Road trip

Deel 29 & 30

29.  Julia

“Dank je.” Elin neemt haar ijsje aan van Siem, die samen met Jasper van de strandtent terugkomt. “Hoef je zelf niks?”

“Ik heb het al op. Anders konden we het niet dragen,” grijnst Siem. Hij richt zijn blik op mij. “Hoef jij echt niks? Jij eet niet veel, of wel?”

“Nee, dat klopt.” Dit is absoluut niet mijn favoriete gespreksonderwerp.

“Julia is aan het herstellen van anorexia,” legt Elin uit. “Dat is moeilijk en het duurt lang, maar we zijn er allebei van overtuigd dat ze er wel gaat komen. Het gaat hartstikke goed met haar op het moment. IJs is gewoon nog iets teveel van het goede.”

“Dat klopt,” bevestig ik haar woorden. “Ik heb deze week pas voor her eerst in een jaar brood gegeten. Het is zwaar, maar ik weet dat het de goede kant op gaat.” Mijn gedachten gaan weer naar Elins voorstel om voortaan iedere keer samen in de spiegel te kijken en op de weegschaal te gaan staan. Het is een goed idee. Ik weet dat ik mezelf niet met anderen moet vergelijken, maar op deze manier kan het volgens mij niet zoveel kwaad. Elin is mooi, ze kan zo in een reclamecampagne van H&M, maar ze weegt wel bijna twee keer zoveel als ik op mijn dieptepunt. Zolang ik niet meer dan haar ga wegen, kan ik dus tevreden zijn.

Siem haalt opgelucht adem. “Gelukkig maar. Je hoort zo vaak van die verhalen over meisjes die er dood aan gaan. Het zou echt zonde zijn als het met jou ook zover was gekomen.”

De rillingen lopen over mijn rug bij het idee. Gistermiddag was het bijna zover, maar Elin en ik hebben samen mijn leven gered. Stel je voor dat het anders was gelopen… Nee, daar moet ik niet aan denken. Geen negatieve gedachten nu.

Mijn zus springt op van haar handdoek. Haar ijsje heeft ze al bijna helemaal op. “Ik neem even een duik. Tot zo.”

Mooi. Dan kan ik nu na alles wat ze voor me heeft gedaan eindelijk iets terug doen. Ik kijk Siem brutaal aan. “Heb je een vriendin?”

“Nee,” antwoordt hij. “Hoezo?”

“O, gewoon. Er lopen hier vast een heleboel leuke meisje rond, maar ik moet zeggen dat jij volgens mij heel goed bij mijn zus past.”

“Serieus? Waarom denk je dat?”

Ik onderdruk de neiging om met mijn ogen te rollen. Waarom kan hij niet gewoon meewerken? “Ehh… nou, om te beginnen zijn jullie even oud. En jouw ex is ook blond, dus ik dacht dat je daar misschien op valt.” Ineens schiet me iets te binnen. “O ja, en ze houdt van voetbal. Dat vinden jongens leuk, toch, als een meisje van voetbal houdt?”

Siem lacht. “Mafkees. Denk je echt dat we bij elkaar zouden passen?”

Ik knik vastberaden. “Zeker weten. Waarom vraag je haar niet een keer mee uit? Dan kunnen jullie het zelf ontdekken.”

“Hm.” Zijn blik glijdt richting zee, waar Elin en Norah tussen de golven door zwemmen. “Misschien.”

In dat geval is er hoop. Mijn zus verdient het om gelukkig te zijn, en dat zal ze alleen met hem zijn.

-

De frikandel heeft me goed gedaan. Ik voel me iets energieker dan de afgelopen weken. Nu moet ik het alleen nog aan Elin vertellen. Dat heb ik tenslotte beloofd. Bovendien valt er nog wel meer op te biechten. Dus nadat we de jongens alleen op het strand achter hebben gelaten om Lloret in te trekken, wacht ik op het moment dat Elin en ik samen op een bankje zitten te wachten tot de zusjes Groeneveld een sieradenwinkel aan een volledige inspectie hebben onderworpen.

“El,” begin ik. Zo noem ik haar bijna nooit. Meestal alleen als ik me heel vrolijk voel. “Ik heb een frikandel gegeten.”

“Een wat?” Haar ogen puilen uit van verbazing. “Meen je dat?”