Rüzgârlı hava tenime vuruyor kulaklarımda uğultularını sessiz bir vazgeçişle bırakıyordu.Gözleri maviydi, yalanlarından bile güzel bir mavi. O güzeldi, kalbi ise yara açmaya doyamayacak kadar siyah. Arkasını döndü bir adım attı. Ağzımı açtım gözlerimi kapattım. Çığlığım onun yıkılmaz duvarlarına çarptı.
"Kalbiniz!"dedim.
"Ne muhteşem bir kusur"
O gitti.Ben yaralarımla başbaşa kaldım.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Ayurnamant'
PoesíaBir adam var. Omzuna bindirilen yüklere karşı kalkan olan, Bir adam var ki şiir gibi. Dize dize okumak isterken gelen uyku gibi. Yavaş yavaş tadını çıkartarak yaşayan bir adam var. O adam toprak. O adam kül. O adam can. O adam benim babam. Ve ben...
