Road trip

Deel 65 & 66

65.      Rowan

“Ze zijn naar de prinses?” Dat komt er vast ongelofelijk stom uit. Ik voel me net een vijfjarige.

Norah knikt bevestigend. “Elin heeft blijkbaar dagenlang geprobeerd in contact te komen met prinses Victoria en het is haar nog gelukt ook.”

“Wauw.” Het klinkt echt als iets uit een sprookje. Zal dit dan helpen om Julia over haar eetprobleem heen te helpen? Ik hoop het van harte, want Julia verdient het om gelukkig te worden.

Op dat moment komt Feline de tuin in. “Jongens, Annika vraagt of we zin hebben in een rondleiding door het winkelcentrum.”

“Oké.” Ik laat mijn voeten in mijn bruine teenslippers van H&M glijden, die op het gras liggen. Een middagje winkelen zal ik nooit weigeren en helemaal niet als we in het herkomstland van mijn favoriete modeketen zijn. Achter Feline aan loop ik naar binnen. “Gaat Birgit ook mee?” Ik blijk het best goed te kunnen vinden met het jongste nichtje van Elin en Julia. We hebben vanmorgen nog samen naar MTV gekeken en onze muzieksmaak is praktisch hetzelfde, bijna op het enge af.

Feline lacht. “Ja. Moet ik jaloers worden?”

“Jij nooit. Niet iedereen in Zweden is lesbisch, hoor Fee. Birgit heeft een vriendje.” Dat heeft ze me zelf verteld terwijl we commentaar zaten te leveren op een clip van Justin Timberlake.

Tevreden pak ik mijn zonnebril van de keukentafel. Op dit moment voel ik me nou echt gelukkig.

 -

Een half uur later lopen we met z’n allen, behalve Elin en Julia dan, door het centrum van Gotenburg.

“We hoeven in ieder geval niet bang te zijn dat ze hier de H&M niet kennen,” grapt Feline. Ze is helemaal door het dolle heen omdat we voor het eerst sinds Cannes weer in een plaats zijn waar je serieus kunt winkelen, in plaats van allemaal die souvenirwinkeltjes waarvan het in toeristische badplaatsen stikt. Feline is dan ook een typisch meisje. Ik dacht altijd dat ik dat ook was, maar ik kan best een paar dagen zonder winkels.

Birgit stoot me aan. “Hier moeten we naar links.”

Oh ja, ik loop natuurlijk weer met mijn domme kop weg te dromen in plaats van uit te kijken waar we heen gaan. Snel volg ik Birgit, Feline en Zoey de winkelstraat in. Norah en Liam lopen nog een stukje achter ons, alsof ze er niet bij horen. Alsof ze twee toeristen op een romantische stedentrip zijn. Het is best mooi om te zien. Ik hoop dat ik minstens net zo lang met Feline samen zal blijven als mijn zus met haar vriendje. Zoey zou ongetwijfeld vinden dat ik daar nu nog niet over na moet denken, maar dat doe ik wel. Hoe groot is nou helemaal de kans dat de verkering tussen twee vijftienjarigen standhoudt? Ik wil gewoon graag mijn leven met haar delen.

Feline pakt me bij mijn arm en sleurt me mee de Zara in. “Zullen we samen in Zweden gaan wonen? Het bevalt me wel hier.”

“Ik denk niet dat onze ouders het goed vinden als we nu al gaan samenwonen. Laten we maar eerst eens kijken hoe dat bij Norah en Liam gaat.”

“O ja.” Feline werpt een blik op haar broer en mijn zus, die in een hoek van de winkel samen staan te lachen. “Misschien kunnen we hun huis wel af en toe lenen.”

Het is fijn om te weten dat zij ook een rooskleurige toekomst voor ons in gedachten heeft. Ik draai me om en neus tussen de rekken. Tot mijn teleurstelling zit er niet veel naar mijn smaak bij en de enige dingen die ik wel leuk vind, liggen iets boven mijn budget. Buiten dat is het ontzettend benauwd in de winkel. Daarom laat ik de rest van de groep, die in de rij voor de paskamers staat, weten dat ik buiten wel op ze wacht.