Road trip

Deel 15 & 16

Daar ben ik weer! Het is me helaas niet gelukt om tijdens de vakantie wat te posten, maar het volgende stuk is volgens mij iets langer dan de rest dus dat is om het goed te maken. Enjoy!

-

15. Rowan

Daar zitten we dan weer; in de auto, op de snelweg. We zijn net Frankrijk in gereden en de temperatuur begint al langzaam op te lopen. In de auto hangt een soort spanning, alsof niemand zin heeft om te praten. De enige die vrolijk lijkt te zijn, is Zoey. Zij zit een tijdschrift door te bladeren terwijl ze mee neuriet met de liedjes op radio, hoewel ze de helft daarvan voor vandaag nog nooit heeft gehoord omdat ze Frans zijn.

Mijn blik valt op de bladzijde langs de pagina die Zoey uitvoerig aan het bestuderen is. Boven het artikel stond in bloedrode koeienletters de titel, ‘Verliefd op een meisje: wat nu?’. Bijna verslik ik me in mijn eigen speeksel. Ik móét dat tijdschrift ook in handen krijgen. Bij voorkeur zonder andere mensen in de buurt zodat ze er nooit achter kunnen komen dat nou juist deze pagina mijn interesse heeft gewekt.

Vannacht heb ik weer over Feline gedroomd. In mijn droom was ik weer thuis en zag ik haar in de stad. We gingen samen een ijsje eten. Daarna zoenden we op het grasveld voor de kerk. Helaas was het maar een droom, maar wel eentje waarvan ik vurig hoop dat die ooit uit zal komen. Wat zou ik die twee volmaakte lippen graag op de mijne voelen.

Ik schrik van mijn eigen gedachten. Ondanks de warmte kruipt er een rilling over mijn rug. Ik heb nog nooit met een jongen gezoend en al helemaal niet met een meisje, maar wat zij met me doet is ongekend. Hoe is het mogelijk dat ik zo ontzettend verliefd ben?

“Iemand een snoepje?” Elin steekt een zak spekjes tussen de voorste stoelen door naar achteren.

Julia bedankt uiteraard, wat Zoey als een excuus aangrijpt om een hele hand vol spekjes te pakken. Wat mij betreft mag ze de hele zak hebben. Ik heb geen zin om te eten. Het enige dat ik echt wil is omdraaien, naar Feline toe gaan en nog lang en gelukkig leven. En dat voor een vijftienjarige die nog nooit na heeft gedacht over de rest van haar leven. Ik word echt gek van mezelf. “Zijn we er bijna?”

“Begin jij nu ook al?,” merkt Norah op. “Gister was het Zoey die dat steeds vroeg.”

Zoey grinnikt. “Sorry, maar volgens mij is het algemeen bekend dat ik van iedereen hier het minste geduld heb.”

Dat kan niemand ontkennen. Zoey vindt het al lang duren als ze haar bevroren boterhammen tien seconden in de magnetron moet leggen om ze te ontdooien. Volgens mij is Norah het geduldigst van ons. Zij neemt overal de tijd voor en lijkt nooit haast te hebben.

“Hé, kijk uit!,” gilt Elin ineens. Ze trekt aan het stuur en weet zo nog net op tijd te voorkomen dat we tegen de vangrail aan knallen. “Wil je ons dood hebben of zo?”

“Sorry. Ik zal beter opletten.” Norah’s gezicht ziet eruit alsof ze ieder moment in huilen uit kan barsten.

“Is er iets, No?,” informeer ik daarom. “Denk je weer aan Liam?” Ze zal het me wel niet in dank afnemen, maar zolang we het over haar problemen hebben komt waarschijnlijk niemand op het idee dat ik ook ergens mee zit.

Norah knikt. “Ik kan dat beeld van hem met die slet gewoon niet van mijn netvlies krijgen. En dat gaat al helemaal niet als iedereen er steeds over begint, dus zullen we over iets anders praten?”

Liever niet. Haastig probeer ik een ander veilig gespreksonderwerp te bedenken. Gelukkig weet Julia alle aandacht weer op zich te richten door te vragen waar we gaan lunchen. Ik laat me weer wegzakken in de chaos van mijn eigen gedachten. Wat Julia als lunch gaat eten is nu wel het laatste dat me interesseert.