Road trip

Deel 39 & 40

Zoals ik al in de comments beloofd had hier een nieuw stukje. Enjoy!

-

39.      Julia

Om half één loop ik naar buiten. Het dansen werd me teveel. Mijn lichaam kan dit nog niet aan.

Tegen de muur van de discotheek staat een jongen te roken. Hij biedt me zijn pakje aan. Ik schud mijn hoofd en loop naar het bankje dat verderop onder een lantaarnpaal staat. Er is niet veel leven op straat in Saint Tropez zo midden in de nacht.

Een gaap ontsnapt uit mijn mond. Eigenlijk kan ik ook maar beter naar bed gaan. Zo laat opblijven ben ik niet meer gewend. Daarom besluit ik op te staan om weer naar binnen te lopen. Maar terwijl ik richting de dansvloer loop, voel ik mijn benen steeds slapper worden. Ik tast om me heen en vind steun aan een bar. Met alle kracht die ik nog in me heb, probeer ik mezelf overeind te houden. Ik mag niet gaan flauwvallen.

Het meisje achter de bar werpt een bezorgde blik mijn kant op. “Gaat het?”

Hoewel het helemaal niet goed gaat, knik ik. Ik wil geen kostbare energie verspillen door te praten.

“Hier.” Het meisje schuift een glas water naar me toe. “Ben je hier alleen?”

“Nee. Mijn zussen zijn daar.” Ik wijs naar de dansvloer, en daarna naar Zoey. “En daar.”

“Is dat jouw zusje?,” vraagt het meisje verbaasd.

“Ja.” Ik heb geen zin om uit te leggen hoe het echt zit. In het Frans zeker? Dacht het niet.

“Ga maar zitten, ik ga haar wel even halen. Misschien kan ze je naar huis brengen.” Ze is al weg voordat ik heb kunnen zeggen dat het niet hoeft.

Zittend op een barkruk drink ik het glas water leeg. In de verte zie ik het barmeisje tegen Zoey praten. Samen komen ze teruggelopen.

“Julia! Wat is er gebeurd?” Zoey pakt mijn hand vast. “Bah, je voelt helemaal koud aan. Zal ik Elin gaan halen?”

Ik knik. “Doe maar.” Ik wil Zoey’s droomavond niet verpesten. Daarbij weet Elin vast veel beter hoe ik me voel, hoe goed Zoey het ook bedoelt.

“Blijf hier. Ik ben zo terug.” Zoey verdwijnt in de mensenmassa, op zoek naar onze zussen. Niet veel later komt ze terug met Elin aan haar zijde.

Elin kijkt me onderzoekend aan. “Is er iets, Juul?”

Ik schud mijn hoofd. “Nee. Ik wil gewoon slapen. Ga je mee naar de camping?”

Aan haar gezicht kan ik zien dat ze liever hier wil blijven. Toch geeft ze dat niet toe. “Oké. Ik ga Rowan en Feline even halen. Zoey, vraag jij aan Bruno of hij je straks terug naar de camping brengt?”

“Ik kan best alleen, hoor, maar oké.” Met rollende ogen loopt ze weg.

Ondertussen haalt Elin Rowan en Feline van de dansvloer. Die vinden het wel jammer dat we nu alweer gaan, maar van Elin mogen ze niet alleen blijven omdat ze eigenlijk nog te jong zijn om hier te komen.

“Gaat het?,” vraagt Rowan bezorgd aan mij.

“Ja, maar ik ben wel moe.” Ik heb nog nooit zoveel geslapen als het afgelopen jaar. Als je lichaam geen energie heeft voor andere dingen, heb je alleen maar de keuze uit slapen of wakker liggen. Daar ben ik inmiddels allebei erg goed in.

Elin wil me van de barkruk af helpen, maar dat kan ik best zelf. Wel hou ik haar hand vast terwijl we terug naar de camping lopen. Je weet maar nooit wat er kan gebeuren.