Road trip

Deel 59 & 60

59.      Julia

Het is een goed teken dat ik vrolijk wakker word. Ik heb zelfs zin om te ontbijten. Dat komt door de boodschappen die ik gisteravond met Elin en Norah gedaan heb. Ik had er behoorlijk lol in om veganproof producten uit te zoeken en nu is het dus ook leuk om daarmee mijn ontbijt samen te stellen. Ik besluit voor vandaag te gaan voor aardbeien met noten. Van allebei drie, om mee te beginnen. Ik ben er tenslotte nog niet helemaal aan gewend om weer te ontbijten.

Mam komt de keuken in op het moment dat ik de ingrediënten van mijn ontbijt bij elkaar voeg in een kom. Ze geeft me een knuffel. “Fijn om je weer een ontbijt klaar te zien maken, Julia. Eet je het ook allemaal op?”

Ik knik. “Dat ben ik wel van plan.” Mijn nieuwe levensstijl voelt nu al fantastisch. Ik voel me er nu al een veel beter en bijzonderder mens door. Dat klinkt misschien zweverig, maar dat kan me niks schelen. Het belangrijkste is dat het de goede kant op lijkt te gaan met mij.

“Goed zo, meid. Ik ben trots op je. Hopelijk kunnen we die vervelende tijd snel achter ons laten.”

Alsof het voor haar zo zwaar is geweest. Zij is niet degene die vecht tegen de dood. Zij heeft me niet gered uit de klauwen van het ziekenhuispersoneel, maar me er juist in achter willen laten. Zij is nog steeds boos op Elin omdat die me op haar fiets heeft ontvoerd, terwijl ik er van overtuigd blijf dat die actie juist mijn redding was. “Weet je, mam? Misschien kun je Elin eens een keer bedanken. Zonder haar had ik nu op het kerkhof gelegen.”

“Zonder haar was je opgenomen in het ziekenhuis. Dan was het nu weer goed met je gegaan.”

“Het gaat beter dan ooit met me. In het ziekenhuis was ik depressief geworden. Daar was ik niet meer levend uit gekomen. Elin ziet dat tenminste.”

Alsof ze voelt dat we het over haar hebben, komt mijn zus op dat moment de keuken in. “Hebben jullie ruzie over mij? Doe dat niet, alsjeblieft.”

“Julia neemt het alleen maar voor je op. Je bent haar heldin. Ik hoop maar voor je dat je weet waar je mee bezig bent.” Nors grist mam haar portemonnee van de koelkast en loopt naar buiten.

Ik kijk haar na. Een wandeling naar de bakker zal haar vast wel af kunnen koelen. “Ze is gewoon jaloers. Ze wil zelf de reddende engel spelen.”

“Weet ik.” Het klinkt niet heel overtuigend. Elin pakt een fles water uit de koelkast en loopt ermee naar buiten, waar ze op het terras gaat zitten.

“Hé.” Zoey verschijnt in de keuken. “Zullen we een stuk gaan wandelen? Dan kunnen we ondertussen praten.”

“Is goed.” Snel werk ik mijn aardbeien met noten weg. Als ik mijn kom op het aanrecht heb gezet, ga ik met Zoey mee naar buiten. We klimmen eerst een eindje zwijgend het pad naar de bergen op voordat ik begin met praten. “Wat ik gisteravond probeerde te zeggen… Je hoeft niet veganistisch te worden om ermee te leren omgaan. Je moet alleen het negatieve omzetten in iets positiefs.”

Zoey rolt met haar ogen. “Hoe zie je dat voor je?”

“Jij maakt je druk over de media en dat iedereen straks je verhaal kent. Misschien moet je ze voor zijn. Als dat tenminste nog kan.”

“Je bedoelt dat ik naar de media moet gaan?”

“Bijvoorbeeld. Dan kun jij als eerste je verhaal vertellen.” Dit zou zowel stom als briljant kunnen uitpakken, wat het de moeite van het bespreken waard maakt. “Maar hoe weet jij eigenlijk zo zeker dat de hele wereld het straks weet? Denk je dat Bruno zelf iedereen gaat vertellen wat hij heeft gedaan met het meisje waarmee hij een paar avonden stond te draaien? Dat lijkt me sterk.”