Road trip

Deel 55 & 56

55.      Rowan

Er is één ding dat ik de afgelopen maanden heb geleerd: als iemand zegt dat je je geen zorgen hoeft te maken dan moet je dat juist wel doen. Ik voel me zo wanhopig. Zoey voelt zich belabberd en Julia kan amper op haar benen staan, maar wat kan ik doen?

Terwijl we weer naar Liams auto lopen, stoot Feline me aan. “Hé, waar denk je aan?”

“Aan alles. We zouden een leuke vakantie moeten hebben, maar nu met die terugval van Julia en Zoey die… je weet wel. Hoe kunnen we het weer leuk maken?” Mijn stem klinkt triest en ik hoop dat ik niet in huilen uit zal barsten.

Feline slaat haar arm om me heen. “Het leven is een feestje, maar je moet wel zelf de slingers ophangen. We bedenken wel wat om het gezellig te houden. En er zijn trouwens niet alleen negatieve dingen gebeurd op deze reis. Kijk maar naar ons, of naar Liam en Norah.”

Daar heeft ze gelijk in. De vakantie valt vast ook nog wel te redden, maar wat gaat er daarna gebeuren? Zal Julia weer gaan eten als we thuis zijn? Misschien is het inderdaad wel goed voor haar om veganist te worden. Groenten en fruit zijn geen probleem voor haar. Bovendien voelt ze zich dan vast een stuk zekerder over haar eetpatroon. We moeten haar gewoon laten zien dat we haar beslissing steunen. En wat Zoey betreft: als we haar laten merken dat ze alles met ons kan delen dan zal ze zich hopelijk niet meer zo afsluiten van de wereld zoals ze de afgelopen dagen heeft gedaan.

Met een hernieuwd gevoel van hoop stap ik in de auto van Liam. Het is vier uur en we moeten nog een kilometer of honderd. “Ik ben best wel benieuwd naar Oostenrijk eigenlijk. De laatste keer dat ik er was, was ik vijf. Daar weet ik niks meer van.”

Liam steekt het sleuteltje in het contact. “Je zult gauw genoeg kunnen zien hoe het eruitziet. Zijn jullie klaar voor het laatste gedeelte van de reis van vandaag?”

“Ja.” Ik ben er helemaal klaar voor. Niet alleen om nog ongeveer anderhalf uur in de auto te zitten, maar ook om Julia en Zoey te helpen. De komende week zal ik me ook tijdelijk bekeren tot het veganisme en ik zou Zoey mijn diepste geheimen kunnen vertellen om haar vertrouwen te winnen. Dan moet alles goed komen. Vastberaden klik ik mijn gordel dicht.

Feline pakt mijn hand vast, wat nogal een acrobatische oefening voor haar is omdat zij voorin is gaan zitten en ik achterin. “De rest van deze road trip wordt superleuk, reken daar maar op. Ik zorg er persoonlijk voor dat jij de tijd van je leven hebt.”

Dat geloof ik graag. Feline is zo lief voor me. Het is gewoon stom dat we niet eerder bij elkaar zijn gekomen. Wij twee als stel, iets ongelofelijks dat nu zo vanzelfsprekend voelt. Ik ben benieuwd wat de rest van de wereld ervan zal zeggen als we vertellen dat we samen zijn. Er is vast niemand die het aan heeft zien komen. Dat kan niet anders. Zelf heb ik het tenslotte ook niet aan zien komen, en dat terwijl het mijn grootste wens was. Wat zullen mijn ouders ervan zeggen? Ik probeer hun reacties in te schatten, maar het kan alle kanten op.

“Waar denk je aan?,” klinkt Felines stem weer.

Ik lach en kijk haar aan. “Misschien moet je psycholoog worden. Je lijkt je continu bezig te houden met wat ik denk.”

“Dat overweeg ik wel. Nou, vertel op.”

“Ik probeer te bedenken wat mijn ouders zullen zeggen over ons,” antwoord ik naar waarheid.

“Waarschijnlijk vinden ze het hartstikke leuk voor jullie,” reageert Liam. “Ze kennen Feline al en ik vind jouw ouders ook niet echt het type om homohaters te zijn. Misschien moeten ze er even aan wennen, maar ze zullen het wel accepteren.”

Ik hoop dat hij gelijk heeft. Je weet het maar nooit. Wat als ze het prima vinden als anderen homo of lesbisch zijn, maar niet bij hun eigen kind? Dat hoor je wel vaker. Straks verstoten ze me. Nee, zo ver zal het ook wel weer niet komen. Zo zijn mijn ouders helemaal niet.