo’n nacht of twee zullen blijven. Daarna tijden we door naar Zweden. Toch, Elin?”

Elin knikt. “Bij onze tante is het altijd heel gezellig, dus daar wil ik als het kan wel iets langer blijven dan twee nachten.”

“Cool. Ik ben nog nooit in Zweden geweest, dus ik ben benieuwd.” Dat zeg ik meer om Elin een plezier te doen dan dat ik er echt zo over denk, want als ik aan Zweden denk dan zie ik nog net niet de ijsberen over straat lopen. Maar gezien Elin en Julia daar hun roots hebben liggen, of in ieder geval voor een gedeelte, ga ik ervan uit dat ze ook wel weten hoe we het daar leuk moeten hebben. Ik moet me op iets anders focussen dan mezelf en wat is er een beter doel dan Julia van haar anorexia af helpen in Zweden? Bovendien zullen we over een week of zo wel weer thuis zijn en dan kan ik lekker mijn eigen gang gaan. Tevreden nestel ik me tegen de rugleuning van de achterbank. Met die instelling kom ik de komende week hopelijk wel door.

Vanaf de andere kant van de bank werpt Norah me wantrouwende blikken toe. “Weet je zeker dat het allemaal goed gaat met jou? Je gedraagt je op je ik-wil-niet-dat-anderen-het-zien-stand.”

“Het gaat prima, hoor. Ik wil gewoon niet meer denken aan wat er is gebeurd. Ik kan de tijd niet terugdraaien, maar ik kan wel naar de toekomst kijken en dat doe ik dus ook.” Mooi gesproken, vind ik zelf. Mijn zus hoeft niet te weten dat het verleden voor altijd aan me zal blijven hangen. Zeker als ik inderdaad in elk denkbaar tijdschrift zal komen. Een situatie als deze is al vreselijk op zichzelf, maar het feit dat Bruno wereldberoemd is maakt het alleen maar erger.