Road trip

Deel 49 & 50

49.      Julia

Hoewel ik het vreselijk vind voor Zoey dat ze zich zo klote voelt dat ze er niet eens over wil praten, vind ik het toch fijn dat er voor de verandering eens niemand op mij let. Over die gedachte voel ik me meteen ontzettend schuldig. Wat ben ik toch een gemene trut. Mijn beste vriendin, iemand die ik al mijn hele leven ken en die als mijn zus voelt, is iets verschrikkelijks overkomen en ik denk alleen maar aan mezelf. Elin zou gezegd hebben dat het in mijn situatie niet erg is, maar ik vind het wel erg.

“Zoey?” Ik kruip de tent in die zij met Rowan en Feline deelt. “Kan ik iets voor je doen?”

Een bewegende bos blond haar die uit de slaapzak stak moest een ‘nee’ voorstellen.

“Als je met iemand wilt praten of zo… Ik weet hoe het is als niemand je begrijpt. Hoe het is om je alleen te voelen.”

Een paar ogen verscheen boven de rand van de slaapzak. “Juul?”

“Ja?”

“Toen ik vannacht in de trein zat... Ik kon alleen maar aan jullie denken. Vooral aan Norah en jou. Ik dacht dat als ik jullie weer zou zien dat dan alles goed zou zijn, maar dat was zo ontzettend stom van me. Het is helemaal niet goed. En Rowan en Feline… Ik wil gewoon even geen verliefde mensen zien, oké?”

“Waarom? Heeft Bruno je bedrogen?” Als je al van bedrog kunt spreken. Ze hadden nog niet echt een relatie, toch?

Zoey schudt haar hoofd. “Nee. Het is veel erger dan dat. Hij heeft…” Ze staart even voor zich uit en schudt haar hoofd dan weer. “Ik kan het gewoon niet uitspreken. Maar je weet wel wat ik bedoel. We kwamen bij hem thuis nadat we in de club gedraaid hadden en toen gebeurde het. Ik zei nog dat ik het niet wilde. Ik heb hem zelfs geslagen, maar hij hield niet op.”

“Heeft hij- Oh!” Ik voel mijn ogen groter worden. “De klootzak. Je moet naar de politie. Hier kan hij niet zomaar mee wegkomen.”

“Ik wil helemaal niet naar de politie. Ik wil nergens heen.”

Daar reageer ik maar niet op. Mensen die hulp nodig hebben, willen die vaak niet aannemen. Daar weet ik alles van. “Dit is wel heftig, hoor. Heb je dit ook aan Norah verteld?”

“Nee. Die weet alleen dat er iets gebeurd is, maar niet wat.” Zoey rolt zich weer op in haar slaapzak. “Je mag het haar wel vertellen, maar alleen aan haar alsjeblieft. De rest hoeft het nog niet te weten. Ik schaam me dood.”

Geruststellend legde ik mijn hand op haar in slaapzak gewikkelde arm. “Dat is nergens voor nodig. Bruno moet zich schamen.” Na die woorden kruip ik de tent uit. Buiten zit de rest te lunchen. Ik tik Norah op haar schouder. “No? Kunnen we even met z’n tweeën een stukje gaan wandelen of zo? Ik wil het met je over Zoey hebben.”

“Is goed.” Norah springt op en loopt met me mee het pad af. “Wat heeft ze je verteld?”

Mijn blik is op de grond gericht. “Ze is… Bruno heeft haar verkracht.”

“Nee!” Norahs dramatische gil is vast over de hele camping te horen. “Dat vermoeden had ik al, maar ik hoopte zo dat het niet waar was. Arme Zoey. Geen wonder dat ze zich zo ellendig voelt. Kom, we moeten terug. Ze heeft ons nodig nu.”

“Nee, ze wil jou niet zien.”

“Waarom niet? Vanmorgen kwam ze me juist wakker maken.”

“Ze zegt dat ze geen verliefde mensen wil zien. Wat ik op zich wel kan begrijpen.” Het doet me op de één of andere manier denken aan mijn eigen situatie. Afgelopen Kerstmis dwongen mijn ouders me om gezellig mee te doen met het kerstdiner. Ik voelde me vreselijk. Zelfs Elin begreep me toen nog niet. Het was de ergste dag van mijn leven, na die dag dat ik bijna in het ziekenhuis terechtkwam. “Ze heeft gewoon even tijd nodig. Probeer vooral niks te forceren. Echt, ik weet waar ik het over heb.”